Οι Δεκαπέντε Εσπερινοί της Τζοκόντα

|> Δημήτρης Καπράνος

|> Να σας πω την αλήθεια, φοβόμουν ότι οι Έλληνες -οι οποίοι δεν έχουμε και την καλύτερη μνήμη- δεν θα εκτιμούσαν όσα θα έπρεπε το μέγεθος του Μάνου Χατζιδάκι.

Ακούγοντας προχθές όλους, σχεδόν, τους ραδιοφωνικούς σταθμούς να αναφέρονται στην “επέτειο” της αποφράδας ημέρας του θανάτου του και ταυτόχρονα την υπέροχη μουσική του να πλημμυρίζει την βαριά ατμόσφαιρα της πατρίδας μας, σκέφτηκα ότι “υπάρχει ελπίς”! Ο Θεός με αξίωσε όχι απλώς να τον γνωρίζω, αλλά να προσφέρω τις -ελάχιστες- υπηρεσίες μου στην ΕΡΤ, υπό την δική του -σύντομη αλλά ανεξίτηλη- καθοδήγηση. Δεν χρειάζεται να σας πω εγώ πόσο μέγας υπήρξε ο Χατζιδάκις. Απλώς, θα θυμηθώ κάτι από την δική μου ζωή και το πώς δέθηκα με την θεία του δημιουργικότητα.

Μαθητής του Γυμνασίου, περνούσα καθημερινά από την οδό Τσαμαδού, στον Πειραιά, πηγαίνοντας στο σχολείο μου, την Ιωνίδειο. Εκεί υπήρχε το ιστορικό “δισκάδικο” των αδελφών Γεωργιάδη, το “Negro”. Ενα μεσημέρι, περνώντας απ’ έξω, άκουσα μια θεία μελωδία. Στάθηκα εκστασιασμένος και μάλλον θα έγινα θέαμα, γιατί ο καταστηματάρχης μου φώναξε. “Τι έπαθες μικρέ; Έλα μέσα, κλείνεις την πόρτα!”

Εκεί, φόρεσα τα ακουστικά και άκουσα όσο μπορούσα τους “Δεκαπέντε Εσπερινούς”. Πιάνο ο Μάνος, κιθάρες ο Δημήτρης Φάμπας με τον Γεράσιμο Μηλιαρέση, άρπα η Αλίκη Κρίθαρη και μπάσο ο Ανδρέας Ροδουσάκης!  Από την επόμενη ημέρα, έκοψα το κουλούρι του διαλείμματος και μάζεψα, μέχρι τα Χριστούγεννα, τα λεφτά για να αγοράσω τον δίσκο!

Μαγεύτηκα! Άκουγα “Το ρόδο” και μετρούσα τον χρόνο, πάσχιζα να βγάλω την μελωδία στο πιάνο, με δυσκόλευαν τα μπάσα, αλλά μαγευόμουν όλο και περισσότερο! Στο πέρασμα του χρόνου, δεν υπήρξε δίσκος του Μάνου Χατζιδάκι που να μην τον αποκτήσω.

Με τρέλανε “Ο Κύκλος του CNS“, λάτρεψα το “Reflections” με τους “Νew York Rock and Roll Enseble“, με εκείνη την μοναδική εκτέλεση του “Κεμάλ” και του “Χορού των σκύλων” και κατάλαβα πολλά όταν ανακάλυψα ότι ο Κουίνσι Τζόουνς ήταν παραγωγός του Μάνου στη Ν. Υόρκη…

Κι αργότερα, “κόλλησα” με την Τζοκόντα του, τον δίσκο-ορόσημο για την ελληνική δισκογραφία και παραδέχθηκα την μεγαλοφυΐα του όταν προσπάθησε να κάνει κτήμα όλων την συμφωνία Νο 40 του Μότσαρτ, με το ” Ήλιε μου, βασιλιά μου“.

Θα κλείσω αυτό το σημείωμα- αφιέρωμα σε έναν από τους μεγαλύτερους Έλληνες, με όσα μου έλεγε ο Ζαμπέτας για τον απαράμιλλο Μάνο Χατζιδάκι: “Ο Μανώλης είναι, ρε, πολύ μεγάλος! Μπορεί να γράψει κομμάτι πνιγμένο μέσα στο κλάμα και εσένανε να αγαλλιάζει η καρδιά σου! Μεγάλος μάστορας“!