Μόνιμοι και μετακλητοί υπονομευτές και η νίκη της αλήθειας – Κάποιοι ξέχασαν τι αναφέρει το νομοσχέδιο για τη Γενοκτονία των Ποντίων

Θεοφάνης Μαλκίδης*  |> Στις 24 Φεβρουαρίου του 1994, είκοσι οκτώ χρόνια πριν, η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε ομόφωνα την ανακήρυξη της 19ης Μαΐου ως “Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων στον Μικρασιατικό Πόντο“, ημέρα που ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάστηκε στη Σαμψούντα, για να υλοποιήσει την τελευταία και πιο σκληρή φάση της Γενοκτονίας.

Το νομοσχέδιο έκανε λόγο μεταξύ των άλλων και για τα εξής: “Ορίζεται η 19η Μαΐου ως ημέρα μνήμης της γενοκτονίας….. η κυβέρνηση διάκειται θετικά στην πρόταση των Ποντιακών οργανώσεων να προχωρήσει, μετά τις απαραίτητες μελέτες, στη δημιουργία μιας πόλης με το όνομα ΡΩΜΑΝΙΑ στην περιοχή της Θράκης, που θα αποτελέσει τη Μητρόπολη των απανταχού Ελλήνων του Πόντου και θα είναι μια ορατή σύνδεση με την Ποντιακή ιστορία και τον Ποντιακό πολιτισμό. Με την πρόσθετη υποχρέωση ανέγερσης εθνικού μνημείου της ποντιακής γενοκτονίας στην ίδια περιοχή“.

Η αναγνώριση της 19ης Μαΐου και όχι κάποιας άλλης μέρας, στην οποία μεταφέρεται αυθαιρέτως από το κράτος, αποτέλεσε μία σημαντική επιτυχία των ανθρώπων, όπως ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης, που αγωνίστηκαν και αγωνίζονται για το ζήτημα.

Ο αείμνηστος και αγαπητός μας καθηγητής Νεοκλής Σαρρής μού είχε πει πως την ημέρα εκείνη είχε παρατηρήσει τους εκπροσώπους της Τουρκίας να παρακολουθούν τη συνεδρίαση της Βουλής με την ίδια έκφραση αμηχανίας που είχαν και οι επίσημοι εκπρόσωποι της Ελλάδας.

Οι μεν πρώτοι για τους ευνόητους λόγους, οι δε δεύτεροι λόγω των πιέσεων που δέχτηκαν να μην προχωρήσει η αναγνώριση, αλλά και γιατί έπρεπε πλέον να αρχίσει ο αγώνας υπονόμευσης και κατανάλωσης.

Εδώ έχει ενδιαφέρον η παρουσίαση ενός συνοπτικού “απολογισμού” του κράτους το οποίο σαν σήμερα το 1994 ψήφισε νόμο για την αναγνώριση της Γενοκτονίας του έθνους που “εκπροσωπεί”:

• Δύο πρωθυπουργοί και ένας υπουργός εξωτερικών κατέθεσαν στεφάνι στο μαυσωλείο του υπεύθυνου του Ελληνικού Ολοκαυτώματος Μουσταφά Κεμάλ!
• Την επίσημη ημέρα μνήμης, την 19η Μαΐου 1994 οργάνωσε συναυλία των Ρουβά – Κουτ στην ημικατεχόμενη Κύπρο!
• Την 19η Μαΐου 1995, στα πλαίσια άσκησης του ΝΑΤΟ επέτρεψε τουρκικά αεροσκάφη να προσγειωθούν στην προσφυγική Νέα Αγχίαλο και τουρκικά στρατεύματα να εισβάλλουν στην Πελοπόννησο.
• Την 19η Μαΐου 1996 προσπάθησε να στείλει την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών στις εορτές τιμής του Κεμάλ στην Άγκυρα!
• “Υπουργοί, πολιτικοί και καθηγητές” αρνούνται ότι έγινε Γενοκτονία!
• Με το δόγμα “δεν διεκδικούμε τίποτα” δεν έχει θέσει ποτέ το ζήτημα αναγνώρισης της Γενοκτονίας, ούτε από την Τουρκία, ούτε από κανένα κράτος και διεθνή οργανισμό! Έβαλε εμπόδια για να μην γίνουν οι αναγνωρίσεις που πετύχαμε από την Κύπρο, τη Σουηδία, τις ΗΠΑ, τον Καναδά, την Αυστραλία, την Αρμενία και από αλλού!

