Τότε δεν είχαμε τα drones, αλλά στους χαρταετούς μας κάναμε‘’enter’’ στα όνειρά μας…

Παντελής Ξανθίδης |> «Αμόλα καλούμπα!» λέγαμε και κάναμε… enter στα όνειρά μας! Το πέταγμα του χαρταετού μπορεί να μην ήταν… ‘’πέταγμα του γλάρου’’, αλλά είχε κι αυτό τη μελωδία του. Οι χαρταετοί, μπορεί να μην ήταν… drones, αλλά είχαν τον… προορισμό τους! Μπορεί να μην ‘’έβλεπαν’’ τους από κάτω, αλλά τους έβλεπαν οι από κάτω! Κι ‘’ήξεραν’’ πολύ καλά οι χάρτινοι αετοί ότι έτσι και κάνουν κανένα επικίνδυνο τσαλίμι με κάθετη εφόρμηση, σίγουρα θα γινόμασταν ρεζίλι!

Στόχος ήταν να ανεβαίνει ο χαρταετός παρέα με την αδρεναλίνη μας, που ανέβαινε, τόσο λιγόστευε  η ασημαντότητα του πιτσιρίκου της γειτονιάς. Και σκοπός ήταν να σταθεί εκεί ψηλά κυρίαρχος και καμαρωτός, μην πάει άδικα το… enter!«Αμόλα καλούμπα!»…

Είναι κάποιες εκφράσεις που έχουν περάσει στο… dna μας και κάθε τέτοιες μέρες έρχονται στο νου και μας ‘’ταξιδεύουν’’…Λέξεις που σε ‘’στέλνουν’’ σε ανεξίτηλα πλάνα του άλλοτε, όπως αυτός ο πίνακας του μπάρμπα Σπύρου (Βασιλείου) με τους χαρταετούς, που ‘’έκλεψα’’ γι’ αυτό το σημείωμα. Μια εικόνα με ήχους από παιδικές φωνούλες…

Οι χαρταετοί από την κατασκευή τους έως το πέταγμά τους, ήταν σκέτη ιεροτελεστία! Να αγοράσεις κορδονέτο ή σπάγγο που πρέπει να κερώσεις και μ’ ένα κομμάτι ξύλο να φτιάξεις την καλούμπα.  Να πας στο ψιλικατζίδικο να πάρεις τις κόλλες. Να βρεις τις μάνες κόβοντας καμμιά καλαμιά για να είναι από καλάμι ή στο ξυλουργείο να τις αγοράσεις. Κι άντε μετά να δένεις τις μάνες, να μετράς και να κόβεις τις κόλλες για το κυρίως σώμα και τα φτερά. Η ουρά κοβόταν από εφημερίδα για λόγους… οικονομίας!

Να σου δίνει η μάνα σου αλεύρι, να το ανακατεύεις με νερό για να γίνει η αλευρόκολλα και ακολούθως ν’ αρχίζεις το κόλλημα. Ε, σε λίγη ώρα που θα έχουν στεγνώσει τα κολλήματα ο χαρταετός θα είναι έτοιμος για να του συνδέσεις την ‘’ουρά’’, να του φτιάξεις τα ‘’ζύγια’’ και να είναι έτοιμος για… «κάνε κεφάλι» και «αμόλα καλούμπα»!

Και απ’ όλη αυτή τη διαδικασία, η αλευρόκολλα αποδεικνύεται ως η… πιο ισχυρή κόλλα, αφού ποτέ δεν θα σου ξεκολλήσουν φράσεις όπως…

• «Κόψε καλά τις μάνες»,
• «Φέρε την αλευρόκολλα»,
• «Φτιάξε τα ζύγια»,
• «Βάλε τα σκουλαρίκια»,
• «Σκίσε καμμιά εφημερίδα για την ουρά»,
• «Κέρωσε τον σπάγγο»,
• «Κάνε κεφάλι»,
• «Αμόλα καλούμπα»…

«Αμόλα καλούμπα!»… και για τις αποκριάτικες νυχτερινές τσάρκες των μαθητικών μας χρόνων από τα στενά της Πλάκας, μέχρι τα ‘’μπαλ μασκέ’’ της εφηβείας μας. Κι απ’ τις γειτονιές να περνούν τα γαϊτανάκια!

Υπάρχουν κάποιες προκλητικές εικόνες, που όταν σού ‘ρχονται στο μυαλό, βουρκώνουν τα μάτια σου και σε γυρίζουν δεκαετίες πίσω. Εκεί στα χρόνια της λεγόμενης (και… αμφιλεγόμενης!) αθωότητας. Τότε που η λέξη “μασκαράς” είχε τη σημασία της και τα καρναβάλια δεν έκαναν καθημερινές τηλεοπτικές εμφανίσεις!  Ίσως επειδή ήταν χρόνια ολιγάρκειας, ίσως επειδή το lifestyle δεν είχε κυριαρχήσει στην δημόσια ζωή, ίσως επειδή ο πολίτης του τότε είχε άλλη νοοτροπία… “Εν ολιγίστοις κείται το ευδαιμόνως βιώσαι”, όπως θα έλεγε ο Μάρκος Αυρήλιος!

”Μάγκες, Απόκριες έχουμε! Ποιός είναι για καμμιά τσάρκα το βράδυ στην Πλάκα;’’… Κάπως έτσι λέγαμε πριν καμμιά πενηνταριά-εξηνταριά χρόνια! Κι αυτό το κάλεσμα ανέβασα στο f/b και δεν έγινε ο χαμός από like…  🙂