Δημιουργία του Κεν Λόουτς

Ο Βρετανός Κεν Λόουτς κέρδισε σήμερα για δεύτερη φορά τον Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες για την ταινία – γροθιά στο στομάχι “Εγώ, ο Ντάνιελ Μπλέικ“, που καταγγέλλει τη διάλυση του κοινωνικού συστήματος και τις κοινωνικές αδικίες μέσα από τα μάτια ενός ανέργου.

“Αυτός ο κόσμος στον οποίο ζούμε βρίσκεται σε μια επικίνδυνη κατάσταση“, επειδή οι ιδέες “τις οποίες αποκαλούμε νεοφιλελεύθερες (…) μπορεί να μας οδηγήσουν στην καταστροφή“, δήλωσε ο θριαμβευτής του φεστιβάλ των Καννών καταγγέλλοντας τη “λιτότητα” κατά την παραλαβή του βραβείου του.

“Πρέπει να πω ότι ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός, ίσως και αναγκαίος“, τόνισε ο Λόουτς μιλώντας στα γαλλικά και τα αγγλικά, αφού προειδοποίησε για τον κίνδυνο επανόδου της άκρας δεξιάς.

“Τα πιο ευάλωτα άτομα είναι αυτά που επλήγησαν περισσότερο από τη μείωση των επιδομάτων (…) και τους λένε ότι αν είναι φτωχοί, το λάθος είναι δικό τους“, είχε δηλώσει κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου μετά την προβολή της ταινίας του.

Πιστοί στη μέθοδό τους, ο Κεν Λόουτς, ο οποίος έχει γυρίσει περισσότερες από τριάντα ταινίες, και ο σεναριογράφος του, ο Πωλ Λάβερτι, πήγαν από τη Σκωτία στα Μίντλαντς για να συλλέξουν μαρτυρίες.

Απασχολούμενοι σε επισφαλείς θέσεις εργασίας και άνθρωποι που μένουν στο περιθώριο πρέπει μερικές φορές να επιλέξουν μεταξύ της σίτισης ή της θέρμανσης, σε μια χώρα όπου οι τράπεζες τροφίμων και τα συσσίτια είναι όλο και πιο συχνά.

Ο Ντάνιελ Μπλέικ είναι ένας 59χρονος ξυλουργός ο οποίος έπειτα από ένα σοβαρό καρδιακό επεισόδιο θα πρέπει να σταματήσει να δουλεύει μέχρις ότου η καρδιά του γίνει ξανά πιο δυνατή. Η γιατρός του τον κρίνει ακατάλληλο για εργασία, όμως οι κοινωνικές υπηρεσίες του Νιούκαστλ (πόλη με μακρά παράδοση στους εργατικούς αγώνες) όπου ζει θεωρούν ότι δεν δικαιούται το ανάλογο επίδομα, μα το επίδομα κάποιου που θα έπρεπε να ψάχνει για δουλειά.

Και κάπως έτσι ξεκινά η καφκική του σχεδόν οδύσσεια, που τον φέρνει αντιμέτωπο με υπαλλήλους που δεν μπορούν να δουν πέρα από τα κουτάκια που οφείλουν να συμπληρώσουν στις φόρμες τους, με ατέλειωτες ώρες αναμονής στο τηλέφωνο ακούγοντας ενοχλητική μουσική, με τον κόσμο του διαδικτύου και των υπολογιστών, ο οποίος έχει αντικαταστήσει το χαρτί και το μολύβι, στο οποίο ο Ντάνιελ έχει συνηθίσει.