Η πολιτεία δεν δείχνει ενδιαφέρον για τους πολίτες που η ανεργία τούς υποχρέωσε να γίνουν διανομείς, ρισκάροντας την ίδια τη ζωή τους

Παντελής Ξανθίδης |> Το «μεροκάματο του τρόμου»… Ναι, το είδα προχθές στα μάτια ενός περίπου 40χρονου ντελιβερά, εκεί στο παράδρομο της Λένορμαν -όπως μπαίνουμε από την Κωνσταντινουπόλεως- όπου χωράει να περάσει μόνον ένα αυτοκίνητο. Το δε πεζοδρόμιο στο μεγαλύτερο μέρος του είναι ανύπαρκτο. (βλ. φωτογραφία).

Προχωρούσα στον παράδρομο και ενώ βρισκόμουν σε σημείο όπου δεν υπήρχε πεζοδρόμιο, ακούω πίσω μου να έρχεται αυτοκίνητο και πιάνω τοίχο δεξιά για να περάσει. Ταυτόχρονα ερχόταν αντίθετα (!) ένα μηχανάκι το οποίο φρενάρισε. Ο οδηγός του αυτοκινήτου «στριμώχνεται» αριστερά για να περάσει, ενώ ο οδηγός της μηχανής προσπαθεί να περάσει από τη μεριά που ήμουν εγώ!

Σηκώνω τα χέρια και του λέω με χαμόγελο: «Παραδίδομαι!». Δείχνει αμηχανία ο ντελιβεράς και ευγενέστατα μου ζητάει «συγγνώμη»! Για να μου πει μετά ότι «είναι η αγωνία για να πάω το φαγητό γρήγορα και να είναι ζεστό». Κι όταν του είπα ότι ρισκάρει πολύ, είδα τα μάτια του να μου λένε «ρε φίλε, δείξε μου κατανόηση»…

Την επόμενη μέρα μαθαίνω ότι ένας 47χρονος ντελιβεράς -πατέρας δύο παιδιών- έχασε τη ζωή του όταν έπεσε πάνω στο «παπάκι» του ένα ΙΧ που οδηγούσε κάποιος 21χρονος αλλοδαπός. Κι ήταν μία είδηση που δεν αφήνει κανέναν ασυγκίνητο για την ανασφάλεια που βιώνουν αυτοί οι εργαζόμενοι – ή καλύτερα οι εργαζόμενοι Β’ Κατηγορίας!

Το άνευ πεζοδρομίου σημείο του παράδρομου της Λένορμαν…

Ποιος ποτέ σκέφθηκε σοβαρά αυτούς τους ανθρώπους; Από τα τέλη της δεκαετίας του ’80, θυμάμαι, έγραφα στην εφημερίδα «Ακρόπολις» (σ.σ. την κανονική, όχι τις άλλες που εκδόθηκαν με ίδιο τίτλο…) πως η πολιτεία πρέπει να μεριμνήσει ώστε να τακτοποιηθεί το εργασιακό γι’ αυτούς τους εργαζόμενους, διότι με το υπάρχον καθεστώς ο διανομέας είναι εργαζόμενος άνευ δικαιωμάτων και πρέπει να μοιράζει στα γρήγορα τις παραγγελίες, αφού από τα δρομολόγια κρίνεται η αμοιβή του.

Αν και έχουν περάσει πάνω από τριάντα χρόνια, ο ντελιβεράς παραμένει… ντελιβεράς! Και τώρα μάλιστα που τα σπιτικά προτιμούν να τρώνε «απ’ έξω» και τα καταστήματα «ντελίβερι» έχουν αυξηθεί, o ανταγωνισμός κάνει τους ντελιβεράδες… σίφουνες! Τρέχουν να προλάβουν για να πάνε «ζεστές» τις παραγγελίες, αλλά και για να κάνουν περισσότερα δρομολόγια!

Αποτέλεσμα αυτών των απαιτήσεων του επαγγέλματος είναι τα πολλά ατυχήματα των διανομέων, τα οποία σαφώς προέρχονται από την «καμικάζι» οδήγηση που κάνουν. Κι αν λογιστεί κάποιος ότι είναι τακτικό το φαινόμενο, να κυκλοφορούν αντίθετα στο ρεύμα ή ακόμη να «κόβουν δρόμο» από τα πεζοδρόμια, τότε το επάγγελμα πρέπει να ανήκει στα «βαρέα» και βεβαίως… ανθυγιεινά!

Και μετά από 30 χρόνια επανερχόμαστε στο ερώτημα: Η πολιτεία τι σκέπτεται να κάνει με αυτό το εργασιακό πρόβλημα; Θα πρέπει να έχουμε και άλλους σοβαρούς τραυματισμούς, και άλλους θανάτους, και άλλα ορφανά, μέχρι να εκδηλωθεί έμπρακτο ενδιαφέρον;

Λιγότερη αδιαφορία και «ωχαδερφισμός» ποτέ δεν βλάπτει, ακόμη και τους πιο «χοντρόπετσους» της εξουσίας. Είναι σίγουρο. Τελεία και παύλα!