Έπεσε στην πιο άνιση μάχη των τελευταίων χρόνων – Ήταν 32 – Λευκωσία, Αττίλας ΙΙ, προδοσία…

Π. Π. Ξανθίδης |> Συμπληρώθηκαν 46 χρόνια από εκείνο το “μαύρο” 1974, όπου ο Ελληνικός Στρατός «πλήρωσε» ένα ακριβό τίμημα για την προδοτική πολιτική των «εθνοσωτήρων» της 7ετίας, στην μαρτυρική Κύπρο. Δυνάμεις  της ΕΛΔΥΚ, αντιστάθηκαν σθεναρά στις ορδές του «Αττίλα ΙΙ», με αποτέλεσμα να χαθούν πολλά παλικάρια.

Δύο από αυτούς τους ήρωες, ήταν ο λοχαγός Σταμπουλής και ο λοχίας Ιγνατιάδης, με τους οποίους είχαμε υπηρετήσει το 1972-73 στα Θερμά Νιγρίτας.

Ο Γιάννης Ιγνατιάδης ήταν «νέα σειρά» και απ’ ό,τι έχω να θυμηθώ γι’ αυτόν ήταν ένα ευγενέστατο και συνεσταλμένο παιδί, που το «έλεγε» η καρδιά του.

Τον Βασίλη Σταμπουλή*, τον γνώρισα σαν υπολοχαγό και υπεύθυνο του 2^ου Γραφείου του 563 ΤΠ. Αν και είχε την αρμοδιότητα να… προστατεύει το στρατόπεδο από τους «αντιφρονούντες» και ό,τι άλλο σήμαινε αυτό, ο Βασίλης Σταμπουλής τιμούσε τον όρκο και τη στολή του Έλληνα αξιωματικού!

Ενώ έδειχνε «σκληρός» Απριλιανός, αντίθετα ποτέ του δεν συμπεριφέρθηκε ανάγωγα και βάναυσα σε «αντιχουντικό» στρατευμένο. Επιπλέον δε, έδειχνε κατανόηση και ανθρωπιά. Άλλωστε, δεν ήταν καθόλου τυχαίο, που έχαιρε εκτιμήσεως από τους «χαρακτηρισμένους» του τάγματος.

Κάποτε αυτές οι περιπτώσεις αξιωματικών που υπηρετούσαν εκείνα τα  «μαύρα» χρόνια, θα πρέπει να καταγραφούν από στην Ιστορία Στρατού. Διότι η «μπάλα», δεν πρέπει να παίρνει και όσους τίμησαν τον όρκο τους και αντιστάθηκαν σ’ εκείνο το ηλίθιο καθεστώς, ρισκάροντας ακόμη και την ίδια τους τη ζωή.

> Αυτή η προσωπική μαρτυρία κατατίθεται για τη μνήμη αυτών των δύο ηρώων του Ελληνικού Στρατού, που έπεσαν υπέρ πατρίδος, σε μία από τις πιο άνισες μάχες της ιστορίας, όπως χαρακτηρίζεται εκείνη του στρατοπέδου της ΕΛΔΥΚ από το Μουσείο Ιστορίας του Λονδίνου. Η μάχη που δεν χάθηκε, αλλά που προδόθηκε…

Το σλάιντ απαιτεί την χρήση JavaScript.

(*) Ο αξέχαστος λοχαγός Βασίλειος Σταμπουλής, υπηρετούσε στην ΕΛΔΥΚ ως δ/ντής του 4^ου ΕΓ της Διοίκησης, μέχρι τις αρχές του καλοκαιριού του 1974, που πήρε μετάθεση για την Ελλάδα, ως συμπληρώσας τον χρόνο παραμονής του στην Κύπρο. Ενώ είχε παραδώσει, ξεσπά το πραξικόπημα του Σαμψών κατά του Μακαρίου. Ο Σταμπουλής καταλαβαίνει ότι τα πράγματα δεν πάνε καθόλου καλά με τις ορδές του Αττίλα και αποφάσισε να παραμείνει στην ΕΛΔΥΚ.

Γίνεται ο Αττίλας ΙΙ και κατά την μάχη υπεράσπισης του στρατοπέδου της ΕΛΔΥΚ ο επικεφαλής αντισυνταγματάρχης  (ΠΖ) Παναγιώτης Σταυρουλόπουλος, τον τοποθετεί υπασπιστή του, με βοηθό του τον υπολοχαγό (ΠΖ) Γεώργιο Χρυσοσπάθη, στον Σταθμό Διοίκησης που είχε εγκαταστήσει στο εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου κοντά στα συρματοπλέγματα του στρατοπέδου.

