Για να σβήσεις τη φωτιά σε ένα διαμέρισμα δεν κατεδαφίζεις ολόκληρη την πολυκατοικία

Κλεάνθης Γρίβας*|>Κάποια στιγμή, οι άνθρωποι της δικής μου ηλικιακής ομάδας,θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι η κάθοδός μας «από το λεωφορείο» (της ζωής) δεν μπορεί να αναβάλλεται επ’ άπειρον…

Για πρώτη φορά στη διάρκεια της γνωστής Ιστορίας, η ύπαρξη ενός μεταδοτικού νοσήματος προβάλλεται ως λόγος για την απονέκρωση της ζωής ολόκληρων κοινωνιών και της οικονομίας όλων σχεδόν των χωρών, παρά το γεγονός ότι η θνησιμότητά του υπολείπεται κατά πολύ της θνησιμότητας της γρίπης που μας επισκέπτεται σταθερά κάθε χρόνο.

Κανένας λογικός άνθρωπος δεν επιχειρεί να σβήσει την φωτιά σε ένα διαμέρισμα, κατεδαφίζοντας ολόκληρη την πολυκατοικία. Κι όμως, αυτό ακριβώς συνέβη με την διαχείριση της «πανδημίας του κοροναϊού», μέσω της νέκρωσης της κοινωνίας και της οικονομίας σε πλανητικό επίπεδο, από μια ανίερη συμμαχία ανάμεσα στον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (υπό τη διεύθυνση του ενός πρώην τρομοκράτη, του Tedros Ghebreyesus), με το Ίδρυμα Bill Gates, το Ίδρυμα Clinton, τον Dr. Fauci, με την Κίνα και ένα πλήθος άλλων παραγόντων, που βιάζονται να καλύψουν το κενό της γεωπολιτικής ανατροπής που προκλήθηκε από την αδυναμία των ΗΠΑ να παίξουν τον ρόλο του «παγκόσμιου ισορροπιστή» (που έπαιζαν μέχρι σήμερα) και την εμφάνιση στο προσκήνιο της Κίνας ως διεκδικητή αυτού του ρόλου.

Όπως εξελίσσονται τα πράγματα, αυτή η σαιξπηρική τραγωδία που παίζεται στην πλανητική σκηνή, μπορεί να οδηγήσει: 

• είτε στην αναθέρμανση του ενδιαφέροντος για την δημοκρατία (με το πολιτικό και κοινωνικό της περιεχόμενο), και σε ένα νέο Κοινωνικό Συμβόλαιο,
• είτε στην «κινεζοποίηση» της παγκόσμιας κοινωνίας με παραλλαγές που θα αποτελούν αποκρουστικά υβρίδια τα οποία θα συνδυάζουν σε διαφορετικές δόσεις από το Εμείς, τον Γενναίο Καινούριο Κόσμο, τη Φάρμα των Ζώων, το 1984, την Πανούκλα, το Φαρενάϊτ 451…

Με δεδομένη την αδρανοποίηση των ατόμων που, μπροστά σε μια σκόπιμα διογκωμένη απειλή, αποποιούνται την ιδιότητα του ενεργού πολίτη και αποδέχονται πειθήνια την κατάσταση του δούλου, πιθανότερη προβάλλει η δεύτερη εναλλακτική. Πράγμα για το οποίο θα πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι… 

Το ανατριχιαστικό «κίτρινο αστέρι» στο στήθος που επέβαλε η, εν εξουσία, ναζιστική παραφροσύνη αντικαταστάθηκε από την απωθητική «μάσκα προστασίας». Και τα δυό προέρχονται από την ίδια μήτρα (τις «ευγονικές» σωτηριακές ιδεοληψίες των διαταραγμένων εμπνευστών τους) και εξυπηρετούν τον ίδιο σκοπό (τη διαίρεση σε «εμείς» και «αυτοί»). 

Ο ναζιστικός εφιάλτης επέβαλε τον εγκλεισμό ενός μέρους του πληθυσμού στα γκέτο για να τον οδηγήσει, εν συνεχεία, στην πρώτη στην ιστορία, βιομηχανικά οργανωμένη εξολόθρευσή του. Ο σύγχρονος μετα-ναζιστικός εφιάλτης επιβάλλει τον εγκλεισμό ολόκληρου του πληθυσμού στα σπίτια (μετασχηματίζοντάς τα σε «ιδιωτικά» γκέτο) για να τον οδηγήσει στην πρώτη τεχνολογικά οργανωμένη μετατροπή του σε ευπειθές ζόμπι. 

