Ως έννοια χριστιανικής προέλευσης, έχει ενοχοποιηθεί από παλαιούς θεωρητικούς του κομμουνισμού και σύγχρονους ιδεοληπτικούς…

Δημήτρης Φανός |> Τώρα, λοιπόν, που εμπεδώσαμε μέσα από τα ρεπορτάζ για την Κιβωτό ότι “ο πάτερ” δεν είναι “ο πάτερ”, αλλά “ο πατήρ”, και το ουσιαστικό (άγνωστες λέξεις, άκου ουσιαστικό… πού το θυμήθηκα) έχει άνω της μιας, πτώσεις…, ας δούμε και τους δύο παραπάνω όρους.

Η φιλανθρωπία, λοιπόν, που λόγω της χριστιανικής της κυρίως προέλευσης, έχει ενοχοποιηθεί από τους παλαιούς θεωρητικούς του κομμουνισμού και σύγχρονους ιδεοληπτικούς της αριστεράς, διαθέτει σαφώς μεγαλύτερο ειδικό βάρος από τον όρο “αλληλεγγύη” με την οποία οι γραφικοί δικαιωματιστές επιχειρούν να αντικαταστήσουν την ουσία του όρου φιλανθρωπία. Η φιλανθρωπία δεν ενέχει την έννοια της ανταποδοτικότητας. Δίνω χωρίς να περιμένω ανταπόδοση, χωρίς να ξέρω αν θα ξαναδώ τον ευεργετούμενο.

Ευεργεσία… Άλλη έννοια που προκαλεί τη μήνι των γραφικών της αριστεράς.

Από την άλλη, η αλληλεγγύη εκφράζει μια πολύ πιο αδύναμη έννοια. Πληρώνω φόρους, μου οφείλεται αλληλεγγύη και στήριξη. Είμαι σε μια οργάνωση, σέχτα, ομάδα, συνδικάτο μου οφείλεται και οφείλω αλληλεγγύη και στήριξη. Οκ, αναγκαίο, βέβαια. Και ζητούμενο. Αλλά τι σχέση έχει με την ανάγκη του ανθρώπου να δώσει… Να προσφέρει;

Πολύ βαθύτερο και πιο πολυδιάστατο νόημα η φιλανθρωπία που ενέχει την αγάπη.

Α! Και με την ευκαιρία, να μας υποδείξει κάποιος σε ποια οργανωμένη κοινωνία ιστορικά, ήταν τόση η αλληλεγγύη, ώστε να υπερπερισσεύσει η φιλανθρωπία. Για να μην τρελαθούμε!