Ο Βασίλης Σταμπουλής, έπεσε μαχόμενος “στην πιο άνιση μάχη των τελευταίων χρόνων”, όπως χαρακτηρίστηκε και διδάσκεται στην Βρετανική Στρατιωτική Ακαδημία. Όπου “μια χούφτα” άνδρες της ΕΛΔΥΚ, αντιμετώπισαν για περίπου τρεις ημέρες (60 ώρες!) 6.900 Τούρκους (αναλογία 1 προς 22).

Με βάση την μαρτυρία του λοχία Άγγελου Μανώλα του 2ου λόχου της 103ης σειράς από την Κασσάνδρα Χαλκιδικής, ο Βασίλης Σταμπουλής πολέμησε γενναία τις 60 ώρες του τριημέρου που “κράτησε” η ΕΛΔΥΚ. Ο λοχίας, μεταξύ άλλων, αναφέρει:

«Μετά τον ηρωικό θάνατο του διμοιρίτη μου αρχιλοχία Μπινάκη Γεώργιου εκτελούσα καθήκοντα προσωρινού διμοιρίτη μέχρι που ήρθε και ανέλαβε ο μόνιμος αρχιλοχίας Μπόσινας Παναγιώτης από την Καλαμάτα, ένα πραγματικό παλικάρι. Με κράτησε δίπλα του μέχρι την τελευταία στιγμή. Όταν μετακινήθηκα για νερό μέσα στους καπνούς είδα και μίλησα για τελευταία φορά τον πατριώτη μου λοχαγό από τη Βάλτα Κασσάνδρας Σταμπουλή Βασίλειο.  Τον είχε στείλει ο στρατοπεδάρχης αντισυνταγματάρχης Σταυρουλόπουλος να μας ρωτήσει αν έχουμε πυρομαχικά. Με φώναξε: “Μανώλα, γύρνα στο όρυγμά σου να προφυλαχθείς γιατί θα μείνεις σαν αγραφύλακας στην αμπουλιάνα (λιβάδι)!” Αφού με συμβούλεψε στα χαλκιδικιώτικα να φυλάγομαι, χάθηκε μέσα στους καπνούς να μιλήσει με τους αξιωματικούς του 2ου λόχου. Ήταν υπασπιστής του αντισυνταγματάρχη Σταυρουλόπουλου και μεγάλο παλικάρι. Όταν αργότερα, την ίδια μέρα, εγώ σώθηκα και έμαθα ότι σκοτώθηκε ο λοχαγός, κάθησα κάτω από μια ελιά και έκλαψα σαν μικρό παιδί…».

Ο διοικητής του Βασίλη Σταμπουλή, αντισυνταγματάρχης Παναγιώτης Σταυρουλόπουλος, θα δηλώσει: «Ήταν μεγάλη η στενοχώρια μου όταν έμαθα ότι σκοτώθηκε ο Σταμπουλής. Λεβέντης. Τρεις μέρες ήταν δίπλα μου, πολέμησε δίπλα μου… Κατηγορώ τον εαυτό μου που χάθηκε. Γιατί τον διέταξα να φύγει πριν από εμένα… Έπρεπε να τον κρατήσω μαζί μου. Να φύγουμε μαζί όπως πολεμήσαμε μαζί… Λεβέντης! παλληκάρι! Το ίδιο και η σύζυγός του που την γνώρισα. Κρίμα να χάνονται τέτοιοι άνδρες».

Ο λοχαγός Βασίλης Σταμπουλής, σκοτώθηκε στις 16 Αυγούστου του 1974. Κι ήταν 32 χρόνων…

Η ανηψιά του Βασίλη Σταμπουλή, Στέλλα Τσιάλα από την Κασσάνδρα Χαλκιδικής, γράφει στο βιβλίο “Αυτοί που τίμησαν την στολή τους” των εκδόσεων “Πελασγός”:

«Ο δρόμος που περνά μπροστά απ’ το πατρικό του σπίτι πήρε τ’ όνομά του: Οδός Λοχαγού Βασιλείου Σταμπουλή! Δώσανε τ’ όνομά του στο 2ο στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ στον Άγ. Ιωάννη της Μαλούντας, στη Λευκωσία! Μεγάλωσα, διάβασα, έψαξα, προσπαθώντας να μάθω τα πώς και τα γιατί που οδήγησαν στο χαμό του, που βασάνιζαν για χρόνια την οικογένειά μου… “Κύπρος 1974! Δεν νικηθήκαμε, προδοθήκαμε!”… Δεν ξέρω αν θέλω να μάθω περισσότερα! Τόσες ψυχές αδικοχαμένες, τόσα σπίτια βυθισμένα στο πένθος… Κι ακόμα κλαίω, ακόμα θρηνώ. Και κάθε φορά ακούω τη φωνή του πατέρα μου να μου λέει: “Σώπα, μην κλαις! Να είσαι περήφανη! Είναι ΗΡΩΑΣ!”».