Αυτά τα μαυρισμένα χέρια, δεν είναι κάποια επιπλοκή θεραπείας ούτε σπάνιο παρανεοπλασματικό σύνδρομο…

Αλέξανδρος Αρδαβάνης* |> Έφτασε το βράδυ -αριθμοί ασθενών ασύμβατοι με τις ανθρώπινες αντοχές πέρασαν από μπροστά του, εμβόλισαν το κρανίο του και θρονιάστηκαν στα αυλάκια του μυαλού.

Ρώτησα σαρκάζοντας: τόσα ακροβατικά, τόσες μανούβρες, τόσα στέρεα και περισσότερα αβέβαια βήματα στον βούρκο του Βερνταίν του καρκίνου -και πού είναι οι θεατές σου;

Καθείς και οι προτεραιότητές του, απάντησε ψιθυρίζοντας.

Κοίταξε αυτά τα μαυρισμένα χέρια, συνέχισε κοιτάζοντας αόριστα · όχι, δεν είναι κάποια επιπλοκή θεραπείας ούτε σπάνιο παρανεοπλασματικό σύνδρομο. Είναι τα χέρια του μόχθου από καθάρισμα καρυδιών. Και το μυαλό σου, φίλε, έτσι σκοτεινιάζει όταν αναμετριέται με το τίποτα του θανάτου.

Αν δεν εκτεθείς δεν υπάρχει περίπτωση να νικήσεις.

Ακόμα: «δεν μπορείς με κανένα τρόπο να αποκτήσεις εμπειρία· πρέπει να την υποστείς».

Με είχε υπνωτίσει με τις δολιχοδρομίες της σκέψης του.

Τον άφησα στη μαυρίλα του και βγήκα.

Έξω, η ψύχρα του Οκτώβρη με ξύπνησε.

Υπάρχουν κι άλλα πράγματα πέρα από τον πόλεμο.

(*) Ο λογοτέχνης κ. Αλ. Αρδαβάνης, είναι δρ ιατρός ογκολόγος – διευθυντής στο νοσοκομείο “Άγιος Σάββας”