Και για φορολογικές ρυθμίσεις

Τις θέσεις τόσο του Επιμελητηριακού Ομίλου Ανάπτυξης Ελληνικών Νησιών (ΕΟΑΕΝ) όσο και του σχετικού ευρωπαϊκού οργάνου INSULEUR (Insular Chambers of Commerce and Industry of the European Union), σε ό,τι αφορά τόσο το μεταναστευτικό όσο και τα οικονομικά μέτρα που πρέπει να ληφθούν σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης αναφορικά με τα νησιά υιοθέτησε το Ευρωκοινοβούλιο στο ψήφισμα της 4ης Φεβρουαρίου σχετικά με την ειδική κατάσταση των νησιών της Ένωσης (2015/3014(RSP).

Οι ευρωβουλευτές ζητούν από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, με ψήφισμα που υιοθέτησαν την Πέμπτη, να λάβει συγκεκριμένα μέτρα για την αντιμετώπιση των μόνιμων μειονεκτημάτων που αντιμετωπίζουν τα ευρωπαϊκά νησιά.

Το κείμενο επισημαίνει επίσης τις μοναδικές δυσκολίες που αντιμετωπίζουν λόγω των αυξημένων μεταναστευτικών ροών οι νότιες νησιωτικές περιοχές της Ευρώπης και ζητά συνέχιση των ειδικών φορολογικών ρυθμίσεων για τα νησιά, “ιδίως των κρατών που υπάγονται σε προγράμματα οικονομικής προσαρμογής”.

Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο υπογραμμίζει ότι τα νησιά της ΕΕ αποτελούν επίσης περιφερειακές περιοχές που βρίσκονται στα εξωτερικά της σύνορα. Οι νότιες περιοχές και τα νησιά της Μεσογείου είναι ιδιαίτερα εκτεθειμένα στις αυξανόμενες μεταναστευτικές ροές. Οι ευρωβουλευτές ζητούν να υπάρξει μια πανευρωπαϊκή προσέγγιση “που θα πρέπει να περιλαμβάνει αφενός στήριξη από την ίδια την ΕΕ και αφετέρου μια κοινή προσπάθεια από όλα τα κράτη μέλη”.

Παράλληλα επισημαίνει ότι σύμφωνα με την οδηγία του Συμβουλίου αριθ. 2006/112/ΕΚ, έχουν χορηγηθεί σε ορισμένα ευρωπαϊκά νησιά ειδικές φορολογικές ρυθμίσεις ως αντιστάθμισμα στα μόνιμα φυσικά-γεωγραφικά και δημογραφικά τους μειονεκτήματα· τονίζει τη σημασία που έχουν οι εν λόγω ειδικές φορολογικές ρυθμίσεις για τις τοπικές κοινωνίες και οικονομίες, και ζητεί οι ρυθμίσεις αυτές να συνεχίσουν να υφίστανται, ιδίως σε εκείνα τα κράτη μέλη που υπάγονται σε προγράμματα οικονομικής προσαρμογής.

Το ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου συμπλέει απόλυτα με τις θέσεις και προτάσεις που έχει καταθέσει τόσο το Δίκτυο Επιμελητηρίων των νησιών της Ευρωπαϊκής Ένωσης (INSULEUR) όσο και ο Επιμελητηριακός Όμιλος Ανάπτυξης Ελληνικών Νησιών (ΕΟΑΕΝ) τόσο για το δραματικό πρόβλημα που αντιμετωπίζουν τα νησιά μας με το μεταναστευτικό και το κύμα προσφύγων που τα κατακλύζουν τον τελευταίο χρόνο ιδιαίτερα όσο και για την προστασία της οικονομίας τους στο πλαίσιο μιάς εθνικής και ευρωπαϊκής πολιτικής με απώτερο στόχο την ισομερή και ιεραρχημένη περιφερειακή ανάπτυξη και διαμόρφωση όρων που θα καθιστούν την τοπική οικονομία ανταγωνιστική.

Από την πλευρά του ο πρόεδρος του INSULEUR Γιώργος Μπενέτος, μεταξύ άλλων επεσήμανε:

«Το νησιωτικό ζήτημα και η νησιωτική διάσταση πρέπει να λαμβάνεται υπόψη στη διαμόρφωση όλων των ευρωπαϊκών πολιτικών και όπου και αν χρειάζεται να προβλέπονται εξαιρέσεις ή διαφορετική μεταχείριση, εξισορροπώντας μ\ ε αντισταθμίσεις.
Τα νησιά χαρακτηρίζονται από ενδογενείς μειονεξίες, μόνιμα διαρθρωτικά προβλήματα που δημιουργούνται από το νησιωτικό χαρακτήρα και τη γεωγραφική απομόνωση και είναι «ευάλωτα» σε εξωτερικούς οικονομικούς, κοινωνικούς και περιβαλλοντικούς παράγοντες.
Η ΕΕ έχει λάβει ήδη, σε τομεακές πολιτικές της, σοβαρά υπόψη της την «νησιωτική διάσταση», όπως π.χ. στην περιφερειακή πολιτική που στοχεύει να θέσει τέρμα στις ανισότητες του επιπέδου ανάπτυξης των περιφερειακών περιοχών της ΕΕ, στην πολιτική των θαλασσίων μεταφορών, η οποία προσέφερε στα κράτη μέλη ένα πλαίσιο για να οργανώσουν παρεμβάσεις στην αγορά προκειμένου να εξασφαλίσουν επαρκή τακτική επικοινωνία προς και από τα νησιά και μεταξύ νησιών, με τη μορφή είτε «υποχρεώσεων παροχής δημόσιας υπηρεσίας» είτε σύναψης «συμβάσεων παροχής δημόσιας υπηρεσίας, στην πολιτική κρατικών ενισχύσεων, στην αγροτική πολιτική με την υιοθέτηση ειδικού καθεστώτος για την ενίσχυση της μεταφοράς πρώτων υλών από την ηπειρωτική Ελλάδα στα μικρά νησιά και την ενίσχυση της τοπικής γεωργικής παραγωγής και των παραδοσιακών εξαγωγών από τα μικρά νησιά.
Ως εκ τούτου, λοιπόν, έχει ήδη δημιουργηθεί ένα «κοινοτικό κεκτημένο» της νησιωτικότητας. Το κοινοτικό κεκτημένο υπέρ των νησιωτικών περιοχών της ΕΕ υφίσταται ήδη κινδύνους. Ένα μέτρο διαρθρωτικού χαρακτήρα θυσιάζεται στο βωμό της δημοσιονομικής προσαρμογής. Αντί να επεκταθεί σε όλα τα ευρωπαϊκά νησιά, απεμπολείται.