Η ντροπή έχει κόκκινη γραμμή• κάποιοι τη διαβαίνουν σε κάθε ευκαιρία τυφλής σύγκρουσης…

Αλέξανδρος Αρδαβάνης* |> Εν τω μεταξύ η αγκιτάτσια συνεχίζεται αμείωτη… Κάποιοι, ενώ όφειλαν να επισημαίνουν ίσως και υπερβολικό ζήλο στη μάχη κατά της πανδημίας, αυτοί καταγγέλλουν ολιγωρία.

Αλήθεια, έχει κάποιος από αυτούς σκεφτεί πώς νιώθουν οι υποψήφιοι χρήστες υπηρεσιών υγείας διαβάζοντας ότι ένα νοσοκομείο είναι γεμάτο κόβιντ;

Οι δυνάμενοι να «ανταποκριθούν» οικονομικά θα κινηθούν προς τον ιδιωτικό τομέα, ο οποίος ευλόγως τους περιμένει με ανοιχτές αγκάλες.

• «Σιγά που θα μείνω να ρισκάρω τη ζωή μου μαζί με την πλέμπα», λένε, και άδικο πώς να τους ρίξεις;

Όσο για τους άλλους, τους «μή δυνάμενους», πού θα πάνε αφού δεν έχουν εναλλακτική; Θα συρθούν ξανά και ξανά ταπεινωμένοι στην πόρτα μας, περίτρομοι για τη ζωή τους.

• «Επειδή είμαι φτωχός, πρέπει να εκτεθώ στον κίνδυνο», τους ακούω να ψιθυρίζουν βουρκωμένοι.

Μοιάζει το τοπίο με ισχυρό περιστρεφόμενο μαγνητικό πεδίο. Κανένας δεν ξέρει πού να στραφεί, όλοι αποπροσανατολισμένοι.

Όμως στη σύγχυση ανεβαίνει η πλημμυρίδα του τρόμου και οι «υπερασπιστές των αδυνάτων» συμπαρατάσσονται στις γραμμές του τρόμου αντί να τον εξημερώνουν.

Στο όνομα μιας αόριστης εξέγερσης απέναντι στο άδικο, αφήνουν στις ερπύστριες αυτόν που η αρρώστια του αφαίρεσε τη δύναμη να τρέξει να σωθεί. Δαρβινική επιλογή, θα πεις, και έτσι είναι• μόνο που λίγη περισσότερη ενσυναίσθηση προσδοκούσα -από αυτούς ειδικά.

Έχει και η ντροπή μια κόκκινη γραμμή• κάποιοι τη διαβαίνουν σε κάθε ευκαιρία τυφλής σύγκρουσης.

Αν δεν τους ξέρεις, τους μαντεύεις -cui bono laborant?

Να ξέρετε πάντως όλοι οι «πιστοί του» ότι ο “Άγιος Σάββας”, παρ’ όλα τα πλήγματα της συγκυρίας, μένει ορθός και ενωμένος – πάνω ως κάτω.

Μια αγκαλιά πάντα για όσους την έχουν ανάγκη. Φροντίζουμε όλοι οι λειτουργοί του γι’ αυτό. Για τις επόμενες μέρες, μ’ εμάς ή χωρίς εμάς. Sopraviveremos y venceremos!

(*) Ο λογοτέχνης κ. Αλ. Αρδαβάνης, είναι δρ. ιατρός ογκολόγος – διευθυντής στο νοσοκομείο “Άγιος Σάββας”