Όσοι καταριούνται χωρίς δισταγμό το ΕΣΥ, τι βλέπουν να έρχεται στη θέση του; Βλέπουν;

Αλέξανδρος Αρδαβάνης* |> Οι νεαροί γιατροί συζητούν. Γελούν για τις κομπίνες και τις παγίδες που στήνονται μέσω διαδικτύου για όσους ψάχνουν μια καλά αμειβόμενη δουλειά στο “παγκόσμιο χωριό”. Ντουμπάι, Ινδία, Σαουδική Αραβία. Τόποι έλξης των τυχοδιωκτών της επιτυχίας με δείκτη το χρήμα. Ένας πλαστικός χειρουργός για παράδειγμα, λένε, έχει πόρσε και διαμέρισμα 200 τμ. Σκέφτομαι κατάκοπος: τι ζωή θα έχει εκεί; Ανάμεσα σε άλλους τυχοδιώκτες κατοικώντας σε περιχαρακωμένες συνοικίες, διστάζοντας να βγει να περπατήσει στο δρόμο.

Ίσως είναι από φθόνο αφού δε μπορώ ηλικιακά πια να κάνω τέτοια σχέδια, ίσως ποτέ δε μπορούσα. Ανδρώθηκα με άλλα οράματα. Φωτιές που θάμπωσαν τα νεανικά μάτια μου. Μια εποχή που τώρα ξεψυχάει. Πού και πού πετάω ένα δαδί μήπως ξαναλαμπαδιάσουν αλλά μάταια.

Μιλώ λοιπόν και σχεδιάζω από θέση ασφάλειας. Σχετικής, εννοείται. Φαντάζομαι τα νοσοκομεία, τις κλινικές αυτές του συκοφαντημένου ΕΣΥ που κράτησαν όπως κράτησαν τριάντα σαράντα χρόνια. Αναλογίζομαι τις σχέσεις ζωής που αναπτύσσονται με κάποιους από τους ασθενείς που βαριανασαίνουν στους θαλάμους αυτή την ώρα, κάθε μερόνυχτο και φαντάζομαι πώς θα μπορούσαν όλα αυτά να διεκπεραιώνονται, με ποιες προϋποθέσεις, ποιοι θα μπορούν να έχουν την κατάλληλη μοντέρνα θεραπεία, όπως με χίλιες δυσκολίες συμβαίνει ακόμα σήμερα.

Μου απαντώ: ένα ελάχιστο ποσοστό ιδιωτικά ασφαλισμένων και μέχρι του σημείου εκείνου που κρίνει ο Σχεδιαστής του ασφαλιστικού συμβολαίου -όχι ο γιατρός- πως το κόστος έναντι του οφέλους έχει θετικό πρόσημο (για ποιον;).

Και μέσα στο μυαλό μου υψώνονται θηριώδη τα Memorial, τα ΜD Anderson κλπ. ενώ γκρεμίζεται με πάταγο το πελώριο σύμπλεγμα ενός Δημόσιου Συστήματος Υγείας. Με όλες τις αγκυλώσεις του, με όλες τις πλάγιες διασυνδέσεις και παρακάμψεις, το πελατειακό σύστημα, τους υπονόμους του.

Άραγε όσοι το σχεδίασαν και το ξεκίνησαν, με όλες τις οπισθοβουλίες τους, είχαν λάθος, δεν είχαν όραμα; Σήμερα, όσοι καταριούνται χωρίς δισταγμό όλα αυτά που ήταν το Δημόσιο Σύστημα Υγείας, τι βλέπουν να έρχεται στη θέση του; Βλέπουν άραγε;

Έχουν τοποθετήσει ίσως τον εαυτό τους στην καλή μεριά; Πόσοι φιλόδοξοι νέοι γιατροί θεωρούν πως θα είναι πάντα δυνατοί και γεροί, πάντα ευνοημένοι; Πόσοι χαχανίζουν ενθουσιασμένοι ακούγοντας για τις “ευκαιρίες” που ξανοίγονται εμπρός τους μέσα από την ανατροπή των πάντων, την παγκοσμιοποίηση του χρήματος, την εξαφάνιση του κοινωνικού κράτους και την αντικατάστασή του από τις Εταιρείες;

Να φύγετε εσείς να έρθουμε εμείς! Εγώ δηλαδή, μουρμουρίζει μοχθηρά καθένας από μέσα του… Δε μπορούν να δουν πως θα είναι μέσα στον επόμενο “κιμά” που θα βγαίνει από την “κρεατομηχανή”.

