Όταν κάποιοι προσπαθούσαν να “χτίσουν” τη Δημοκρατία, κάποιοι άλλοι “εξαργύρωναν” αγώνες, για… οφίτσια και… κοινωνική καταξίωση!

Τ/Π |> Τι 48, τι 58, τι… 358! Το Πολυτεχνείο ζει και όσα χρόνια κι αν περάσουν το Πολυτεχνείο θα ζει, όταν εμείς θα έχουμε αποδημήσει και μακάρι στο φευγιό μας να έχουμε πάρει όλα αυτά που μας χωρίζουν…

Ο ξεσηκωμός του Πολυτεχνείου είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο. Υπήρξε η αφορμή για να κατανοήσουν εκείνα τα αναξιοπρεπή ανδρείκελα ότι το «πάρτυ» τους πρέπει να τελειώνει…

Το Πολυτεχνείο ήταν ο ξεσηκωμός του Αύριο και η αρχή του ξεφτίσματος του Χθες. Του Χθες που ακόμη παραμένει, αν και έχουν περάσει 48 χρόνια…

Πώς άραγε διατηρείται στην πατρίδα μας αυτή η μουχλιασμένη νοοτροπία του «μεταξύ μας» και παραμερίζεται… υποδειγματικά η αξιοκρατία; Μήπως οι «συντηρητές» είναι άξιοι εκπρόσωποι της ίδιας της «γενιάς του Πολυτεχνείου»; Μήπως είμαι εγώ, μήπως είσαι εσύ, μήπως είναι ο… Χατζηπετρής; Δεν μπορεί… Κάποιοι «δικοί μας» είναι! Όταν οι πολλοί προσπαθούσαν να χτίσουν τη Δημοκρατία, εκείνοι οι λίγοι και «ολίγοι» έχτιζαν καριέρες και περιουσίες…

Πώς να πάει μπροστά αυτός ο τόπος; Πεντακόσια Πολυτεχνεία κι αν γίνουν, πάντα θα σκοτώνονται οι Καποδίστριες. Μέχρι πότε θα προδίδονται οι αγνοί αγώνες για τη Δημοκρατία και την κοινωνική δικαιοσύνη; Μέχρι πότε θα ανεμίζουν τα πρασινομπλεκόκκινα σημαιάκια, με τις δημοσκοπήσεις να καθοδηγούν τους ψηφοφόρους; Μέχρι πότε θα μας φταίνε οι ξένοι; Μέχρι πότε θα θεωρείται «ρατσιστικό» ό,τι δεν συμφωνούμε;

Πώς να αναπτυχθεί αυτός ο τόπος όταν όλοι έχουν… δίκιο και ουδείς έχει κάνει λάθος; Όταν δεν μπορούν να κατανοήσουν ότι η Ελλάδα δεν είναι «τσιφλίκι» κανενός και πρέπει να ζει στο σήμερα της Ευρώπης;

Το να αγνοείς για το τι συμβαίνει σε άλλες χώρες της ΕΕ, δικαιολογείται μόνον όταν είσαι αγράμματος, αστοιχείωτος και να μην έχεις πάει πέρα από το χωριό σου. Όταν έχεις σπουδάσει, διαθέτεις Internet και πίνεις τα ποτάκια σου στα Παρίσια, τότε είσαι σούπερ αδικαιολόγητος να δέχεσαι τον ρόλο του β’ κατηγορίας Ευρωπαίου πολίτη!

Αλέκο*, καλά μάς τά ‘λεγες, ότι «το Πολυτεχνείο θα βγάλει μεγάλα ‘τζάκια’, αφού κάποιοι δείχνουν διαθέσιμοι για να εξαργυρώσουν τους αγώνες τους». Ήσουν προφήτης, διότι από τότε είδες μερικούς αξιολύπητους που ντύθηκαν στα χρυσά και… αποπάτησαν στις «δάφνες» τους για μεγαλεία και αξιώματα! Άσε κάποιους άλλους, που -ευτυχώς Αλέκο- δεν πρόλαβες να δεις…

Το Πολυτεχνείο ζει και θα ζει για πάντα! Πέρα από κάθε κακόβουλο σχόλιο, αντίθετη άποψη και διαφορετική γνώμη, είναι ένα γεγονός. Ας κοιτάμε το μεγάλο γεγονός του 1973, όπου εκείνον τον ψυχρό Νοέμβρη, τα ελληνικά νιάτα, τον μετέτρεψαν σε ελληνικό Μάη!

Το Πολυτεχνείο είναι γεγονός και συνεχίζει να δίνει το έναυσμα για ένα καλύτερο αύριο, για μια Ελλάδα με κοινωνική δικαιοσύνη και αξιοκρατία! Ας ελπίσουμε ότι θα έρθει ο καιρός που η νέα γενιά θα πάρει το μέλλον στα χέρια της, θα αποπέμψει τις νοοτροπίες που μαραζώνουν τον λαό μας και θα αγωνιστεί ανεμπόδιστα για να πιάνει τόπο το «άμμες δε γ’ εσόμεθα πολλά κάρρονες»…

(*) Σαν σήμερα (17 Νοεμβρίου 1968), καταδικάστηκε εις θάνατον ο Αλέκος Παναγούλης.