Ήταν 91 ετών

|> Έφυγε σήμερα από τη ζωή ο καθηγητής Βασίλης Φίλιας, σε ηλικία 91 χρόνων, μετά από προβλήματα που αντιμετώπιζε με τους πνεύμονές του.

Ο Βασίλης Φίλιας γεννήθηκε στις 22 Οκτωβρίου 1927 στην Αθήνα. Τις γυμνασιακές σπουδές του ολοκληρώνει στο 5ο Γυμνάσιο Αρρένων Αθηνών. Στη διάρκεια της Κατοχής μαθητής όντας οργανώνεται στην Ιερά Ταξιαρχία-οργανωτική αυτονόμηση πυρήνα της οργάνωσης της Πανελλήνιος Ένωσις Αγωνιζομένων Νέων. Τον Οκτώβριο του 1944 συλλαμβάνεται από τον ΕΛΑΣ, αλλά σύντομα απελευθερώνεται.

Το 1946 εισάγεται στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και το καλοκαίρι του 1949 επιστρατεύεται και επιλέγεται Έφεδρος Αξιωματικός. Αρχές του 1953 λαμβάνει το πτυχίο της νομικής και μεταβαίνει στο Βερολίνο όπου φοιτά στη Σχολή Θεωρητικών Οικονομικών. Η διδακτορική εργασία που καταθέτει στο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου απορρίπτεται και την υποβάλει στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου. Θέμα της Η σχέση των κοινωνικά σημαντικών παραγόντων στην κοινωνιολογία του Μαξ Βέμπερ. Το 1961 λαμβάνει το Διδακτορικό του δίπλωμα και επιστρέφει στην Αθήνα όπου εργάζεται αρχικά στον Οργανισμό Βιομηχανικής Αναπτύξεως στο τμήμα Βιομηχανικών έργων. Παραιτείται και ασχολείται με τη δικηγορία.

Τέλη του 1962 εγγράφεται ως ακροατής στο London School of Economics και εντάσσεται στην εκδοτική ομάδα του περιοδικού Νέα Οικονομία. Ο Ευάγγελος Παπανούτσος τον καλεί να συνεργαστεί στον μορφωτικό σύλλογο Αθήναιον παραδίδοντας κύκλο μαθημάτων με τίτλο ”Οικονομία και Κοινωνία”. Το 1964 είναι ένας εκ των συνιδρυτών του Ομίλου Παπαναστασίου και πρόεδρός του.

Συνεργάζεται με τα περιοδικά Εποχές, Τεχνικά χρονικά και Αρχιτεκτονικά θέματα, ενώ συμμετέχει με την οικονομική στήλη της εφημερίδας Εβδομάδα.Από το 1964 έως το 1967 ορίζεται Γενικός Γραμματέας στην Εταιρεία Προγραμματισμού, ενώ στο Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών αναλαμβάνει την Έρευνα Μετανάστευσης. Με το πραξικόπημα του 1967 ο Βασίλης Φίλιας οργανώνει μαζί με άλλους διανοουμένους την αντιστασιακή οργάνωση Δημοκρατική Άμυνα. Τον Ιούνιο του 1968 συλλαμβάνεται από την Ασφάλεια και οδηγείται στις Φυλακές Αβέρωφ. Τον Μάιο του 1969 δικάζεται από το Έκτακτο Στρατοδικείο σε 18 1/2 χρόνια φυλακή. Με την αμνηστία του 1973 αφέθηκε ελεύθερος.

Το 1974 διορίζεται Γενικός Διευθυντής στο Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών, και είναι επικεφαλής του κέντρου μέχρι το 1981. Το 1975 διορίζεται εντεταλμένος υφηγητής Κοινωνιολογίας στην Πάντειο Ανώτατη Σχολή Πολιτικών Επιστημών και το 1977 εκλέγεται καθηγητής. Τον Ιούνιο του 1975 διαγράφεται από μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ. Το 1975 συνεργάζεται με την Ελευθεροτυπία (μέχρι το 1986) και συνεκδίδει το περιοδικό Οικονομία και κοινωνία. Από το 1977 διδάσκει στη Σχολή Ελευθέρων Σπουδών Εργαστήρι Δημοσιογραφίας. Από το 1978 έως το 1987 δίνει διαλέξεις σε όλη την Ελλάδα στα πλαίσια του Ελεύθερου Ανοιχτού Πανεπιστημίου-θεσμού που σύστησε το Υπουργείο Παιδείας. Το 1980 ο Υπουργός Υγείας Σπυρίδων Δοξιάδης του αναθέτει το συντονισμό της ομάδας μελέτης για την οργάνωση του Εθνικού Συστήματος Υγείας. Το 1980 έως το 1981 διατέλεσε Πρύτανης στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Από το 1982 διατέλεσε πρόεδρος του Εφορευτικού συμβουλίου της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Ελλάδας. Διατέλεσε πρόεδρος του Τμήματος Κοινωνιολογίας (1985-1989). Στις εκλογές του 1985 συμμετέχει ως υποψήφιος συνεργαζόμενος με το ΚΚΕ, σε μη εκλόγιμη θέση. Το φθινόπωρο του 1985 είναι συνιδρυτής του φορέα Λαϊκή Αγωνιστική Ενότητα. Το 1986 διαφοροποιούμενος από την φιλοκυβερνητική γραμμή της Ελευθεροτυπίας, αποχωρεί και συνεργάζεται ως σχολιογράφος στην εφημερίδα Πρώτη από 1986 έως το 1988, οπότε διακόπτει και συνεργάζεται με την εφημερίδα Έθνος Στις εκλογές του Ιουνίου του 1989 συμμετέχει ως υποψήφιος με το κόμμα του Συνασπισμού στη Β’ Αθηνών. Τον Ιούλιο του 1989 διορίζεται πρόεδρος του Δ.Σ. της Ολυμπιακής Αεροπορίας μέχρι το τέλος του 1992. Από το 1991 είναι υπεύθυνος της ελληνικής έκδοσης του διεθνούς περιοδικού Ο Σοσιαλισμός του Μέλλοντος.

Σύζυγός του ήταν η νομικός Ελένη Παπακωνσταντίνου και είχαν έναν γιό.