…Της αρκεί που στιγμιαία είναι στο κέντρο όλων με την κάμερα στο χέρι και ένα εγώ, ίσως ποδοπατημένο από την καθημερινότητα

Αλέξανδρος Αρδαβάνης* |> Η γυναίκα κάτω από την ομπρέλα, με το τσιγάρο στο στόμα και την κάμερα στο χέρι, κινείται αργά βιντεοσκοπώντας κυκλικά τα γύρω. Την περιβάλλει το τοπίο· άμμος ξανθή, τα πεύκα πλάι στη θάλασσα, ήλιος μεσούρανος χωρίς έλεος.

Το τοπίο γύρω αδιαφορεί γι’ αυτήν και για όλους μας. Στο νοητό κέντρο του αυτή και το smartphone με το ψηφιακό μάτι κοιτούν χωρίς να βλέπουν -ξέρεις, νομίζω, την αβυσσαλέα διαφορά του κοιτώ από το βλέπω.

Μέσα στο τοπίο που σαρώνει η κάμερα κι εγώ· βιότοπος αποχαρακτηρισμένος στο έλεος της αδιαφορίας ή των επιβουλών κάθε αχόρταγης νιότης· ένα απόμαχο ταξί που παίρνει αγώι ιδέες παρωχημένες -outdated- και τις κουβαλάει λαθραία στο σήμερα· που τις φυτεύει όπου βρει χώμα υγρό και λίγο ίσκιο, μήπως φυτρώσουν και γυρίσουν ξανά στη ζωή.

Ιδέες παλαιές ή παμπάλαιες: ελευθερία, ισότητα, δικαιοσύνη, αδελφοσύνη· με όποιο χρώμα του ορατού φάσματος ή καλύτερα του αοράτου, αρκεί να είναι Φως φυσικό, ζωή φυσική.

Αλλά αυτή η ευειδής νεαρή δε μοιάζει να νοιάζεται και πολύ για τέτοια ξεπερασμένα· της αρκεί που στιγμιαία είναι στο κέντρο όλων με την κάμερα στο χέρι και ένα, ίσως ποδοπατημένο από την καθημερινότητα, εγώ. Το βράδυ το βιντεάκι της μαντεύω πως θα μοιραστεί στους “φίλους” της στο Facebook.

Βλέποντάς την να γυρίζει γύρω από τον εαυτό της σκεφτόμουν αντιστικτικά την κάμερα του Θόδωρου Αγγελόπουλου να γυρίζει βασανιστικά αργά γύρω από το επίκεντρο του σκηνικού· δύο και τρεις φορές μέχρι να το εμπεδώσει ο θεατής. Συμβολισμός της κυκλικής κίνησης της Ιστορίας ή η σχετικότητα της αλήθειας ανάλογα με τη γωνία της θέασης.

Αντιθέσεις…

Η κινητική της ώριμης ή προ-αποσυνθετικής φάσης των ανθρώπων· σπρωγμένοι ανεπαίσθητα στην περιφέρεια των γεγονότων, σε επιβράδυνση παρατηρούν. Αντίστροφα από την επιταχύνουσα νιότη που λογαριάζει τον εαυτό της ως το κέντρο του σύμπαντος. Γιατί όχι;

Γηραιός ανθρωποκεντρισμός έναντι νεανικού εγωκεντρισμού. Η ομορφιά αναδύεται από την ανάμειξη και τη συνύπαρξη των φαινομενικά αντιθέτων.

Το παρατράβηξα, έ;

Έτσι την παθαίνω πάντα όταν αρχίζει η δική μου ανάπαυλα· αδυνατώ να φρενάρω εξ αδρανείας. Και λόγω αυξημένου ειδικού βάρους η αδράνεια πολλαπλασιάζεται. Όμως σε λίγο θα προσαρμοστώ στον πρέποντα ρυθμό: αμεριμνησία και ασκεψία -λέμε τώρα…

Το βράδυ, αυτή, εγώ και άλλοι πολλοί, σεργιανιστές στη μεγάλη γειτονιά του κόσμου κραυγάζοντες την εξ αδρανείας αμετακίνητη μοναξιά μας.

(*) Ο λογοτέχνης κ. Αλ. Αρδαβάνης, είναι δρ ιατρός ογκολόγος – διευθυντής στο νοσοκομείο “Άγιος Σάββας”