Η πιάτσα λέει: “Όποιος ανακατεύτηκε με μεταφορά ανθρώπων, δεν τα κατάφερε”

Εφημ. ΕΣΤΙΑ |> Εντύπωση και συζητήσεις πολλές προκάλεσε η “απεργία πείνης” την οποία εκήρυξε -και διέκοψε πολύ γρήγορα- ένας εκ των ιδιοκτητών ναυτιλιακής ακτοπλοϊκής εταιρείας.

Αφορμή, η άρνηση του υπουργείου να χορηγήσει άδεια δρομολογίου στην εταιρεία του “απεργού”, την οποία είχε -αποδεδειγμένα- ζητήσει εκπροθέσμως.

Δεν θα ασχοληθούμε με την ουσία του θέματος, απλώς, θα θυμίζουμε μερικά πράγματα που αφορούν τον -πολύ σκληρό και αδυσώπητο- χώρο της ακτοπλοΐας στην Ελλάδα, μια χώρα νησιωτική, της οποίας το νησιωτικό σύμπλεγμα παραμένει γρίφος άλυτος…

|> Δημήτρης Καπράνος

Σαράντα πέντε χρόνια στον χώρο, είδα “κολοσσούς” της ακτοπλοΐας να βυθίζονται, είδα κορυφαίους ακτοπλόους να εκμηδενίζονται, είδα τον Παντελή Σφηνιά, τον αναμορφωτή των ακτοπλοϊκών συγκοινωνιών, να σαλτάρει από το υπερώο του μεγάρου Καραγεώργη! Του μεγάρου του οποίου ο ιδιοκτήτης “φαλίρισε” επίσης στην Αδριατική και του οποίου ένας ακόμη ένοικος, ο Μάκης Αγούδημος, δραπέτευσε στο εξωτερικό, αφήνοντας τον ακτοπλοϊκό “στόλο” του, με ναυαρχίδα την περιώνυμη “Δημητρούλα” να σαπίζει στο λιμάνι…

Είδα τους Τυπάλδους να βυθίζονται μαζί με το “Ηράκλειο” στην Φαλκονέρα και τον μεγάλο αδελφό να δολοφονείται από την εφιαλτική “εταιρεία δολοφόνων”. Είδα τον “πατριάρχη” της αλλαγής των ακτοπλοϊκών γραμμών Ευθυμιάδη, να κλαίει στο εδώλιο, δικαζόμενος για το ναυάγιο του “Ελεάνα”.

Είδα να χάνεται η δυναμική παρουσία των Βεντούρηδων και των Αγαπητών, είδα να εξαϋλώνεται η ΝΕΛ, με τα ταχύπλοα και τα μεγάλα δάνεια, είδα να χάνεται η κραταιά “Στρίντζης Λάινς”, αφού προσπάθησε να ενσωματωθεί πότε στις “Μινωικές” και πότε στην εταιρεία του Περικλή Παναγόπουλου, του μοναδικού εφοπλιστή ο οποίος επιβίωσε και κέρδισε από την ακτοπλοΐα, επειδή την εγκατέλειψε σύντομα!

Είδα να φθίνει και να εξαφανίζεται η τεράστια αυτοκρατορία τη “Ηπειρωτικής” των Ποταμιάνων, χτυπημένη από τον ανταγωνισμό αλλά και από την αλόγιστη χρήση του “καμποτάζ εκ μέρους της ελληνικής πλευράς.

Υπήρχαν ημέρες που στο λιμάνι βρίσκονταν δώδεκα (!) κρουαζιερόπλοια με ελληνική σημαία και τον βυζαντινό σταυρό της “Ηπειρωτικής” στην τσιμινιέρα.

Είδα να χάνεται η “Σαν Λάιν”, να εξαφανίζονται οι αδελφοί Κυρτάτα με τα περίφημα “Σίτι”, έπειτα από την εφιαλτική επιδρομή των τρομοκρατών στο “Σίτι οφ Πόρος”.

Είδα να καταστρέφεται από τις τράπεζες η “Φέστιβαλ” του Γιώργου Πουλίδη, του Βασίλη Σαραντίτη και του Νικόλα Λαιμού,η εταιρεία που έφερε στην Ευρώπη την πολυτέλεια, είδα να χάνεται η “Φραγκλάιν” αλλά και η “Ετζίαν Ντόλφιν” του Αγγελόπουλου…

Ειλικρινά, δεν υπάρχει άλλος χώρος στην εμπορική ναυτιλία με τόσα “θύματα”, όπως η ακτοπλοΐα. Στην πιάτσα λένε ότι “όποιος ανακατεύτηκε με μεταφορά ανθρώπων, δεν τα κατάφερε” και έτσι είναι.

Κι αν πάμε παλιότερα, θα θυμηθούμε τις γραμμές του Τόγια, του Φουστάνου, τα επιβατηγά των Χανδρήδων και των Γουλανδρήδων, που κι αυτά, δεν άντεξαν στον χρόνο και έδωσαν την θέση τους στα εμπορικά πλοία, χάρη στα οποία υπάρχουν ακόμη και σήμερα οι μεγάλες αυτές ναυτικές οικογένειες.

Είναι δύσκολος, αδυσώπητος και ναρκοθετημένος ο χώρος της ακτοπλοΐας. Γι΄ αυτό και είμαι πολύ σκεπτικός και ανήσυχος, βλέποντας αυτά που συμβαίνουν σήμερα. Προσοχή, το Αιγαίο δεν αστειεύεται…