Το 2022 δεν αφιερώθηκε στη μνήμη των θυμάτων και της αναγνώρισης του μαζικού εγκλήματος

Θεοφάνης Μαλκίδης* |> Το 2022 ήταν η χρονιά συμπλήρωσης εκατό ετών από τον τραγικό επίλογο της Γενοκτονίας από το Οθωμανικό κράτος και το Κεμαλικό καθεστώς εναντίον του Ελληνισμού. Πάνω από ένα εκατομμύριο Ελληνίδες και Έλληνες δολοφονήθηκαν και πάνω από ενάμιση εκατομμύριο έγιναν πρόσφυγες στην Ελλάδα και σε όλον τον κόσμο.

Η Γενοκτονία εναντίον του Ελληνισμού, το μεγαλύτερο έγκλημα μαζί με αυτό εναντίον των Αρμενίων, ατιμώρητο, νομιμοποιήθηκε με τη Συνθήκη της Λωζάννης και τη συνημμένη Ελληνοτουρκική ανταλλαγή των πληθυσμών από την υπογραφή της οποίας συμπληρώνονται εκατό χρόνια εφέτος.

Τόσο το 2022 όσο και αυτό που διανύουμε, η Ελλάδα απουσίασε και δυστυχώς συνεχίζει να απουσιάζει από το πανεθνικό, παλλαϊκό αίτημα για την προώθηση της διεθνούς αναγνώρισης της Γενοκτονίας και την απόδοση των ποινικών ευθυνών στην Τουρκία.

Μαζί με την απουσία, η σιωπή και η αδιαφορία για ένα κρίσιμο ζήτημα με τις πολυποίκιλες ηθικές και διπλωματικές διαστάσεις, είναι προκλητική. Μάλιστα επισήμως το 2022 δεν αφιερώθηκε στη μνήμη των θυμάτων και στην ανάγκη γνωστοποίησης και αναγνώρισης του μαζικού εγκλήματος, ενώ από την άλλη πλευρά η Τουρκία από τον πρόεδρό της μέχρι τους δολοφόνους Γκρίζους Λύκους διαγωνίστηκαν σε ύβρεις εναντίον νεκρών και ζωντανών.

Αυτομάτως, μετά τις προκλητικές και με θράσος δηλώσεις του θύτη, οι οποίες στηρίζονται στη σιωπή, στην ανυπαρξία, στην αδιαφορία, στην υπονόμευση και εν τέλει την άρνηση του θεσμικού υποκειμένου του θύματος, ήρθε στο μυαλό μας η αυτονόητη σύγκριση με την Αρμενία.

Αν η Ελλάδα στο ζήτημα της Γενοκτονίας, ήταν Αρμενία, δεν θα στήριζε τις πιο χυδαίες εκφράσεις υπονόμευσης της Γενοκτονίας, στέλνοντας την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών την 19η Μαΐου στην Άγκυρα στις γιορτές προς την τιμήν του Κεμάλ!

Αν η Ελλάδα, στο ζήτημα της Γενοκτονίας, ήταν Αρμενία, οι πρωθυπουργοί και ο υπουργός Εξωτερικών δεν θα κατέθεταν στεφάνι στον δάσκαλο του Χίτλερ, στον ηθικό και φυσικό αυτουργό της Γενοκτονίας, Μουσταφά Κεμάλ

Αν η Ελλάδα στο ζήτημα της Γενοκτονίας, ήταν Αρμενία, ο πρωθυπουργός δεν θα πρότεινε τον Κεμάλ για Νόμπελ Ειρήνης.

Αν η Ελλάδα, στο ζήτημα της Γενοκτονίας, ήταν Αρμενία, ο υπουργός Παιδείας και πολλοί άλλοι, δε θα αρνούνταν τη Γενοκτονία.

Αν η Ελλάδα, στο ζήτημα της Γενοκτονίας, ήταν Αρμενία, η Γενοκτονία θα διδάσκονταν σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης και δε θα έβγαινε εκτός ύλης, ενώ οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης δεν θα ήταν απολογητές, κοινοί πλασιέ δηλαδή, του τουρκικού εθνικισμού και αναθεωρητισμού.

Αν η Ελλάδα, στο ζήτημα της Γενοκτονίας, ήταν Αρμενία, δεν θα υπήρχαν λάτρεις του Κεμάλ, δημιουργώντας ψεύτικα σπίτια του σφαγέα, δεν θα προωθούσαν με τόσο ζήλο τις φαντασιώσεις τους για ελληνοτουρκική ομοσπονδία .

Αν η Ελλάδα, στο ζήτημα της Γενοκτονίας, ήταν Αρμενία, η αναγνώριση του μαζικού εγκλήματος θα ήταν νούμερο ένα στην διμερή και διεθνή ατζέντα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής και θα αποτελούσε μείζον ηθικό, ιστορικό, νομικό, διπλωματικό και πολιτικό θέμα. Θα υπήρχαν δεκάδες αναγνωρίσεις και σεβασμό, συν τοις άλλοις, από όλον τον πλανήτη. Τώρα, αφού όλα τα παραπάνω απουσιάζουν, μας εγκαλεί η Τουρκία…

Ευτυχώς όμως, παρά τις συνθήκες πολιτικής και πνευματικής χρεοκοπίας, οι Έλληνες και οι Ελληνίδες, στην Ελλάδα και τη Διασπορά, καθώς και φίλοι και φίλες του Ελληνισμού και της Δικαιοσύνης, εφαρμόζουν το Πλατωνικό «πώς όταν οι θεσμοί αδρανούν, οι πολίτες αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους».

Ο αγώνας για την αναγνώριση της Γενοκτονίας, παρόλη την απουσία της Ελλάδας, παρόλο το θράσος της Τουρκίας, συνεχίζεται και θα είναι νικηφόρος!

(*) Ο κ. Θ. Μαλκίδης είναι διδάκτορας Κοινωνικών Επιστημών, μέλος της Διεθνούς Ένωσης Ερευνητών για τη Μελέτη των Γενοκτονιών.