Εκείνο το πρωινό…

|>Παντελής Π. Ξανθίδης

|> Λίγο πριν τις 6 το πρωί και χτυπάει το κουδούνι της εξώπορτας επίμονα. Σηκώνεται και αυτός και η μητέρα του. Κοιτιούνται τρομοκρατημένοι. «Λες να είναι ο μπαμπάς; Τον αφήσανε και δεν μας τηλεφώνησε;» και πατάνε να ανοίξει η εξώπορτα. Πριν καλά-καλά προλάβουν να ανοίξουν την πόρτα του διαμερίσματος, προβάλλουν δύο νταγλαράδες, μπουκάρουν στο σπίτι και προπηλακίζοντας τη μάνα του λένε: «Έρευνα!»…

Ήταν Τρίτη 9 Μαΐου του 1967, πριν ακριβώς 51 χρόνια. Και τότε ήταν του Αγίου Χριστοφόρου και τότε ήταν η Ημέρα της Ευρώπης…

«Έρευνα»… κι αρχίζουν να ψάχνουν το σπίτι, ανοίγοντας συρτάρια, ντουλάπες, πατάρια, ντιβανοκασέλες και μια τσάντα με τα βιβλία του σχολείου. Σε 5’ λεπτά το σπίτι ήταν σαν να είχε πέσει βόμβα!

Ο ένας εκ των δύο απευθύνεται στον 17χρονο μαθητή: «Λοιπόν, λέγε πού τις έχεις!»

• «Ποιες;»
• «Μην κάνεις τον ανήξερο! Τις προκηρύξεις κι εκείνα το κομμουνιστικά βιβλία!»
• «Δεν έχω τέτοια πράματα…»
• «Λέγε ρε κωλόπαιδο!» και του πιάνει το αυτί…
• «Αφήστε το παιδί μου! Τι σας έφταιξε;»
• «Κάτσε κάτω εσύ!» και σπρώχνει τη μάνα πάνω στην πολυθρόνα του χωλ…

Ο άλλος ήταν… ευγενικός!

• «Λοιπόν, ηρεμήστε…» και απευθυνόμενος στον μικρό λέει «Θα πάμε μια βόλτα στο Τμήμα, ε και σε μισή ώρα θα είσαι σπίτι σου».
• «Να πάρω και την τσάντα μου μαζί; Γιατί έχω σχολείο!».
• «Όχι, όταν γυρίσεις!».

Η μάνα του είναι αποσβολωμένη στην πολυθρόνα που την έριξαν κι εκείνοι λένε στον μικρό να τους ακολουθήσει…

• «Τι το θέλετε το παιδί; Τι σας έκανε; Σας παρακαλώ, να σας έχει ο Θεός καλά, αφήστε το αγόρι μου!»… και με τους λυγμούς της μάνας του, ακολούθησε τους «λεβέντες» στο… οικείον!

Είχε αρχίσει να «σκάει» ο ήλιος και το εκκλησάκι του Αη Γιώργη στον Λυκαβηττό, έλαμπε, λέγοντας την «καλημέρα» στην μεταπασχαλινή θλιβερή Αθήνα. Εκείνη την ώρα που οι δύο ασφαλίτες είχαν πιάσει σφιχτά από τους καρπούς τον ισχνό πιτσιρίκο (μην τυχόν και τους… φύγει!) και τον οδηγούσαν στο Τμήμα. Άρχισε να ξυπνάει η πρωτεύουσα και οι περαστικοί ήταν λίγοι.

«Κανένας κλεφταράκος θα είναι!», είπε ένας ηλικιωμένος στην κυρία του και κούνησαν και οι δύο τα κεφάλια τους. Το ότι έκλαιγε ο μικρός, δεν το σχολίασαν…

Στο Τμήμα τον πέρασαν στο γραφείο του διοικητή του παραρτήματος Ασφαλείας, ο οποίος… ευγενέστατα του είπε να καθίσει πλάϊ στο γραφείο του και μάλιστα του είπε «Να σου παραγγείλω ένα καφεδάκι; Πώς τον πίνεις;».

• «Ευχαριστώ, αλλά δεν πίνω καφέ»
• «Μιά πορτοκαλάδα, ένα Ταμ-Ταμ;»
• «…»
• «Καλά, ένα τσιγαράκι θέλεις;»
• «Δεν καπνίζω…»
• «Όλα τα άλλα όμως τα κάνεις, ε!», του λέει με χαμόγελο…
• «Τι εννοείτε;»
• «Μην κάνεις ότι δεν ξέρεις. Εκείνες τις προκηρύξεις που μοιράζεις με την παρέα σου!»
• «Δεν ξέρω τι μου λέτε; Δεν μου μένει χρόνος για τέτοια. Έχω πολλά διαβάσματα και πάω για την Ικάρων!».
• «Πού; Στη… ρώσικη… αεροπορία;»…
• «Σας παρακαλώ πολύ, δεν έχω καμμία σχέση με τέτοια;»
• «Ούτε με τους Rolling Stones;»
• «Ναι, είχαμε πάει για την υποδοχή τους στο αεροδρόμιο και μας κυνήγησε η αστυνομία»
• «Πάνε και σε τέτοια οι Λαμπράκηδες;»

Η… εθνικοπατριωτική ανάκριση κράτησε πάνω από ώρα και ο 17χρονος μαθητής «καθάρισε» με δυό-τρεις φάπες και ένα αναλλοίωτο στίγμα «επικίνδυνου κομμουνιστή»…

Στο σχολείο άλλαξε απότομα η συμπεριφορά απέναντί του από κάποιους καθηγητές και μερικούς συμμαθητές του. Η Ικάρων έμεινε στα απωθημένα του. Στον στρατό του έδωσαν ειδικότητα ανεφοδιαστή, γνωστότερο ως ημιονηγός ή μουλαράς!

Παρά τις προσπάθειες υψηλόβαθμων αξιωματικών -συναδέλφων του πατέρα του- για αποχαρακτηρισμό του και αλλαγή ειδικότητας, δεν κατέστη δυνατόν. Ούτε και από το… 2^ο Επιτελικό Γραφείο της Στρατιάς! Τόση ισχύ είχε η ρουφιανιά, επί της θητείας των επίορκων αξιωματικών.

Ημέρα της Ευρώπης σήμερα και αυτό το 24ωρο μένει ανεξίτηλο στη μνήμη εκείνου του 17χρονου, που τώρα με άσπρα μαλλιά- κάθε 9^η Μαΐου- κάνει flash back σ’ εκείνο το πρωινό της κατεχόμενης πατρίδας από κάποιους αναξιοπρεπείς και επίορκους αξιωματικούς του τιμημένου Ελληνικού Στρατού. Η νύχτα πέρασε ανεπιστρεπτί και όσοι στάθηκαν όρθιοι εκείνη την εποχή, έχουν υποχρέωση να μάχονται διπλά για την διατήρηση της Δημοκρατίας και τις καλύτερες συνθήκες διαβίωσης για τον λαό μας. Καλημέρα!