Κάκιστη παράσταση. Ατάλαντοι ηθοποιοί, κατώτεροι των περιστάσεων. Χιλιοειπωμένες ατάκες, ενός πολιτικού κόσμου που έχει χάσει την επαφή του με την πραγματικότητα.

Της Σοφίας Ζαφείρη (newmoney.gr)

Και στο μέσο όλων των παραπάνω ένα «παγωμένο» κοινό, το οποίο παρακολουθεί τα τεκταινόμενα με συναισθήματα που ξεκινούν από την απόλυτη αδιαφορία και φθάνουν έως την απόλυτη οργή.

Αδιαφορία ή οργή που θα κληθεί να αποτυπώσει, με την επιλογή του, στις κάλπες. Που στήνονται για τρίτη φορά – συμπεριλαμβανομένου και του δημοψηφίσματος – σε διάστημα εννέα μηνών.

Την ίδια ώρα η οικονομία έχει πάψει να λειτουργεί και η χώρα βρίσκεται σε απόλυτη ακυβερνησία. Οι μισοί υπουργοί – αυτοί που θα έφερναν την Ελπίδα και την ανάσα αξιοπρέπειας για να μην ξεχνιόμαστε – εξετάζουν λέει το εάν θα είναι ή όχι υποψήφιοι. Γιατί πάσχουν από κατάθλιψη. Γιατί δεν μπορούν να εφαρμόσουν το μνημόνιο που οι ίδιοι ψήφισαν, που οι ίδιοι «έχτισαν», όντας απόντες σχεδόν από παντού. Για έξι μήνες οι περισσότεροι εξ αυτών δεν έκαναν τίποτα. Ο λόγος; «Βρισκόμασταν σε διαπραγμάτευση με τους εταίρους», απαντούν. Συγνώμη δεν το είχα καταλάβει ότι η διαπραγμάτευση ήταν «συλλογική», νόμιζα ότι διαπραγματεύονταν συγκεκριμένοι υπουργοί και φυσικά ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας. Οι υπόλοιποι;

Στα λιμάνια των ελληνικών νησιών στοιβάζονται χιλιάδες άνθρωποι, τους οποίους απλά μεταφέρουμε στην Αθήνα, χωρίς σχεδιασμό, χωρίς κανένα πρόγραμμα. Τους αφήνουμε στην Αθήνα, προφανώς γιατί έχει περισσότερους χώρους για να… λιάζονται.

Επίσης η Αριστερά ζει εκ νέου τον εμφύλιο σπαραγμό της. Οι άλλοτε αγαπημένοι σύντροφοι που πανηγύριζαν στις 26 Ιανουαρίου, σήμερα σφάζονται. Κόντρες και διαφωνίες από τα παλιά επανέρχονται στο φως, πιο βίαια από ποτέ, καθώς ο στόχος δεν είναι άλλος από τις ψήφους αυτών που πριν από μερικούς μήνες κλήθηκαν να κυβερνήσουν. Και, όπως αποδεικνύεται εκ του αποτελέσματος, δεν κυβέρνησαν ποτέ.

Ο Τσίπρας βιάζεται και η αντιπολίτευση κρατά καθυστέρηση. Ο Τσίπρας θέλει «εδώ και τώρα» εκλογές και το σύνολο της αντιπολίτευσης – με τη προσθήκη του νέου λαλίστατου μέλους της που φέρει το όνομα Παν. Λαφαζάνης και από τις τόσες δηλώσεις καθημερινά, τείνει να μετατραπεί σε Γ. Βαρουφάκη με… μαλλιά και γυαλιά – προσπαθεί να «κρατήσει τη μπάλα στο κέντρο του γηπέδου».

Όχι γιατί νοιάζεται πραγματικά για τη χώρα, τη διαλυμένη οικονομία, την καθημερινότητα του «απλού» πολίτη, αλλά γιατί δεν έχει καταφέρει και αυτή με τη σειρά της να στήσει το δικό της παραμύθι. Να «χτενίσει» τις δικές της υποσχέσεις και φυσικά να διαμορφώσει τη στρατηγική αποδόμησης του αντιπάλου.

Και το καράβι που λέγεται Ελλάδα συνεχίζει να πλέει ακυβέρνητο. Και ψάχνει να βρει έναν καπετάνιο που δεν θα το οδηγήσει στα βράχια, αλλά σε λίγο πιο ήρεμα νερά. Ως φαίνεται «δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα, προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα»….