Τι επικρατεί σήμερα μέσα στο ΠΑΣΟΚ, δεν ξέρω. Ίσως όταν -και εάν- βγει στη δημοσιότητα η επιστολή Λοβέρδου προς Ανδρουλάκη

Δημ. Κωνσταντάρας |> Η αντίδραση του ΠΑΣΟΚ στην αποχώρηση του Ανδρέα Λοβέρδου, δείχνει καθαρά το πώς αισθάνεται το κόμμα: «Καθένας κάνει τις επιλογές του και κρίνεται από αυτές».

Έχω συνηθίσει να τα γράφω όπως τα βλέπω, όπως τα καταλαβαίνω, όπως τα «μετράω» με τα δικά μου μάτια, τη δική μου εμπειρία και την μικρή πολυπλοκότητα της σκέψης μου. Και σήμερα, διαβάζοντας τις εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ και σταθμίζοντας τι έχει γίνει τις τελευταίες εβδομάδες, καταλήγω σε ένα συμπέρασμα:

Πρέπει να μισεί απεριόριστα, να ζηλεύει μέχρι εκεί που δεν παίρνει άλλο και να φοβάται υπερβολικά τον Ανδρέα Λοβέρδο ο Νίκος Ανδρουλάκης ώστε να τον εξωθήσει  στην αποχώρηση από το ΠΑΣΟΚ. Και φυσικά δεν γνωρίζω τι ακριβώς γράφει ο Λοβέρδος στην επιστολή που έστειλε στον Ανδρουλάκη και που ένας Θεός ξέρει τι περιλαμβάνει.

Τον μισεί (προφανώς), τον ζηλεύει(καταφανώς) και τον φοβάται όπως ο διάβολος το λιβάνι γι αυτό τον πολέμησε σκληρά κατά την προεκλογική περίοδο , μετά την απώλεια της Φώφης Γεννηματά, πριν από την εκλογή προέδρου τον Δεκέμβρη του 2021 ώστε να μην φτάσει  στις επαναληπτικές εκλογές. Τον έβαλε γενικώς στο περιθώριο και φτάνοντας στις εκλογές του 2023, όντας πρόεδρος, τον «τσάκισε», όπως «τσάκισε» και άλλους 3-4 δυνατούς «παίκτες», από τα ιστορικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ.

Ο σημερινός πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ όχι μόνο δεν θέλει να ενισχυθεί το κόμμα του, όχι μόνο δεν ξέρει πώς θα το πετύχει αλλά αισθάνεται ότι έχει την πολυτέλεια να απογυμνώνει το πάλαι ποτέ πανίσχυρο κόμμα από τις ισχυρότερες μονάδες του πιστεύοντας ότι ΕΑΝ γινόταν  το «θαύμα» και ενισχυόταν το κόμμα του Ανδρέα Παπανδρέου, θα καρπωνόταν αυτός και μόνον αυτός την επιτυχία.

Δυστυχώς γι αυτόν -και για το ιστορικό ΠΑΣΟΚ- κάτι τέτοιο δεν έγινε. Και τώρα προσπαθεί να πείσει τους ψηφοφόρους που ΔΕΝ τον ψήφισαν ότι ορθώς έπραξε γιατί επεδίωκε την… Ανανέωση.

Αλλά η Ανανέωση δεν έρχεται με διωγμούς. Με συσπείρωση και αξιοποίηση όλων των στελεχών  έρχεται. Αποφεύγω να αναφερθώ σε όλα τα άλλα ισχυρά, ιστορικά στελέχη τα οποία με τον Α ή Β τρόπο παραμερίστηκαν γιατί η κάθε μία περίπτωση έχει τα δικά της επιμέρους στοιχεία.  Δεν ήμουν ποτέ ΠΑΣΟΚ, δεν το ψήφισα ποτέ αλλά θλίβομαι βαθύτατα που η στάση και οι αποφάσεις ενός νέου προέδρου χαρακτηρίζεται από τόσο παλιές αντιλήψεις. Με την βαθύτατη αλλά αναμενόμενη πτώση του ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ είχε μια πρώτης τάξεως ευκαιρία  να αναδειχθεί Αξιωματική Αντιπολίτευση με μια μικρή -πολύ μικρή- άνοδο των ποσοστών του.

Τι επικρατεί σήμερα μέσα στο ΠΑΣΟΚ; Δεν ξέρω. Για να είμαι ειλικρινής, κανείς δεν ξέρει. Ίσως όταν –και εάν- βγει στη δημοσιότητα η επιστολή Λοβέρδου προς Ανδρουλάκη, μάθουμε κάτι παραπάνω. Μέχρι τότε θα ανταλλάσσουμε σκέψεις και υποθέσεις με το ΠΑΣΟΚ τρίτο και καταϊδρωμένο να ψάχνει να βρει δυνατές προσωπικότητες που θα μπορέσουν να πείσουν τον κόσμο  να στηρίξει αυτό που απέμεινε από το κραταιό κόμμα του Ανδρέα. Και φυσικά, δεν υποστηρίζω ότι ο Ανδρέας Λοβέρδος  μόνος του θα ήταν αναγκαστικά ο πόλος έλξης των ψηφοφόρων. Θα ήταν όμως ένας στέρεος, σταθερός και αξιόπιστος κρίκος που όχι μόνο θα βοηθούσε τον Ανδρουλάκη να «σταθεί».  Διότι ο Λοβέρδος ούτε μισεί, ούτε φοβάται, ούτε ζηλεύει τον Ανδρουλάκη. Γιατί άλλωστε να τον μισεί ή να τον φοβάται;

Τώρα… όπως έλεγαν οι παλαιότεροι, «Καλά Κρασιά».