Κάποια λόγια Του είχα ξεχάσει…

|> Λιάνα Μηλοπούλου

|> Την πρώτη φορά που παρακολούθησα το έργο πολλοί γύρω μου μέσα στην μικρή σκοτεινή αίθουσα, έκλαιγαν.
Δεν έκλαψα. Έφυγα όμως «φορτωμένη». Καλά «φορτωμένη». Παίρνοντας μαζί μου δεκάδες «μηνύματα» που ένιωσα πως θέλω να βάλω ξανά στη ζωή μου.

Ένιωσα, συνειδητοποίησα πως έχω ξεχάσει τόσα από τα λόγια του Ιησού. Αυτά που, άλλοι, από παιδί μού τα δίδαξαν, βάζοντας με στο «δρόμο Του» αλλά κι εγώ μεγαλώνοντας θέλησα, συνειδητά, να συνεχίσω και να τα ακούω και να προσπαθώ για την υλοποίηση τους.

Στο συγκεκριμένο έργο- που είδα προχθές για δεύτερη φορά- το «Joshua Immanuel», για να πάω, αρχικά με γοήτευσε η ιδέα πως το κείμενο βασιζόταν στο κατά Λουκάν Ευαγγέλιο, στους παπύρους της Νάγκ Χαμμαντί, στο βιβλίο του Στυλιανού Αττεσλή και κυρίως στο έργο του Χαλίλ Γκιμπράν «Ιησούς ο Υιός του Ανθρώπου».

Αυτό που αποφάσισε να κάνει η Χρυσάνθη Κορνηλίου, τη δραματουργική επεξεργασία (και τη σύλληψη και την ιδέα βεβαίως) βλέποντάς το ως αποτέλεσμα, μόνον εύκολο δεν μπορεί να το χαρακτηρίσει ο θεατής που θα περάσει την πόρτα του πολυχώρου «Διέλευσις» (Λέσβου 15 Κυψέλη).

Δεν προτίθεμαι -και δεν έχω δυνατότητα άλλωστε σε γνωστικό υπόβαθρο- να κάνω κριτική. Μόνο να γράψω πόσο βαθιά συγκίνηση δέχθηκα και τις δυο φορές, πόσο ένιωσα να με αφορά αυτός ο λόγος. Με αίσθηση καθαρότητας και υποχρέωσης για το καλό, έφυγα και προχθές που το παρακολούθησα για δεύτερη φορά. Και με βαθιά αίσθηση αισιοδοξίας.

Σε καιρούς δύσκολους που τόσα γύρω γεννούν την απελπισία πως όλα είναι χαμένα (η εποχή γκρεμίζει συθέμελα) ο θεατής μπορεί να πάρει την ελπίδα. Όχι έτοιμη. Όχι με οδηγίες χρήσης. Με λόγο. Που αν θελήσει θα φυτέψει και θα προσέξει για την πορεία, μέσα του.
Αν “θυμηθεί”…

Όσο ανώφελο κι αν φαίνεται το μήνυμα της Πίστης (καθόλου προσηλυτιστικής ως πρόθεση) αν αυτό γίνει πράξη στην καθημερινότητα, μπορούν να αλλάξουν τόσα.

Σε φίλους, ανεξαρτήτως του θρησκεύματος στο οποίο “ανήκουν” προτείνω να το δουν. Εγώ; Θα συνεχίσω! Έχω δουλειά! («κινδυνεύω» να γίνω η γραφική του συγκεκριμένου Πολυχώρου) Θα με δουν αρκετές φορές ακόμα. Κυρίως όμως θα ξαναδώ και θα “πάρω” πάλι απο το έργο.

Η σύλληψη-ιδέα και η δραματουργική επεξεργασία με την σκηνοθεσία είναι της Χρυσάνθης Κορνηλίου, η οποία παίζει μαζί με τους: Βίκυ Ευαγγέλου, Τόνια Ζησίμου, Μάρκο Ζωίδη και Σταμάτη Σταματέλλη.