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι είκοσι οκτώ χρόνια μετά κυριαρχούν και οι δύο τάσεις όπως αυτές εμφανίστηκαν στη Βουλή το 1994, ωστόσο εάν για την τουρκική πλευρά η στάση είναι αναμενόμενη, αυτή που εντυπωσιάζει είναι η ελλαδική πρακτική.

Μόνιμοι και το τελευταίο χρονικό διάστημα και μετακλητοί υπονομευτές προσπαθούν να ακυρώσουν με κάθε τρόπο έναν νόμο του κράτους, ο οποίος, από τις λίγες φορές, ήρθε ως αναγκαιότητα από την ιστορία.

Πρωθυπουργοί και υπουργοί που καταθέτουν στεφάνια στον επικεφαλής του σχεδίου Γενοκτονίας, βουλευτές, σύμβουλοι και υποψήφιοι βουλευτές που με πράξεις ανήθικες και άνανδρες, συκοφαντικές και δυσφημιστικές, ενεργώντας “υπηρεσιακά” προσπαθούν να ακυρώσουν την πράξη αναγνώρισης, ψευτοεπιστήμονες και ψευτοδιανοούμενοι που παριστάνουν τους “ειδικούς”, “εκδηλώσεις” για τη Γενοκτονία και για τη διαχείριση (!) της μνήμης, συνέδρια και συνδιασκέψεις όπου δεν προσκαλούνται οι συνεπείς πρωτοπόροι του αγώνα για την αναγνώριση της Γενοκτονίας, συνάξεις που καταναλώνουν και ευτελίζουν το ζήτημα, αρνητές που με το πρόσχημα της “ιστορικής και προσωπικής άποψης” προσπαθούν να αποδομήσουν την αναγνώριση, πολιτικοί, δημοσιογράφοι και συγγραφείς που εκθειάζουν τον Κεμάλ και χιλιάδες άλλες πράξεις.

Είναι πράγματι εντυπωσιακά τα επιτεύγματα της υπονόμευσης και της κατανάλωσης. Θλιβερό όσο και οι εκπρόσωποι της προσπάθειας αυτής που περιφέρονται από αίθουσα σε αίθουσα, από τηλεοπτικό κανάλι σε ραδιοφωνικό σταθμό και από κομματικό σχηματισμό σε παρακρατικές οργανώσεις και υπηρεσίες.

Ο Πλάτωνας πριν 2500 χρόνια έγραψε πως όταν αδρανούν οι θεσμοί, αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους οι πολίτες. Παρόλη την υπονόμευση της επίσημης Ελλάδας, ο αγώνας για την αναγνώριση της Γενοκτονίας των προγόνων μας και για την τιμωρία της Τουρκίας συνεχίζεται!

Η χαρά όμως του αγώνα και της ανιδιοτελούς προσπάθειας, η χαρά της αναγνώρισης τα υπερβαίνει όλα. Σβήνει τις πίκρες και τις δοκιμασίες, τα εμπόδια και τις θλίψεις, τα πρόσωπα και τους θεσμούς που τόσο κακό έκαναν. Η αναγνώριση, παρά την υπονόμευση και την κατανάλωση, είναι γεγονός.

Συν Θεώ, το σκότος, το ψέμα, η προπαγάνδα, νικήθηκε, για άλλη μία φορά από το φως και την αλήθεια.

(*) Ο κ. Θ. Μαλκίδης είναι δρ Παντείου Πανεπιστημίου Αθηνών, μέλος της Διεθνούς Ένωσης Ακαδημαϊκών για τη Μελέτη των Γενοκτονιών