Μήπως όμως βλέπουν καλύτερα και μακρύτερα όλοι αυτοί; Ή μήπως κάτι ξέρουν όσοι την αντιμάχονται -ίσως κατά βάθος χωρίς ελπίδα και πίστη πως ναι, κάποτε θα ανατείλει η μετά την αγριότητα κοινωνία;

Όσο ξέρουν από ζωή οι άλλοι, πεπεισμένοι για την κομμουνιστική κοινωνία που περιμένει στην πέρα γωνία να μας υποδεχτεί στην αγκαλιά της, αρκεί να έχουμε επιμονή να περπατήσουμε μέχρι εκεί. Όπως ο Χριστός να αντέξουμε τις φτυσιές και τα ανάθεμα -μετά τα Ωσαννά.

Κάποιοι αρθρογραφούν με μανία για την επιχειρηματικότητα, την καινοτομία στη Ελλάδα. Σιχτιρίζουν την παρακμή της. Βρίζουν, καταριούνται την πατρίδα που τους γέννησε, τους μεγάλωσε, όπως τους μεγάλωσε, αλλά δε μπορεί να τους θρέψει ή να εκπληρώσει τις υψηλές φιλοδοξίες τους -δεν αναρωτιόμαστε ποτέ πόση βάση και ποια η βαθύτερη σκοπιμότητα της φιλοδοξίας, τι κολυμπάει στον υπόνομο κάτω από τα θεμέλια της ζωής μας.

Λησμονούν ή προφασίζονται άγνοια τού ότι όλα προάγονται ή αναστέλλονται από γεωπολιτικές ισορροπίες ισχύος που ελάχιστα έως καθόλου μπορούν να αλλάξουν από τις τοπικές προσπάθειες αυτής της κουκκίδας στον χάρτη.

Λιβανίζουν και υμνούν σε όλους τους δυνατούς συνδυασμούς την απόλυτη επικράτηση της “εταιρείας” ως παγκοσμίου υποδείγματος κοινωνικής οργάνωσης, στη θέση του υπονομευμένου και ανατιναγμένου κράτους, της λιποθυμισμένης κοινωνίας πολιτών.

Υποβάλλουν το ζαλισμένο εκκλησίασμα για τη Σωτηρία από την έλευση του νέου Μεσσία ντυμένου με τον αστραφτερό μανδύα του θεού Κέρδους αλά μπρατσέτα με τη θεραπαινίδα του, την Αγορά. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος; Δεν θα υπάρξει; Αν δεν υπάρξει τι σαλεύει στην άκρη του;

Σαλεύει τίποτε ή κοιμούνται μόνο νεκροί;

Αντίπαλες αγέλες η απάνθρωπη ανθρωπότητα∙ συνεπής στον απόλυτα χαοτικό δρόμο της προς την “άκρη της Νύχτας”. Αγέλες, μα όχι λύκων. Ευγενή είναι αυτά τα ζώα. Αγέλες πτωματοβόρων υαινών. Τις αντιπαθούμε, γιατί μας μοιάζουν σε οργάνωση και στοχεύσεις οι κοινωνίες τους.

Απειλούν την πρωτοκαθεδρία μας στον πλανήτη, χωρίς ποτέ να μας φτάνουν. Όταν η Γη θα έχει πλημμυρίσει πτώματα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να την καθαρίσουμε για να αρχίσουμε από την αρχή. Και τα πουλιά, οι ύαινες και τα τσακάλια είναι απολύτως ανεπαρκή. Χρόνια πολλά μας ετοιμάζουν για τον ρόλο αυτό.

Επειδή η ζωή δε μπορεί, κάπου θα βρει τα μονοπάτια να ξαναβγεί στον αέρα τον καθαρό, τον ήλιο. Όμως καμμιά ζωή δε θα είναι εμείς οι προοπτικά αμνήμονες που μιλάμε απόψε σε τούτο το νοσοκομείο.

Επιδημία το κύμα φυγής των επιστημόνων από την Ελλάδα. Σε τι διαφέρουν οι μετανάστες κάθε εποχής; Για όλους αυτούς τους γιατρούς και τους άλλους επιστήμονες σκέφτομαι όχι το πώς φεύγουν∙ όχι τι χαλάσματα αφήνουν πίσω τους. Αλλά πώς θα είναι όταν και αν ποτέ γυρίσουν.

Όλα λοιπόν είναι πια δυσοίωνα στον ευλογημένο τόπο που γεννήθηκαν οι Θεοί; Στα έγκοιλα της Γαίας σαλεύουν κομμένα κομμάτια του Ουρανού. Αν γίνουν Αίσιον ή Ερινύες* (*Ησίοδος, Θεογονία), ίσως εναπόκειται σ’ εμάς.

(*) Ο λογοτέχνης κ. Αλ. Αρδαβάνης, είναι δρ. ιατρός ογκολόγος – διευθυντής στο νοσοκομείο “Άγιος Σάββας”