Τι να θυμηθώ…

• Τις κουβέντες και τις πλάκες μας στου ‘’Λυκόβρυση’’, τότε που ήταν μικρός ο Αλέξανδρος και η Αρλέτ τον κυνηγούσε ανάμεσα στα τραπέζια;
• Τις κόντρες σου με συναδέλφους και φίλους σου για τον Κινηματογράφο;
• Την εποχή του ‘’Άγιου Πρεβέζης’’, που είχες αναστατώσει το πανελλήνιο, με τις εφόδους κληρικών στις παραστάσεις και τα δικαστήρια;
• Τις άλλες φασαρίες με την ‘’Γαλλία του Ζισκάρ’’ και τις άλλες παραστάσεις σου, που δημιουργούσαν ξεχωριστό κλίμα στα θεατρικά δρώμενα;
• Τον αγώνα που δίνατε με την Αρλέτ, για τον Άλκη και που θαύμαζες τον Αλέξανδρο για την τρυφερότητα που έδειχνε στον αδελφό του;
• Τις ‘’ιστορικές’’ δημόσιες άγριες κόντρες σου με τον Κώστα Καραγιάννη και τις ομάδες υποστήριξης που είχε ο καθένας σας; (Επ’ αυτού θα σου “απολογηθώ” πώς γίνατε ξαφνικά φίλοι – τώρα που λείπετε κι οι δυό σας!)
• Τις μέρες του 1979, που ήμουν τραυματισμένος, όπου πότε με το Land Rover το δικό σου και πότε με το Mini Cooper της Αρλέτ, με πηγαίνατε βόλτες μαζί με τα πιτσιρίκια σας;
• Εκείνη τη ‘’μαύρη’’ μέρα της 20^ης Ιουνίου του 1992 (παραμονή της βάπτισης του γιού μου), που η Αρλέτα αποφάσισε να φύγει από τη ζωή και που μ’ έστειλες να πάρω τον Αλέξανδρο από το αεροδρόμιο, αλλά να μην του πω τίποτε για την μητέρα του;
• Τα καλοκαίρια στην Αίγινα με το Κινηματογραφικό Φεστιβάλ που είχες καθιερώσει κι όλο μου έκανες παράπονα που δεν καθόμουν για όλες τις παραστάσεις;
• Τον μεγάλο καημό που είχες για τις ‘’Ελιές’’ σου, επειδή δεν εύρισκαν την ανάλογη ανταπόκριση και τις προσπάθειές σου να προβάλλεται αυτή τη δημιουργία σου;
• Την συνεργασία σου με αξέχαστους μεγάλους ηθοποιούς στην ταινία σου ‘’Αλέξανδρος και Αϊσέ’’, που δεν περίμενε κανείς να τους δει να παίζουν σε ταινία του… ανατρεπτικού Κολλάτου, όπως ο Κώστας Χατζηχρήστος,  Ανδρέας Μπάρκουλης, Σπύρος Φωκάς και Λυκούργος Καλλέργης;
• Όποτε ερχόσουν από το Παρίσι μου έφερνες τα “Gauloises”, με την προϋπόθεση να… μην τα καπνίζω κοντά σου;

Τι να πρωτοθυμηθώ ρε Δημήτρη; Περάσαμε τόσα, που τόμοι ολόκληροι δεν φτάνουν για να σ’τα θυμίσω. Όποτε βρισκόμασταν αναπολούσαμε τα παλιά, με τα ωραία και τα άσχημα. Τα παλιά… γιατί τα ‘’καινούργια’’ μας δεν μας εύρισκαν σύμφωνους. Τα εσπρεσάκια μας στου ‘’Λυκόβρυση’’ ή στο “Piccolo”, έχουν περάσει στην ιστορία πριν πολλά χρόνια, όπως και οι μορφές τού τότε, που χαρακτήριζαν την πλατεία Κολωνακίου…

Πώς να σβήσουν εκείνες οι στιγμές, με τα χαζοξενύχτια και τις πολιτικοκαλλιτεχνοδημοσιογραφικές ‘’μαζώξεις’’, μέχρι τα ξημερώματα…

Δημήτρη, ανάμεσα στ’ άλλα που μας ‘’συννέφιαζαν’’, είχαμε και τις απουσίες των κοινών φίλων μας… Ο Άρης ο Σκιαδόπουλος, ο Θόδωρος ο Σγουρδαίος, ο Σπύρος ο Φωκάς, ο Ντάνος ο Λυγίζος και πρόσφατα ο Γιώργος ο Στεφανάκης. Και τώρα εσύ!

Μπορεί τα τελευταία χρόνια να μην… αλητεύαμε και ζητώ ΣΥΓΓΝΩΜΗ, που δεν περνούσα από τη Λουκιανού για να σε δω. Όμως ήμουν πάντα κοντά σου! Πώς μπορούσα να αδιαφορήσω γι’ αυτά τα 50 χρόνια; Πώς να σε ξεχάσω… Αφού ήσουν ΦΙΛΟΣ ρε συ!

Παντελής Ξανθίδης.