Όταν η ζωή κρέμεται από το κόστος μιας εγκεκριμένης θεραπείας, την οποία δεν… εγκρίνει ο κήνσωρ

Αλέξανδρος Αρδαβάνης* |> Ένας ηλικιωμένος ασθενής με προχωρημένο καρκίνο σε επιδείνωση, υποβάλλεται σε καθιερωμένο φαρμακευτικό χειρισμό. Παρουσιάζει επιδείνωση της νόσου και έχει ανάγκη προσθήκης μιας ήδη καθιερωμένης για τη νόσο σε αυτή τη φάση, θεραπείας• βασικό «μειονέκτημα» αυτού του φαρμάκου είναι το υψηλό κόστος και η συνεπαγόμενη υποχρεωτική διαδικασία έγκρισης -μιας ήδη εγκεκριμένης από τους διεθνείς οργανισμούς και στην Ελλάδα θεραπείας.

Κάποιος πτυχιούχος ιατρικής -πιθανώς ογκολόγος- διορισμένος από το κράτος ως κήνσωρ, απορρίπτει δις το αίτημα του θεράποντος ογκολόγου για έγκριση της. Προβαλλόμενος λόγος απόρριψης: η μη συνυποβολή τυπικής εξέτασης που να «αποδεικνύει» το αυτονόητο – όπως η απουσία λίμπιντο σε άνθρωπο ευνουχισμένο.

Ο κήνσωρ: βιαστικός, απληροφόρητος, αγράμματος, παλιάνθρωπος ή απλώς εντολοδόχος «άνευ ετέρας»;

Σημείωση: Ο κήνσωρ προστατεύεται από την ανωνυμία -εν μέρει ορθώς, για να μην υποβάλλεται σε αθέμιτες πιέσεις. Ο ασθενής πώς προστατεύεται από την πιθανή απώλεια μιας ευκαιρίας;

Ίσως μας αθωώνει συλλογικά η χρονιότητα κάποιων καρκίνων και η αδυναμία μας να τους νικήσουμε κατά κράτος.

Μέσα στο μισοσκόταδο αυτών των ασαφειών αλωνίζουμε εύορκοι θεραπευτές και οι εκτρωτικές μορφές τους, τα ποντίκια. Συχνά σε αμοιβαία διαπίδυση τόσο που μοιάζουμε αφόρητα.

Οι επιβλέποντες χαμογελούν σαρδώνεια. Κι εσύ νεαρέ ιπποκρατίδη; Χρειάζεσαι κάτι περισσότερο από κοινό νου για να νιώσεις το Τι;

(*) Ο λογοτέχνης κ. Αλ. Αρδαβάνης, είναι δρ. ιατρός ογκολόγος – διευθυντής στο νοσοκομείο “Άγιος Σάββας”