Η εθνική μας ομάδα στο μπάσκετ, είναι ένα εξαιρετικό σύνολο και μπορεί να παίξει σπουδαίο ρόλο του χρόνου, στο Παγκόσμιο Κύπελλο μπάσκετ

Δημήτρης Καπράνος* |> Κι εκεί που όλοι οι Έλληνες είχαμε γίνει οπαδοί και λάτρεις της καλαθόσφαιρας, εκεί που η φωτογραφία των αδελφών Αντετοκούνμπο είχε αναρτηθεί σε χιλιάδες νεανικά δωμάτια, εκεί που ο εθνικός Ύμνος ακουγόταν κάθε τόσο από τις τηλεοράσεις που λειτουργούσαν στην διαπασών, «έπεσε βαθιά σιωπή», όπως λέει και το τραγούδι…

Έτσι γίνεται με τα σπορ. Ακόμη και χώρες οι οποίες θεωρούνται «ψυχρές», παθιάζονται με τις επιδόσεις των εθνικών τους ομάδων, «τρελαίνονται» με τις επιτυχίες, μετατρέπουν σε «εθνικό θέμα» την συμμετοχή της εθνικής τους ομάδας σε μια σοβαρή εθνική διοργάνωση και καταρρέουν στην πρώτη αποτυχία.

Θυμάμαι, ευρισκόμενος στην Αγγλία, πόσο θόρυβο και απογοήτευση δημιουργούσε κάθε αποτυχία της εθνικής τους ομάδας. Και, βέβαια, εκείνοι είχαν «κάπως δίκιο» διότι, ως «ανακαλύψαντες» το ποδόσφαιρο, δεν έχουν δει παρά μόνο μια επιτυχία, την κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου, στην έδρα τους, το 1966, νικώντας, μάλιστα, την Γερμανία με ένα γκολ που-όπως έχει πλέον αποδειχθεί- δεν ήταν έγκυρο, καθώς η μπάλα δεν είχε περάσει την γραμμή της εστίας.

Χάσαμε, λοιπόν,-καθαρά και ξάστερα- από τους Γερμανούς, οι οποίοι-όπως και να το κάνουμε- εμφανίσθηκαν πολύ πιο έτοιμοι από εμάς για έναν τόσο σημαντικό, προημιτελικό, αγώνα. Ναι, μπορεί -σε μεγάλο ποσοστό- να είχαν σκανδαλώδη επίδοση στα σουτ τριών πόντων, αλλά σε ένα τέτοιο αγώνα, «μετρά» πολύ το πόσο ήρεμα είναι τα χέρια που πιάνουν την μπάλα. Και, φάνηκε πεντακάθαρα, ότι οι Γερμανοί εμφανίσθηκαν πολύ πιο έτοιμοι από εμάς στον ψυχολογικό τομέα. Όποιος, όμως, έχει ασχοληθεί με τα σπορ, (οφείλει να) γνωρίζει ότι η αποτυχία βρίσκεται πλάι-πλάι με την επιτυχία.

Η εθνική μας ομάδα, λοιπόν, στο μπάσκετ, είναι ένα εξαιρετικό σύνολο και μπορεί (και ίσως πρέπει) να παίξει σπουδαίο ρόλο στο Παγκόσμιο Κύπελλο μπάσκετ, που θα γίνει έπειτα από έναν χρόνο. Διαθέτουμε παίκτες μεγάλης κλάσεως, έχουμε στις τάξεις μας αθλητές που διαπρέπουν διεθνώς, έχουμε τον Γιάννη, που αποτελεί μαγνήτη για τους φιλάθλους όλου του κόσμου.

Η αποτυχία -διότι είναι αποτυχία- της εθνικής μας ομάδας να βρεθεί στην «ζώνη των μεταλλίων» πρέπει να αποτελέσει απαρχή για μεγαλύτερες ακόμη διακρίσεις.

Ας σταθούμε τώρα λίγο στις ακρότητες και τις υπερβολές που παρατηρήσαμε-παρατηρούμε από καιρό- στις αθλητικές μεταδόσεις της ΕΡΤ. Όλες αυτές οι μεγαλοστομίες, τα επίθετα, οι χαρακτηρισμοί που ακούμε κάθε τόσο στις μεταδόσεις των αγώνων μπάσκετ, πρέπει να σταματήσουν. Πολύ σωστά ο προπονητής Ιτούδης «έβαλε ση θέση του» τον απεσταλμένο της ΕΡΤ ο οποίος χαρακτήρισε «άδοξη» την ήττα μας. «Δεν παίζουμε μόνοι μας» του είπε ο προπονητής και τον «έσβησε».

Κακές είναι πλέον και οι περιγραφές στους αγώνες στίβου. Βερμπαλισμός, πολυλογία, ασχετοσύνη. Στα είκοσι ονόματα ξένων αθλητών, ζήτημα να προφερθεί σωστά το ένα!

Καλά θα κάνει ο -φίλαθλος- πρόεδρος της ΕΡΤ, να δώσει στους αθλητικούς του συντάκτες εντολή να παρακολουθούν κάθε μέρα τις αναμεταδόσεις του Γιάννη Διακογιάννη, οι οποίες είναι υποδειγματικές! Η τηλεόραση δεν είναι ραδιόφωνο, διότι υπάρχει η εικόνα. Η εποχή των «ηρωικών» αναμεταδόσεων από την ΥΕΝΕΔ, έχει περάσει, από καιρό…

(*) Άρθρο από την σημερινή εφημερίδα “Εστία”