Ύψωνε τη φωνή του, είχε μπέσα, δεν μασούσε τα λόγια του, αδικήθηκε, προδόθηκε και από χθες ο Παπαπολίτης δεν βρίσκεται ανάμεσά μας… 

Π.Π.Ξανθίδης |> «Είμαι πλαστηρικός Κεντρώος με όλες τις παρακαταθήκες του Σάββα Παπαπολίτη. Αρνούμαι τον νέο-λεμπεραλισμό». Είναι μία φράση-κατάθεση του Σωτήρη Παπαπολίτη, που έφυγε χθες από τη ζωή σε ηλικία 79 ετών, μετά από μια σκληρή μάχη με την επάρατο. Η κηδεία θα γίνει στον ΙΝ Αγίου Κωνσταντίνου Πειραιά, την Τετάρτη στις 12 μ.

Ο Σωτήρης Παπαπολίτης γεννήθηκε στον Πειραιά το 1941. Σπούδασε στη Νομική Σχολή, Πολιτικές και Οικονομικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και μεταπτυχιακά στο Τορόντο. Το 1963 διετέλεσε διευθυντής στο γραφείο του αντιπροέδρου της κυβέρνησης της Ένωσης Κέντρου και υπουργού Εξωτερικών Σοφοκλή Βενιζέλου. Το 1979 εντάχθηκε στη Νέα Δημοκρατία και το 1980 τοποθετήθηκε γενικός γραμματέας στο υπουργείου Χωροταξίας. Από το 1981 έως το 1993, διετέλεσε βουλευτής Πειραιά και Νήσων.  Το 1990 ήταν υποψήφιος δήμαρχος Πειραιά. Για τελευταία φορά πολιτεύτηκε το 1996, ενώ το 2000 αποχώρησε από τη Νέα Δημοκρατία. Ο Σωτήρης Παπαπολίτης ήταν παντρεμένος με την Ιζαμπέλλα Ράλλη και είχαν δύο παιδιά.

«Είμαι πλαστηρικός Κεντρώος»… Πράγματι, αυτό ήταν ο γιός του προέδρου της πλαστηρικής ΕΠΕΚ Σάββα Παπαπολίτη, ο οποίος προηγουμένως υπήρξε γραμματέας του Ελ. Βενιζέλου, ενώ με τον Γεώργιο Παπανδρέου, τον Σοφοκλή Βενιζέλο και τους Μπαλτατζή, Στεφανόπουλο, Τσιριμώκο, Κωστόπουλο, Κατσώτα, Αθανασιάδη-Νόβα, ίδρυσαν την Ένωση Κέντρου (μετέπειτα ΕΔΗΚ). Ο Σάββας απεβίωσε το 1973, λίγο πριν τον φοιτητικό ξεσηκωμό και η κηδεία του μετετράπη σε αντιστασιακή εκδήλωση.

Ένας πολιτικός άνδρας που δεν τα «μασούσε» και όταν έπαιρνε αποφάσεις ήταν αποφάσεις, όπως θα φανεί σε μία ανοιχτή επιστολή που είχε γράψει εν όψει των εκλογών του 2015. Μεταξύ άλλων έγραφε:

«Πρότεινα (1986) και πιστεύω στον Ελληνικό Φιλελευθερισμό. Μετά από τουλάχιστον είκοσι χρόνια κοινοβουλευτικών αγώνων (και αγωνίας) παραιτήθηκα από την κοινοβουλευτική πολιτική με την θέση και δήλωση ότι «…από την καρέκλα προτιμώ την αξιοπρέπειά μου».

Από το 1981, ζήτησα θανατική ποινή για τους εμπόρους σκληρών ναρκωτικών (και το πλήρωσα πανάκριβα….) τονίζοντας πάνω από όλα ότι «ο χρήστης είναι ασθενής και δεν μπορεί να κλείνεται σε ποινικές φυλακές, αλλά σε ειδικά θεραπευτήρια-σωφρονιστήρια». Το 1983 ζήτησα

α) από την «λασποδίετη πολιτική» να κατατεθεί νόμος «με βαρύτατες ποινές για τον πολιτικό λωποδύτη αλλά και για τον πολιτικό συκοφάντη»,

β) την θέσπιση και επιβολή του «προεκλογικού πόθεν έσχες», γιατί όπως εξελισσόταν η πολιτική, πολιτική θα μπορούσαν να κάνουν οι λεφτάδες, οι λωποδύτες και οι πράκτορες και γ) να μονιάσουμε όλοι μας γιατί «εμείς οι Έλληνες είμαστε έθνος ανάδελφο» (ΤΑ ΝΕΑ).

Μετά από 15 χρόνια σιωπής, έγραψα στην «Ελευθεροτυπία» (24/04/2011) ότι «το Μνημόνιο συνιστά και επιδιώκει αυταπόδεικτα και πασίδηλα την οικονομική γενοκτονία των Ελλήνων και πρώτα την νεοκτονία»… «…αυτό παραβιάζει θεμελιώδεις αρχές και του ΟΗΕ (π.χ. Συνθήκη του 1948) και της ΕΕ…

Ο πολύπλευρος αφελληνισμός της Ελλάδας μέσω ληστρικού δανείου, με ανθρωποφάγα τελεσίγραφα της τρόικα και απαγόρευση δανεισμού μας από τρίτους, αποδεικνύουν αδιάψευστα την οικονομική μας γενοκτονία, με το ψευδώνυμο της «αλληλεγγύης».

Αφού οι μεγαλοευρωπαίοι επί 175 χρόνια, «διεμερίσαντο τα ιμάτιά μας εαυτοίς», τώρα στις Συνόδους Κορυφής «επί τον [εναπομείναντα] ιματισμό μας [βάζουν] κλήρον» και «η δεοντολογούσα Φύρεριν αρνείται να καταβάλλει τις αποζημιώσεις, ενώ εμείς χρηματοδοτούμε πλουσιοπάροχα την Γερμανική οικονομία».

Με την ευκαιρία δε, των ύποπτων συμβουλών της, περί συμφωνίας μας με την Τουρκία, για χερσαία και θαλάσσια σύνορα, λόγω μεταναστών, παραπέμπω πάλι στο προαναφερθέν άρθρο μου, ότι εμείς οι Έλληνες “δεν είμαστε βουτηγμένοι στο αίμα και τον ιδρώτα της αποικιοκρατίας, στο αίμα των κατακτητικών πολέμων ή στις λεηλασίες των λαών”».

Με τον Σωτήρη, μας ένωνε μια βαθειά φιλία, που άρχισε από την φιλία των πλαστηρικών πατεράδων μας. Μια φιλία που δεν αποδυναμώθηκε όταν ο Σωτήρης “διευρύνθηκε” στη Νέα Δημοκρατία, για τον επιπλέον λόγο ότι υπήρξε πάντα γνήσιος Κεντρώος και πάνω απ’ όλα είχε ενθουσιασμό εφήβου και εξέφραζε την άποψή του. Ίσως αυτό να ήταν η αιτία, που τόσο πολύ αδικήθηκε. Όμως ο Σωτήρης δεν έσκυβε ποτέ το κεφάλι! Ήταν τόσο αξιοπρεπής που ξαφνικά βρέθηκε… εκτός εποχής.

Τέλος, σημειώνεται πως το στερεότυπο πιά “νέο ύφος και ήθος” ήταν εύρημα του λογοπλάστη Σωτήρη Παπαπολίτη.