Άλλο ν’ ακούς… και άλλο να είσαι «τζαμπατζής» εξ αμελείας σε ένα μέσον συγκοινωνίας…

Π.Π. Ξανθίδης |> «Αν δεν την πατήσεις, δεν καταλαβαίνεις!», μου είπε ο περιπτεράς μου, όταν του εξιστορούσα τον καημό μου, λέγοντας «άκουγα κι εγώ για κάποια ευτράπελα που συμβαίνουν στις αστικές συγκοινωνίες με τις κάρτες επιβίβασης, αλλά δεν έδινα και τόση σημασία, μέχρι που την πάτησα!»… Αφού είπε το προαναφερθέν… ρητό, άρχισα το… αφήγημα, όπως λένε κάποιοι “μοδάτοι”…

Έγινα ρεζίλι και καταταλαιπωρήθηκα, επειδή όταν μπήκα στη συγκοινωνία και πήγα να επικυρώσω την κάρτα μου, ακούστηκε ένας «αχώνευτος» ήχος! Ξαναδοκιμάζω. Πάλι τα ίδια! Όλοι με κοίταζαν. Κοκκίνισα σαν το… καντράν που έγραφε ότι δεν υπάρχουν άλλες διαδρομές…

Ευτυχώς ο οδηγός ήταν ευγενικός άνθρωπος και -αδιαφορώντας για είσοδο ελεγκτών- μου είπε να μείνω και να κατέβω δύο στάσεις μετά, μήπως βρω ταξί. Ταξί δεν βρήκα και υποχρεώθηκα να κάνω… τζόκινγκ, μέχρι να φτάσω στον προορισμό μου…

Είναι μία σκηνή καθημερινής τρέλας και δυστυχώς δεν είμαι ο μοναδικός «αμελής» που δεν φρόντισα να γεμίσω την κάρτα μου, για τον απλό λόγο ότι δεν είχα προσέξει ότι τελείωνε.

Δίδαγμα:  Ο κάθε επιβάτης όταν επικυρώνει στα μηχανήματα την κάρτα του θα πρέπει να προσέχει το υπόλοιπο των διαδρομών του που εγγράφεται με ψιλά γραμματάκια. Στην περίπτωση, που δεν καλοβλέπει ή λόγω της πολυκοσμίας την «χτυπάει» στα τυφλά, τότε κινδυνεύει να εκτεθεί στην επόμενη διαδρομή.

Από την εποχή που οι συγκοινωνίες είχαν τους εισπράκτορες με το γραφειάκι τους, έως σήμερα που έχουν αυτά τα μηχανήματα, ο επιβάτης έχει γνωρίσει και άλλους εισπρακτικούς τρόπους στα ΜΜΜ, με τον σημερινό να είναι ο πλέον πολυέξοδος και «επιστημονικός», αλλά πολύπλοκος, της ταλαιπωρίας και οπωσδήποτε αναποτελεσματικός ως προς τις εισπράξεις.

Από την στιγμή, που έγινα ρεζίλι, μέχρι τη στιγμή που κατέβηκα μετά από δύο στάσεις, παρατήρησα ότι μετά από εμένα στην αφετηρία μπήκαν 2 ηλικιωμένοι, 2  γυναίκες και ένα παιδάκι. Από αυτούς κάρτα θεώρησε ο ένας ηλικιωμένος και η μία γυναίκα. Στην στάση που έγινε μπήκαν 9 επιβάτες και εξ αυτών οι δύο επικύρωσαν την κάρτα τους! Δηλαδή, από τους συνολικά 14 που επιβιβάστηκαν μόνον οι τέσσερις επικύρωσαν την κάρτα τους! Οι υπόλοιποι, που μάλλον ήταν Έλληνες; Ήταν… τζαμπατζήδες σαν κι εμένα;

Το σύστημα είναι κάπως της ταλαιπωρίας και θέτει στον πολίτη έναν επιπλέον «πονοκέφαλο», εκεί που ούτε καν απασχολούσε το μυαλό του. Πόσω μάλλον με τους τουρίστες -Έλληνες και ξένους- που υποχρεώνονται να έχουν ιδιαίτερη φροντίδα για τις μετακινήσεις τους μέσα στην πόλη. Και μακάρι να μην ξεμείνουν από διαδρομές…

Τι τους πείραζε το προηγούμενο καθεστώς με τις δέσμες εισιτηρίων και έβαλαν αυτό το «προηγμένης» τεχνολογίας σύστημα; Μήπως οι… τζαμπατζήδες; Μα τώρα γίνεται ο.. χαμός! Μέχρι που πηδάνε πάνω από τις μπάρες, μέχρι που τρυπώνουν κολλητά με άλλους! Κι ας μη μιλήσουμε για ελεγκτικούς μηχανισμούς, διότι μπορεί να μην συμφέρουν, καθώς μπορεί να υπολογίζεται πως η χασούρα από τους τζαμπατζήδες είναι μικρότερου κόστους από την μισθοδοσία ελεγκτών. Ίσως με αυτό το σκεπτικό να είχαν καταργηθεί οι εισπράκτορες…

Τελικά, αντί να απλοποιείται η ζωή του ανθρώπου, γίνεται όλο και πιο πολύπλοκη, λες και κάποιοι θέλουν να έχουν τον πολίτη φορτωμένο με προβλήματα και να ασχολείται καλύτερα π.χ. για το γέμισμα της κάρτας του, παρά με το «άδειασμα» άχρηστων «τεχνοκρατών»…