Στο “Κάθε Μέρα”

Δήμητρα Δάρδα* |> Λίγα εικοσιτετράωρα έμειναν πριν αποχαιρετήσουμε και τούτο τον χρόνο. Πριν ανταλλάξετε ευχές και φιλιά με τους αγαπημένους σας για τον ερχομό του 2017 θυμηθείτε να ανάψετε το καντηλάκι σας ή ένα κεράκι για όσους «έφυγαν» από κοντά μας ή παλεύουν σε ένα νοσοκομείο για να ζήσουν.

Δεν ζητάω καν να κουνηθείτε από το σπίτι σας, σας παρακαλώ μόνο να κάνετε μια ευχούλα.

Να, κοιτάξτε τον ουρανό και χαμογελάστε στη μικρή Μελίνα και τον Διονύση από την Κρήτη που μπήκαν στο νοσοκομείο για επεμβάσεις ρουτίνας, για κρεατάκια και αμυγδαλές κι «έσβησαν» σαν σπουργίτια. Γιατί; Γιατί φταίει ο Κανένας!

Μια τρυφερή προσευχούλα για τον 19χρονο Θανάση, τον μαθητή που σκοτώθηκε πηδώντας από το τρόλεϊ για ένα εισιτήριο. Στα μαύρα ντυμένη η μανούλα του, τον μεγάλωσε και τον έχασε για ένα ευρώ. «Είμαι άνεργος, αλήθεια σου λέω. Και οι γονείς μου δεν έχουν δουλειά. Είμαστε σε τραγική κατάσταση», είπε στον ελεγκτή. Αμείλικτος ο νόμος.

Όπως και η ομερτά για τον Βαγγέλη Γιακουμάκη που βρέθηκε νεκρός στα παγωμένα χωράφια των Ιωαννίνων. Παιδάκι μου γλυκό.

Θυμηθείτε τη Μυρτώ την φριχτά βασανισμένη και χτυπημένη από Πακιστανό και την ξανθούλα Ασπασία, το θύμα μιας αγάπης, που δέχτηκε δολοφονική επίθεση από τον ίδιο της τον πατέρα. Δίνουν μεγάλο αγώνα για να επιστρέψουν στη ζωή. Θέλουν πίσω τη νιότη τους, το χαμόγελο, τις βόλτες, τις παρέες τους, τα όνειρα, τους έρωτες που δεν έζησαν.

Μην ξεχνάτε κανέναν. Το χρήμα βρίσκει εύκολα τους ενόχους και τους τιμωρεί, αλλά για όσους δεν το έχουν να είστε σίγουροι πως και οι προσευχές κάπου πάνε. Καλή Πρωτοχρονιά.

(*) “Espresso”, “Κάθε Μέρα”, Δήμητρα Δάρδα