Ελπίζουμε πως προελαύνοντας οι νέοι, δε θα μας αφήσουν στο έλεος των ορνέων…

Αλέξανδρος Αρδαβάνης* |> Το ξήλωμα του πουλόβερ έχει αρχίσει. Η ρυπαρή σάρκα που έκρυβε βγαίνει πια στο ανελέητο φως. Ακούω τις οιμωγές των ακάρεων του δέρματος που αναπαράγονται μόνο στην ευεργετική σκιά.

Το παιδί της πόλης είχε ξεχαστεί παρατηρώντας το μάζεμα της ελιάς εκεί στα περίχωρα της Πάτρας. Αλλά επιστρέφει στην πραγματικότητα. Στο ραδιόφωνο τα θηριώδη έντομα, ακρίδες, κουρούνες κρώζουν• ξέρουν αυτά γιατί.

Εμείς οι υπόλοιποι, οι ανεξέλικτοι ντόπιοι απόγονοι του homo sapiens δεν έχουμε ακόμα καταλάβει γιατί. Ξέρει όμως για λογαριασμό μας η “Θεία Πρόνοια”. “Πριν από μας για μας”. Εμείς θα το μάθουμε πολύ αργότερα. Έτσι πάντα δε γίνεται;

Κάποιοι πριν λίγο καιρό είχαν συστήσει “υπομονή”. Τους άκουσα με δυσπιστία τότε. Τώρα αδημονώ• πότε θα αρχίσει το πλέξιμο. Να υφανθεί γύρω μας το νέο πουλόβερ. Να ντύσει το νέο μας δέρμα. Τα νέα σώματα που θα εγερθούν να περπατήσουν ξανά στο Αίσιο Μεθαύριο.

Κι εμείς που τόσα χρόνια περιμένουμε, φθειρόμενοι αλλά υπομένοντας, έξω γδαρμένοι αλλά μέσα ακέραιοι στην ουτοπία μας, εμείς ελπίζουμε πως, προελαύνοντας οι νέοι, δε θα μας αφήσουν στο έλεος των ορνέων…

(*) Ο δρ. Αλ. Αρδαβάνης είναι ιατρός ογκολόγος διευθυντής στο αντικαρκινικό νοσοκομείο “Άγιος Σάββας”