Πότε θα μάθουμε ότι οι ρίζες οδηγούν κορμό και κλαδιά προς τον ουρανό επιζητώντας το φως…

Αλέξανδρος Αρδαβάνης* |> Ξύπνησα οδηγώντας το αυτοκίνητο ενός θείου που έχει πεθάνει πριν πενήντα τόσα χρόνια. Ένα Renault 4L της δεκαετίας του ’60. Άλλαζα με απόλαυση τις ταχύτητες και ένιωθα αγαλλίαση από την απαλή αντίδραση της ανάρτησης στις λακκούβες.

Ο πατέρας πάντα εκτιμούσε τον εξ αγχιστείας αυτόν συγγενή του για τον σπαρτιάτικο τρόπο ζωής του σε αντίθεση με τη σχετική οικονομική του ευρωστία, και το αυτοκίνητό του αυτό ήταν τυπικό δείγμα αυτής της στάσης.

Βγήκα στο μπαλκόνι με την αμφίεση του ύπνου. Με ακολούθησε ο καστράτος μου ενθουσιασμένος. Προφανώς μάντεψε την αλλαγή της διάθεσής μου.

Έξω ψιλόβροχο, αλλά βγήκα πρώτη φορά φέτος στο μπαλκονάκι μου χωρίς να φοβάμαι το κρύο. Στέκομαι τώρα συγκινημένος κοιτώντας τις γλάστρες· το παιδί της πόλης δεν τις προσέχει ποτέ παρατηρώντας πάντα πίσω από το τζάμι. Φυτά: το υπόδειγμα της αρνητικής γεωτροπίας και του φωτοτροπισμού.

Η άνοιξη προχωράει στεγνώνοντας τα παγωμένα νερά. Η μέρα παραμέρισε τη νύχτα. Το φως σκόρπισε τις σκιές. Ο τόπος προχωρεί, μοιάζει να έχει αλλιώτικο βήμα πια.

Είναι 25 του Μάρτη, δυο αιώνες μετά από εκείνον τον Σηκωμό, τον άτσαλο και ασυντόνιστο Σηκωμό με τη θολή Ταυτότητα που οδήγησε σε αυτό το μπερδεμένο Εθνικό σύμπλεγμα περιορισμένης κυριαρχίας σε τούτο το σταυροδρόμι του πλανήτη -Ελλάς…

Εδώ που ακόμα μια φορά κάποια ντόπια ερπετά επιμένουν να μιλήσουν τάχα για την “αλήθεια” της -πότε θα μιλήσουμε επιτέλους για την αλήθεια του ’21;…σφυρίζει από τη φωλιά της μια γνωστή ευφυολόγος οχιά.

Διαβάζω στο διαδίκτυο: ο λαός αντιδρά ψύχραιμα στην τρομοκρατία και την επιδίωξη πρόκλησης πιστωτικού γεγονότος από τους γνωστούς κύκλους.

Ο θείος στην Κατοχή ήταν στα συσσίτια του ΕΑΜ και το πλήρωσε με φυλάκιση μετά την απελευθέρωση· φυλακές Αβέρωφ, εκατό μέτρα από το Ίδρυμα που ο ανιψιός του ματαιομαχεί ακόμα, εβδομήντα χρόνια μετά. Δεν ήταν κομμουνιστής, δημοκρατικός και πατριώτης ήταν. Ο πατέρας του και παππούς μου στέλεχος των Φιλελευθέρων, ίσως θύμα εκτέλεσης του Μεταξά, το ’39. Ήταν δεκαοχτώ ετών, πρωτοετής φοιτητής Νομικής. Ως όφειλε το πρώτο από οχτώ παιδιά, μεγάλωσε τα υπόλοιπα εφτά με την τρυφερότητα και αυστηρότητα μαζί που απαιτούσε η φτώχια, η εποχή και η Κατοχή.

Την ίδια εποχή εύρισκε χρόνο να σπουδάζει δικηγόρος και να ακούει τη φωνή της πείνας του διπλανού. Ακούω ακόμα τη φωνή του να μιλάει στον πατέρα μου μέσα στο γραφείο: όταν παίρνω το φερόνικουμ, Σπύρο, νιώθω ταύρος!

Ο θείος πέθανε από λευχαιμία το ’69, σαράντα χρόνια μετά τον πατέρα του. Ίσως δεν έμαθε ποτέ τι είχε. Σήμερα, εγώ ξέρω ή νομίζω πως ξέρω τι είχε· πάθος ζωής κι αγάπης απροσμέτρητο ήταν που, σιγά σιγά, του φαρμάκωσε το αίμα -γίνεται το αίμα του νερό, μού έλεγε η μάνα μου· πενήντα χρόνια μετά, στον ύπνο μου εγώ οδηγώ το ίδιο 4L του θείου -θυμάμαι ήταν θαλασσί, το ονειρικό δικό μου ήταν κόκκινο, και συνειρμούς μην κάνεις!

• Γερνώ, λες, και βλέπω πολλά παρελθοντικά όνειρα, έ;
• Μιλάω πολύ με παρακείμενο και υπερσυντέλικο, έ;
• Επιστροφή στις ρίζες, έ;

Ναι! Πάντα οι ρίζες στηρίζουν και χυμοδοτούν το εγχείρημα του κορμού και των κλαδιών να ανεβαίνουν προς τον ουρανό επιζητώντας το φως. Οι άνθρωποι πότε θα το καταλάβουμε;

Πάντως στον τόπο μας πήρε ξανά να ξημερώνει Άνοιξη. Αν και όσο κρατήσει. Ας μην αφήσουμε κανένα αγριογούρουνο να ξεχώσει και να φάει τις ρίζες μας.

>>>Γράφτηκε σε στιγμές που σπίθιζαν, τελεσίγραφη φορά μέσα μου, απρόσφορες προσδοκίες…

(*) Ο λογοτέχνης κ. Αλ. Αρδαβάνης, είναι δρ ιατρός ογκολόγος – διευθυντής στο νοσοκομείο “Άγιος Σάββας”