Τότε, μπορούσαμε να μπλοκάρουμε τη λειτουργία της φονικής μηχανής, καρφώνοντας όλοι στο στήθος το «κίτρινο αστέρι» (πράγμα που έκανε -μοναδική παγκόσμια εξαίρεση- η πλειοψηφία των Δανών που ακολούθησαν το παράδειγμα του βασιλιά Χριστιανού Ι’ που βγήκε περίπατο φορώντας στο στήθος το «κίτρινο αστέρι»). Δεν το κάναμε και το πληρώσαμε με 65 εκατομμύρια νεκρούς. Σήμερα, εάν δεν θέλουμε να ξανακάνουμε το ίδιο λάθος, θα πρέπει να ακολουθήσουμε τον ακριβώς αντίθετο δρόμο: αρνούμενοι τη «μάσκα» (με εξαίρεση αυτούς που την έχουν ανάγκη, και πρώτα απ’ όλα το υγειονομικό προσωπικό που ανακαλύψαμε ξαφνικά ότι δεν αποτελείται από τους «παρίες» της παγκοσμιοποίησης του καπιταλισμού της καταστροφής, αλλά από ήρωες). 

Δεν ξέρω εάν υπάρχει ακόμη χρόνος και θέληση να αποτραπεί ο θάνατος της δημοκρατίας και να παρεμποδιστεί ο επερχόμενος φασισμός, που δεν θα ονομάζεται πια φασισμός, αλλά «ολοκληρωτικό θεραπευτικό κράτος». Και σύμβολό του δεν θα είναι η σβάστικα ή το σφυροδρέπανο. Θα είναι μια σύριγγα με δηλητήρια που τρυπάει το κορμάκι ενός αθώου νεογέννητου παιδιού, εισάγοντάς το βιαίως στο αποσυνθετικό σύμπαν της αρρώστιας. Αλλά, παρόλο που οι προοπτικές είναι δυσοίωνες, αξίζει και πρέπει να επιχειρηθεί η ανάσχεσή του.

Δυστυχώς, «η Ιστορία είναι κακός δάσκαλος: πρώτα επιβάλλει την τιμωρία και έπειτα αφήνει τον μαθητή να ανακαλύψει το γιατί». (Arthur Koestler)

Ανεπανόρθωτη μόλυνση των βασικών πηγών ζωής (αέρας, νερό, τροφή). Υπερπληθυσμός. Κλιματική αλλαγή. Δραστική αύξηση των διαφόρων ασθενειών, των λοιμωδών νόσων, των καρκινογενέσεων και των τερατογενέσεων,  εξαιτίας της συνεχούς αποδυνάμωσης του ανοσοποιητικού συστήματος των πληθυσμών, λόγω της σκόπιμης και συστηματικής δηλητηρίασής τους. 

Με την πείνα, τους λιμούς, τις αρρώστιες και τους θανάτους που προκαλούνται σκοπίμως, «λύνουν» το σύγχρονο πρόβλημα των «ζωών που δεν αξίζει να βιωθούν», με εργαλείο, μεταξύ άλλων και, την «καταναγκαστική ιατρική» και, συγχρόνως, προσπορίζονται απ’ αυτές τις αιματοβαμμένες δραστηριότητες ασύλληπτα κέρδη, αφενός από την πώληση των τοξικών προϊόντων τους που προκαλούν βλάβες και, αφετέρου, από την, εν συνεχεία, πώληση των, επίσης τοξικών, προϊόντων τους για τη δήθεν «επανόρθωση» της βλάβης. Σύμφωνα με το δόγμα του καπιταλισμού της καταστροφής: Κερδίζω γκρεμίζοντας και, εν συνεχεία, κερδίζω και πάλι αποκαθιστώντας τα ερείπια.

Κι όλα αυτά στο όνομα μιας άθλιας δήθεν «επιστήμης» και μιας  αθλιότερης δήθεν «φιλανθρωπίας», που είναι βουτηγμένες στο αίμα των εκατομμυρίων θυμάτων τους.

 Έτσι, δικαιώνεται ο ποιητής που με φωνή βοώντος εν τη ερήμω, προέτρεπε, εδώ και πάνω από μισό αιώνα: «Μην αμελήσετε. Πάρτε μαζί σας νερό. Το μέλλον μας θα έχει πολλή ξηρασία» (Μιχάλης Κατσαρός).

(*) Ο κ. Κλεάνθης Γρίβας, είναι ψυχίατρος, νευρολόγος, διδάκτωρ Ψυχιατρικής της Ιατρικής Σχολής του ΑΠΘ.