Γιατί τους ανεχόμαστε;

Τ/Π|> Απόψε συμπληρώνονται 43 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου και ακόμη μυαλό δεν βάλαμε. Από την πρώτη κιόλας επέτειο όλα έδειχναν ότι κάτι το ύποπτο κρύβεται στις διαδηλώσεις, αλλά ήταν τέτοιο το πολιτικοκοινωνικό κλίμα της εποχής που δεν μπορούσε να φανταστεί κάποιος ότι θα φτάναμε σε αυτό το τραγικό σημείο.

Δηλαδή, στον χώρο όπου κάποτε είχε κλειστεί η νεολαία για να αντιδράσει στο χουντικό καθεστώς, σήμερα αυτός ο τόπος θυσίας να χρησιμοποιείται σαν άσυλο του κάθε κατακαημένου, που έχει την εντύπωση ότι με τις μολότοφ θα φέρει τούμπα το σύστημα!

Αλλά υπάρχουμε κι εμείς οι λεγόμενοι αστοί, που ενώ βλέπουμε και σχολιάζουμε το τι συμβαίνει με αυτούς τους μπαχαλάκηδες και όμως όχι μόνον δεν αντιδρούμε, αλλά δεν δείχνουμε να συμφωνούμε εάν η πολιτεία θα αποφασίσει να καθαρίσει ο χώρος του Μετσοβίου, μια για πάντα!

Όσον αφορά το πανεπιστημιακό άσυλο, πρόκειται για μία καθαρά δημοκρατική κατάκτηση και όχι για μία θεσμοθετημένη ασυδοσία! Αφορά την διακίνηση ιδεών και όχι την διακίνηση μολότοφ ή και “χορταρικών”.

Όσο αδιαφορούμε τόσο οι διακόσιοι αυτοί “κουραμπιέδες” θα αναστατώνουν την Αθήνα, θα καταστρέφουν δημόσιες και ιδιωτικές περιουσίες και θα διαιωνίζεται μία κατάσταση ντροπής για την Ελλάδα του 21^ου αιώνα που δίνει τον αγώνα της για να σταθεί στα πόδια της.

Έχοντας η χώρα μας μία νεολαία πικραμένη και προδομένη –όπως εκείνα τα μαύρα χρόνια της χούντας– ίσως θα έπρεπε να γιορτάζει την επέτειο του Πολυτεχνείου, με τη σοβαρότητα που αρμόζει και όχι με “λεβέντικες” διαδηλώσεις και δήθεν “αγωνιστικές” κινητοποιήσεις, διότι έτσι “ποτίζεται ο κήπος” της κάθε φιλοχουντικής άποψης.-