Ακόμα συζητούμε για την αναγκαιότητα ή τη σκοπιμότητα ελέγχων στην ογκολογία

Αλέξανδρος Αρδαβάνης* |> «Στο τηλέφωνο η Ζωή· σε ύφεση ξανά. Τρίτη συνεχής γραμμή θεραπείας -με ποιο θράσος ξοδεύει για τη ζωή της φάρμακα ακριβά; Στο γυαλί οι ομιλούσες κεφαλές με φόντο τα δρύινα έδρανα, το βήμα: στραγγαλίζουν τις ζωές μας χωρίς μία συγγνώμη -από πού αντλούν το απόλυτο θράσος της ασυδοσίας; Ένα ολόλευκο περιστέρι διασχίζει την γκρίζα άσφαλτο. Ο πολυσύχναστος δρόμος πότε απορημένος πότε μοχθηρός -με ποιο θράσος διακόπτει την κυκλοφορία; Ένα ολόλευκο πλοίο στο βάθος διασχίζει τον Σαρωνικό· μέσα στο μπλε τυφλωμένο από το φως».

Έγραψα αυτό το σημείωμα πριν έξι χρόνια, οργισμένος και ακόμα ελπίζοντας πως ήταν μια κακή πολιτική συγκυρία· πως από κάπου, κάτι θα άστραφτε να φωτίσει το παράλογο σκοτάδι.

Έξι χρόνια μετά: χτες συζητούσαμε εκεί στην Επιστημονική Εταιρεία -ακόμα συζητούμε για την αναγκαιότητα ή τη σκοπιμότητα ελέγχων στην ογκολογία: ποιος συνταγογραφεί, ποιος ελέγχει και εγκρίνει ή απορρίπτει, προϋποθέσεις και περιορισμοί για συνταγογραφούντες και ελέγχοντες κλπ.κλπ.

Ο πραγματικός Στόχος της παντί τρόπω «μείωσης των δαπανών» παραμένει κρυμμένος πίσω από τις βαριές κουρτίνες του πολυπλόκαμου Δόλου και μας παρακολουθεί χαμογελώντας σαρδώνεια.

Έξι χρόνια μετά, σαράντα χρόνια από τότε που ανέβηκα στο δρεπανηφόρο άρμα της Υγείας, ούτε οργισμένος ούτε απελπισμένος είμαι πια· απλώς και οριστικά εμβρόντητος.

(*) Ο λογοτέχνης κ. Αλ. Αρδαβάνης, είναι δρ. ιατρός ογκολόγος – διευθυντής στο νοσοκομείο “Άγιος Σάββας”