Ο γιατρός έχει το βάρος της ατομικής του διαδρομής στον ίσκιο των μεγάρων της Εξουσίας…

Αλ. Αρδαβάνης* |> Σήμερα ήρθαν δυό. Ίδια μέρα -ούτε συνεννοημένες. “Πελάτισσες” ενός γιατρού σε δημόσιο νοσοκομείο -από δέκα χρόνια η καθεμιά. Κομμώτριες “λαθραίες” κι οι δυό σε σπίτια – με μαγαζιά χρεοκοπημένα. Η μια με σύζυγο παράλυτο από νόσο των δυτών, η άλλη με σύζυγο άνεργο από χρόνια και παιδί ψυχωσικό.

Πριν εφτά χρόνια η μία, πριν έξη η άλλη εξομολογήθηκαν στον γιατρό ότι το πανάκριβο φάρμακο που τους έγραφε δε μπορούσαν να το αγοράζουν -επειδή ήταν ανασφάλιστες.

Ο γιατρός, και στις δύο περιπτώσεις, αναγκάστηκε να συνταγογραφήσει το πάμφθηνο παλαιότερο, το οποίο θεωρεί και σήμερα ουσιωδώς ισοδύναμο αυτών που έπαιρναν, σε αντίθεση με τη βιβλιογραφία του τότε συρμού -αφού τους εξήγησε τα υπέρ και τα κατά της πρότασής του.

Πέρασαν αρκετά χρόνια και για δες: είναι και οι δυό εν ζωή, χωρίς υποτροπή· παίρνοντας το ίδιο φτηνό φάρμακο μέχρι πριν τρία χρόνια και στη συνέχεια, και μέχρι τώρα, το ακριβό· αυτό που αρχικά “στερήθηκαν” αφού με τον τότε νόμο οι ανασφάλιστοι όλοι δικαιούνταν πλήρους περίθαλψης.

Εφτά χρόνια μετά και δύο γυναίκες στέκονται μπροστά στον γιατρό και χαμογελούν ανακουφισμένες. Ζουν και συνεχίζουν να μάχονται για τις ίδιες και τις οικογένειές τους. Συγκίνηση για τον γιατρό. Όχι όμως και χαρά αρκετή να καταυγάσει τη σκιά που ρίχνει στη μνήμη ο τότε βαρύς συμβιβασμός. Και μη νομίζεις πως ο γιατρός πιστεύει πως τότε έχασαν κάτι οι γυναίκες αυτές. Αλλά ο γιατρός δεν έχει την ισχύ της βιβλιογραφίας· μόνο το βάρος της ατομικής του διαδρομής στον ίσκιο των μεγάρων της Εξουσίας και την μηδενική επιλογή ενός αντάρτικου χωρίς ορίζοντα.

Τα γράφω αυτά σαν μια τρύπια ομπρέλα επώδυνης μνημοσύνης για την καταιγίδα που μοιάζει να έρχεται ξανά. Η αιθρία να επικρατήσει. «Η Ιστορία δεν επαναλαμβάνεται παρά σαν φάρσα»…

(*) Ο κ. Αλέξανδρος Αρδαβάνης είναι ιατρός ογκολόγος διευθυντής στο αντικαρκινικό νοσοκομείο “Άγιος Σάββας”.