“Να πεισμώνετε, να μην τα παρατάτε!” είπε ο μεσήλικος και παραληρεί -Ακόμα μια φορά ηττημένοι, ανασυρόμενος και ανασύρων…

Αλέξανδρος Αρδαβάνης* |> «Ο άρρωστος στον έκτο τέλειωσε…». Ο μεσήλικος κατέβασε το ακουστικό. Λίγο πριν είχε προβεί σε ακόμα ένα “απονενοημένο”· υπό τα ερωτηματικά -αποδοκιμαστικά σχεδόν- βλέμματα των δύο νέων γιατρών αποπειράθηκε να ανασύρει τον σχεδόν νεκρό από την άβυσσο που τον ρουφούσε. Ακόμα μια φορά ηττημένοι, ανασυρόμενος και ανασύρων.

Κοίταξε αόριστα μπροστά, εκεί που οι δύο επισκέπτριες περίμεναν να ολοκληρώσει τον συλλογισμό που είχε ξεκινήσει να εκθέτει πριν χτυπήσει το τηλέφωνο. Φαινόταν να κοιτάει αυτές αλλά αυτός κοίταζε ευρυγώνια τον ήλιο που είχε ροδίσει το περίγραμμα των προσφυγικών…

Το πολυτραγουδισμένο δειλινό.

Της “δικαιοσύνης τον νοητό ήλιο” που τάχα ποτέ δε θα λησμονήσει την χώρα του ποιητή. Τον “ήλιο τον ηλιάτορα” που όμως μπαινοβγαίνει κάθε μέρα στον ουρανό από τις δυό νοητές άκρες του Ορίζοντα, αδιάφορος τελικά για κάθε τι ανθρώπινο, κάθε χαμοζωή που ανατέλλει και δύει αναπότρεπτα παγιδευμένη στη βαρύτητα· όπως και τούτη η αναπνοή που έληξε απόψε μέσα στην καταιγίδα του ρόγχου.

Όπως η ανάσα του φίλου που έπαψε χτες απροειδοποίητα -ποιος θάνατος δεν έχει δώσει σήματα της άφιξής του; Όπως οι ελπίδες των νέων για έναν κόσμο καλύτερο που πνίγονται στην πρώτη μεγάλη τρικυμία.

«Δε θα ξεχάσω την αγκαλιά που με πήρατε τρυφερά όταν με ρωτήσατε για τον αγκώνα μου και σας είπα για τον ανακριτή στη Μπουμπουλίνας, στη δικτατορία. Αυτόν που μου τον τσάκισε επειδή δε μαρτυρούσα πού είναι τα αδέλφια μου… Δεκάξι χρονών ήμουν -και να ήξερα θα τα πρόδινα;»…

Ο μεσήλικος βγήκε απότομα από την ονειροπόληση και γύρισε στο στενό ιατρείο. Τον ξύπνησε ο παραμορφωμένος αγκώνας της έφηβης που παραμέρισε τη βία και προχώρησε στη ζωή. Εδώ μπροστά του ένα ακόμα υπόδειγμα πείσματος επιβίωσης.

«Να πεισμώνετε, να μην τα παρατάτε! Ειδικά τότε που όλοι οι άλλοι έχουν αποθέσει στη ράχη του Μεγαλοδύναμου την απροθυμία τους να πολεμήσουν, τότε που όλα δείχνουν ακριβώς ότι πρέπει να τα παρατήσετε»…

Ο μεσήλικος, λίγο μετά, παραληρεί υποδειγματίζοντας.

Ο Φαέθων είχε μόλις ολοκληρώσει μιαν ακόμα επιτυχή διαδρομή. Ο Ζόφος ανέβαινε στον Ορίζοντα. Ο μεσήλικος ακούμπησε στα μάτια και τ’ αυτιά των νέων γιατρών για τη νύχτα· της νιότης τα αισθητήρια είναι ηλιοτρόπια- γυρίζουν πάντα στο φως.

(*) Ο λογοτέχνης κ. Αλ. Αρδαβάνης, είναι δρ ιατρός ογκολόγος – διευθυντής στο νοσοκομείο “Άγιος Σάββας”