Τότε το Μάτι, τώρα τα Τέμπη. Η κυβέρνηση άλλαξε, η χώρα όχι. Παρέμεινε παρατηρητής της κακοτεχνίας…

Δημ. Κωνσταντάρας |> Δεν επιθυμώ αλλά και δεν μπορώ να γίνω τιμητής της κυβέρνησης για την τραγωδία στα Τέμπη. Πενθώ κι εγώ, όπως κι όλοι οι Έλληνες που έχουν ανθρώπινα αισθήματα και «τσίπα» για τα τόσα θύματα –νεκρούς και τραυματίες- , για το χαμηλό γνωστικό/επαγγελματικό επίπεδο όλων των υπεύθυνων εργαζομένων που μέρα-μέρα αποδεικνύονται όλο και περισσότεροι, όλο και πιο ανεύθυνοι.

Πονάει το κεφάλι μου και η ψυχή μου πάσχει για την κατάντια μας όταν βλέπω πόσα αποκαλύπτονται για τα «νεκρά σημεία» λειτουργίας των Ελληνικών Σιδηροδρόμων, πράγματα που μαθαίνω κι εγώ εκ των υστέρων και γίνομαι συνεχώς «σοφότερος» αλλά και «φτωχότερος». Μα πού στο διάολο ζω; Σε ποια χώρα; Με ποια Δημόσια Διοίκηση; Με ποιες κυβερνήσεις; Ποιοι τεχνοκράτες υπεύθυνοι που δεν έχουν ιδέα και ποιοι εγκληματίες που ΕΙΧΑΝ ιδέα αλλά έκαναν «την πάπια» διοικούν τόσα χρόνια την πατρίδα μου;

Με πιάνει κατάθλιψη όταν σκέφτομαι αυτά που αποκαλύπτονται για τα «φονικά» τούνελ και για το ότι υπήρχαν άνθρωποι που ΓΝΩΡΙΖΑΝ τα προβλήματα εδώ και χρόνια και δεν έκαναν τίποτα. Αλλά μου είναι αδύνατον να αντιληφθώ πώς μια χώρα-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης πάει για εκλογές ύστερα από όλα όσα έγιναν, όσα αποκαλύφθηκαν και όσα συνεχίζουν να αποκαλύπτονται.

Αισθάνομαι ακόμα χειρότερα απ’ όσο αισθανόμουν το 2018, τον Ιούλιο, μετά την τραγωδία στο Μάτι και τους 102 νεκρούς. Τα ίδια σκεφτόμουν και τότε. Πώς θα πήγαινε η χώρα σε εκλογές ένα χρόνο μετά; Άλλη κυβέρνηση – που το πλήρωσε ακριβά το Μάτι- αλλά η ίδια , πάνω-κάτω Δημόσια Διοίκηση, οι ίδιοι τεχνοκράτες, η ίδια χώρα.

Δεν μάθαμε τίποτα από το Μάτι. Κάναμε εκλογές, βγήκαν όλοι στα μπαλκόνια, στις πλατείες, στις συγκεντρώσεις, ζήτησαν ψήφο, έχασε η κυβέρνηση που διοικούσε τη χώρα το 2018, βγήκε μια νέα κυβέρνηση και τέσσερα-τεσσεράμιση χρόνια μετά, ζήσαμε τα Τέμπη. Η κυβέρνηση άλλαξε, η χώρα όχι. Παρέμεινε παρατηρητής της κακοτεχνίας, των ελλείψεων, των «νεκρών σημείων», των νεκρών ανθρώπων.

Όπως έγραψα στην αρχή, δεν θέλω, από σεβασμό στους νεκρούς και τους τραυματίες, ούτε μπορώ , λόγω έλλειψης εξειδικευμένων γνώσεων να γίνω τιμητής καμιάς κυβέρνησης. Ούτε η κυβέρνηση Τσίπρα, ούτε η κυβέρνηση Μητσοτάκη ήθελαν τις τραγωδίες. Αλλά ούτε τις απέτρεψαν.

Θυμάμαι τον Χαρίλαο Τρικούπη: «Τις πταίει;». Μια φράση που μπορεί και να μην ελέχθη ποτέ (αμφισβητείται ότι την είπε ο τότε πρωθυπουργός) αλλά μας έρχεται πάντα στο μυαλό, κάθε φορά που συμβαίνει στην Ελλάδα μια καταστροφή, αναζητείται ο φταίχτης αλλά δεν βρίσκεται ποτέ. Φταίει άραγε η «ματιασμένη» χώρα μας ; Οι εξωγήινοι; Οι Αμερικάνοι; Ο Πούτιν; Ο Ερντογάν; Οι Κινέζοι; Ή μήπως το «κακό μας ριζικό;».

Ερώτημα σοβαρό και επίκαιρο: Δεν μπορούμε να φέρουμε πίσω στη ζωή τους νεκρούς. Δεν μπορούμε – συνταγματικά – να ΜΗΝ κάνουμε εκλογές. Μπορούμε όμως να ορκιστούμε όλοι ότι δεν θα ξανακάνουμε  – από βλακεία, τεμπελιά και αδιαφορία – τα ίδια σφάλματα; Μπορούμε να ερευνήσουμε σωστά, επιστημονικά και δίκαια τα γεγονότα; Μπορούμε τέλος πάντων να επιλέξουμε να διορθώσουμε τα μείζονα και όχι τα ελάσσονα; Να αρθούμε στο ύψος των περιστάσεων; Και να διαψεύσουμε τον Σαββόπουλο όταν έγραφε: «Δεν υπάρχει ελπίς – Στην Ελλάδα ζεις»;