Πίεση, άγχος και αγωνία μια ζωή…

|> Δημήτρης Καπράνος

|> Η κυρία μπήκε στο γραφείο μου σινάμενη κουνάμενη, παρφουμαρισμένη και χαμογελαστή. Την υποδέχθηκα, της ζήτησα να καθίσει. Κάθισε νωχελικά, έβγαλε από την τσέπη της μια ασημένια ταμπακέρα, έβγαλε ένα μακρύ σιγαρέτο, το τοποθέτησε στην άκρη μια μακριάς επίσης ασημένιας πίπας και, χωρίς να με ερωτήσει αν με ενοχλεί το κάπνισμα (δεν υπήρχε τασάκι στο γραφείο, δείγμα του ότι δεν είμαι καπνιστής) το άναψε με έναν χρυσό αναπτήρα “Ντάνχιλ”…

Φύσηξε τον καπνό προς το μέρος μου, χαμογέλασε και συστήθηκε. «Κύριε πρόεδρε, είμαι η “τάδε”, χήρα του “τάδε” δημοσιογράφου»…

-«Μα, αυτός έχει πεθάνει εδώ και σαράντα χρόνια!», της είπα, χωρίς να σκεφθώ ότι είχα γίνει αγενής…

Εκείνη δεν έδειξε να ταράζεται. Με ξανακοίταξε, ξαναφύσηξε τον καπνό επάνω μου, αυτή την φορά εντονότερα, και είπε , χαδιάρικα…

– «Μα, ξέρετε, η μαμά μου το είχε πει από τότε: “Να πάρεις δημοσιογράφο. Πεθαίνουν γρήγορα και έχουν καλές συντάξεις!”»…

Ήταν μια από τις πολλές χήρες -οι περισσότερες νέες και καλοστεκούμενες- που έβλεπα στο Ταμείο Συντάξεων. Και εκεί συνειδητοποίησα ότι, πράγματι, οι δημοσιογράφοι πεθαίνουν νέοι και οι συντάξεις τους είναι καλές.

Τώρα, ισχύει μόνο το περί προώρου θανάτου. Οι συντάξεις ακολουθούν την οδό όλων των συντάξεων…

Με θλίβει, λοιπόν, αλλά δεν μας ξενίζει η απώλεια συναδέλφων σε μικρή, σχετικώς, ηλικία. Παλαιότερα, ήταν κανόνας. Σήμερα, έχει -κάπως- μεγαλώσει ο μέσος όρος ηλικίας μας.

Το 2006, που επιχείρησα μια στατιστική μελέτη, ο μέσος όρος ηλικίας των επαγγελματιών δημοσιογράφων ήταν τα 59 χρόνια. Πιστεύω ότι έχει αυξηθεί, διότι άλλαξαν (δηλαδή είχαν αλλάξει μέχρι πριν την κρίση στον Τύπο) οι συνθήκες εργασίας.

Σήμερα οι δημοσιογράφοι έχουμε κάποιες περισσότερες ευκαιρίες για ξεκούραση. Παλαιότερα, εργαζόμασταν την Παραμονή των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς, αλλά και την Μεγάλη Παρασκευή και το Μεγάλο Σάββατο, οι κυριακάτικες εκδόσεις κυκλοφορούσαν κανονικά και την ημέρα των Χριστουγέννων και την Πρωτοχρονιά και την Κυριακή του Πάσχα!

Θυμάμαι ότι οι εργαζόμενοι στην “Καθημερινή”, την “Βραδυνή” και το “Φως”, Επιτάφιο κάναμε στο παρεκκλήσιο της Κλινικής Αθηνών, στη γωνία Σωκράτους και Πειραιώς…

Τα πράγματα άλλαξαν, σήμερα παίρνουμε κανονικά άδεια (παλιότερα φοβόσουν να φύγεις μήπως σου φάνε την θέση) και κάνουμε Γιορτές στα σπίτια μας.

Πληρώνουμε, όμως, ακόμη φόρο βαρύ, διότι το άγχος, η πίεση, η τρεχάλα, η αγωνία, το κυνήγι, αποτελούν ακόμη συστατικά της όμορφης πλην σκληρής και άχαρης εργασίας μας.

Αποχαιρετήσαμε προ ημερών τον Βασίλη Μπεσκένη, που έχασε την ζωή του ξαφνικά, στα 43 του χρόνια και τον εξαίρετο συνάδελφο Δημήτρη Αλειφερόπουλο, που δεν πρόλαβε να γίνει πενήντα ετών!

Είμαστε, δυστυχώς, στο κλείστρο του Χάρου εδώ και πολλά, πολλά χρόνια. Καρδιακά νοσήματα και καρκίνος είναι το “φόρτε” μας.

Το μόνο που ίσως, σε όλα αυτά τα χρόνια κερδίσαμε, είναι η κατάργηση της ισχύος του ρητού «στην κηδεία του καλού δημοσιογράφου δεν πηγαίνει κανένας». Τώρα έρχονται πολλοί. Κυρίως αν την κηδεία θα την προβάλει η τηλεόραση και τα “σόσιαλ μίντια”…