Σήμερα 6 Φεβρουαρίου 

|> Ο Ακρωτηριασμός Γυναικείων Γεννητικών Οργάνων (ΑΓΓΟ) ταξινομήθηκε ως μια μορφή βίας ενάντια στο γυναικείο πληθυσμό κατά την διάρκεια της Παγκόσμιας Συνδιάσκεψης για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη Βιέννη, το 1993. Το 2003 ο ΟΗΕ καθιέρωσε την 6^η Φεβρουαρίου ως Παγκόσμια Ημέρα Μηδενικής Ανοχής στον Ακρωτηριασμό Γυναικείων Γεννητικών Οργάνων.

Ως ακρωτηριασμός έχουν ορισθεί από την Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας (ΠΟΥ) όλες οι διαδικασίες που περιλαμβάνουν μερική ή ολική αφαίρεση των εξωτερικών γυναικείων γεννητικών οργάνων ή η πρόκληση οποιουδήποτε άλλου τραυματισμού των γυναικείων γεννητικών οργάνων για πολιτισμικούς, θρησκευτικούς ή  άλλους μη θεραπευτικούς λόγους.

Ειδικότερα, από την ΠΟΥ εκτιμάται ότι περίπου 200 εκατομμύρια γυναίκες και κορίτσια έχουν υποβληθεί σε ΑΓΓΟ και ότι 3 εκατομμύρια κινδυνεύουν να υποβληθούν σε αυτόν κάθε χρόνο. Η πλειονότητα των κοριτσιών υφίσταται την πρακτική πριν την ηλικία των 15 χρονών.

Ο ακρωτηριασμός των γυναικείων γεννητικών οργάνων παρατηρείται σε 30 χώρες, κυρίως της  Αφρικανικής ηπείρου, καθώς και στη Μέση Ανατολή, την Ασία και τη Νότια Αμερική. Στην Ευρωπαϊκή Ένωση, λόγω των ολοένα αυξανόμενων μεταναστευτικών ροών, ο ΑΓΓΟ παρατηρείται σε μετανάστριες προερχόμενες από χώρες προέλευσης  που τον ασκούν.

Ο ακριβής αριθμός των γυναικών που έχουν υποστεί ΑΓΓΟ παραμένει ουσιαστικά άγνωστος, με το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο να εκτιμά ότι πλησιάζει τις 500.000, ενώ 180.000 γυναίκες και κορίτσια να κινδυνεύουν να υποβληθούν σε αυτή την πρακτική κάθε χρόνο, εντός ή εκτός των συνόρων της ΕΕ.

Σε σχετική ανακοίνωση της γενικής γραμματείας Ισότητας των Φύλων, αναφέρεται:

“Αναγνωρίζουμε ότι η άσκησή του παραβιάζει τα δικαιώματα του παιδιού, το δικαίωμα της ελευθερίας από την έμφυλη διάκριση, το δικαίωμα στην υγεία και τη σωματική ακεραιότητα, καθώς και το δικαίωμα της ελευθερίας από τα βασανιστήρια. Ως εκ τούτου, σκοπεύουμε να μην αρκεστούμε μόνο στην επικείμενη ποινικοποίηση του. Περαιτέρω, θεωρούμε ότι η αποτελεσματικότερη αντιμετώπισή του, προϋποθέτει την έναρξη ουσιαστικού διαλόγου με εκπροσώπους από κάθε μια μεταναστευτική κοινότητα που ασκεί τον ΑΓΓΟ ξεχωριστά, ώστε να χαράξουμε εκείνες τις πολιτικές, που θα οδηγήσουν στην πρόληψη, στην αντιμετώπιση και, τελικά, στην εξάλειψή του, αποφεύγοντας παράλληλα τη δαιμονοποίηση και τον στιγματισμό των «άλλων» γυναικών και κοριτσιών, που ενδέχεται να τον έχουν ήδη υποστεί“.