Τι είπε στην παρουσίαση βιβλίου του

|> Στην αίθουσα εκδηλώσεων της Βουλής, παρουσία του Πρωθυπουργού, Αλέξη Τσίπρα, πραγματοποιήθηκε χθες το απόγευμα η παρουσίαση του νέου βιβλίου του Μανώλη Γλέζου, με τίτλο «Ακρωνύμια».

Όπως αναμενόταν, την “παράσταση” έκλεψε ο ίδιος ο Μανώλης Γλέζος -το πλέον ιστορικό στέλεχος της Αριστεράς- ο οποίος, μεταξύ άλλων, τόνισε ιδιαίτερα τους λόγους, που οφείλει η Ελλάδα την ύπαρξή της, παρά τα 400 χρόνια σκλαβιάς, που είναι:

• Κοινή γλώσσα.
• Ύπαρξη λαϊκής εξουσίας.
• Ήθη και παραδόσεις που κράτησαν τον ελληνισμό αδούλωτο.
• Ο κλήρος και η Εκκλησία, που ήταν δίπλα στο λαό.
• Η ιδεολογία της αντίστασης. 

Όμως, ο Μανώλης Γλέζος αναφέρθηκε για τους κινδύνους που απειλούν την ελληνική γλώσσα, που είναι “η φτωχοποίηση των ομιλητών, η ξενοποίηση και η μονοσημαντότητα” – δηλαδή στοιχεία για τα οποία δυστυχώς δεν ανησυχεί π.χ. ούτε η Ακαδημία Αθηνών!

Κατά τα άλλα, ο Μανώλης Γλέζος, δεν έκρυψε την συγκίνηση και τα δάκρυά του, σε μια συναισθηματικά φορτισμένη, αλλά και εξαιρετικά δυναμική ομιλία, η οποία χαρακτηρίστηκε από την φράση του: «Κι αν πεθάνω θα σας κυνηγάει η ύπαρξή μου!». Και κοιτώντας τον Αλέξη Τσίπρα και τον Νίκο Τόσκα, κατέληξε λέγοντας  χαμογελαστά «Μην νομίζετε ότι θα γλιτώσετε από μένα ποτέ!»…

Στην εκδήλωση της παρουσίασης επίσης έδωσαν το “παρών” ο πρώην πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, Βαγγέλης Μεϊμαράκης, που προλόγισε το βιβλίο, ο Πρόεδρος της Βουλής Νίκος Βούτσης, ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων Βαγγέλης Αποστόλου, ο υφυπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής Γιάννης Μπαλάφας, η υφυπουργός Οικονομικών Κατερίνα Παπανάτσιου, ο πρώην Πρόεδρος της Βουλής Δημήτρης Σιούφας, οι πρώην υπουργοί Γιάννης Πανούσης και Αριστείδης Μπαλτάς, οι βουλευτές Τριαντάφυλλος Μηταφίδης, Νίκος Μανιός και Θεοδώρα Μεγαλοοικονόμου, όπως επίσης ο σκηνοθέτης Παντελής Βούλγαρης και ο ηθοποιός Στέφανος Ληναίος. Την εκδήλωση συντόνισε ο δημοσιογράφος Γιώργος Βότσης.

Συγκλονιστικός, όμως, ήταν ο Γλέζος και όταν μίλησε για τους συντρόφους του, τους συναγωνιστές του. Είπε χαρακτηριστικά:

«Αγαπητοί φίλοι, στις παραμονές των εκτελέσεων, στις παραμονές από κάθε μάχη, μαζευόμαστε και κουβεντιάζαμε. Και λέγαμε: Εάν εσύ ζεις, μη με ξεχάσεις. Εάν εσύ δε σε βρει το βόλι, όταν συναντάς τους ανθρώπους στο δρόμο, θα λες καλημέρα κι από μένα. Κι όταν πίνεις κρασί θα πίνεις κρασί κι από μένα. Κι όταν ακούς τον παφλασμό των κυμάτων, θα τον ακούς και για μένα. Κι όταν ακούς τον άνεμο, να περνάει μέσα από τα φύλλα, κι ακούς το θρόισμα του ανέμου, θα το ακούς και για μένα. Κι όταν χορεύεις, θα χορεύεις και για μένα! Μπορώ να ξεχάσω αυτόν τον κόσμο; Είναι δυνατόν;».

Και:
«Το δυσκολότερο πράγμα για μένα είναι ότι ζω και οι άνθρωποι, οι φίλοι μου, οι άνθρωποι που πολέμησα μαζί τους, οι άνθρωποι που αντιμετωπίσαμε μαζί τον θάνατο, δεν ζούνε σήμερα. Μπορώ να τους ξεχάσω; Είναι δυνατόν να ξεχάσω αυτόν τον κόσμο; Δεν είναι δυνατόν. Και γι’ αυτό έχω όπως λένε αυτήν την πολυπραγμοσύνη. Γιατί ο καθένας τους μου ‘λεγε, εγώ θέλω να γίνω γεωλόγος. Εγώ θέλω να γίνω υδραυλικός. Εγώ θέλω να γίνω… Εκτελώ εντολές, ή προσπαθώ να εκτελέσω τις εντολές τους. Προσπαθώ. Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω. Επειδή πιστεύω ότι η σύναξη αυτή δεν είναι ένα ακροατήριο, αλλά εσείς συμμετέχετε ως ενεργοί πολίτες στο πολιτικό γίγνεσθαι, ο καθένας σας στον τομέα του αναλαβαίνει να κάνει πράξεις τα όνειρα αυτών των ανθρώπων. Κι αν πεθάνω θα σας κυνηγάει η ύπαρξή μου… Ναι, Τόσκα, θα σας κυνηγάει η ύπαρξή μου, για να κάνετε αυτό που πρέπει να κάνετε! Μην νομίζετε ότι θα γλιτώσετε από μένα ποτέ. Ευχαριστώ»…

>> Πηγή: protothema.gr