Το 24% του πληθυσμού της Ελλάδας καταγράφονται ως ανάπηροι και οι συνταξιούχοι είναι πάνω από 2,6 εκατομμύρια

Δημ. Κωνσταντάρας |> Έγραφα τις προάλλες σε μια μικρή ανάρτησή μου στο Facebook , αυτό το μέσο κοινωνικής δικτύωσης που αλλιώς είχε ξεκινήσει και αλλιώς εξελίχθηκε, υποκύπτοντας στις «απαιτήσεις» των καιρών αλλά παρ’ όλα ταύτα, εξακολουθεί να σού προσφέρει τη δυνατότητα να επικοινωνήσεις με ένα μεγάλο εύρος αναγνωστών και «φίλων», υπό την προϋπόθεση ότι θα διατυπώσεις τη σκέψη σου με λίγα λόγια:

«Προσπαθώ να βάλω τάξη στο μυαλό μου για τη Θεσσαλονίκη. Σίγουρο: ο Μητσοτάκης ήταν καλύτερος από ποτέ. Έτοιμος, συγκροτημένος, με δομημένο λόγο και σκέψη. Χωρίς εεε, χωρίς ααα, χωρίς γελάκια η κόλπα για να αποφασίσει τι θα πει. Άψογος. Μετά, σκέφτομαι τι είπε. Και τι δεν είπε. Πέντε πράγματα που περίμενα να τα θίξει, τα ξέχασε. Συνταξιούχους. Ανάπηρους. Γυναικοκτονίες ως φαινόμενο. ΜΜΕ. Και Αθλητισμό. Μα…στη Θεσσαλονίκη; Γιατί όχι;».

Αλλά τα λίγα λόγια που σού προσφέρει μια ανάρτηση Κοινωνικής Δικτύωσης και το γεγονός ότι αυτός που περιδιαβάζει στις αναρτήσεις δεν έχει καμία διάθεση να διαβάσει «περισπούδαστα» άρθρα με αποτέλεσμα πολλές φορές, σημαντικές αναρτήσεις να πηγαίνουν «χαμένες», δεν αρκούν για να αναπτύξεις κάπως καλύτερα τις σκέψεις σου που -ενδεχομένως- ενδιαφέρονται για κάποια πράγματα, πέραν του να αφήσουν κάποιο σύντομο σχόλιο ή να κάνουν ένα «like».

Θέλω να επανέλθω σε 2-3 σημεία που αξίζει-νομίζω- τον κόπο να αναφερθούν και να δημιουργήσουν σοβαρές σκέψεις δεδομένου ότι εδώ μιλάμε για μια από τις παραδοσιακά σημαντικότερες ομιλίες του εκάστοτε πρωθυπουργού. Και μπορεί -όπως επισημαίνω στην ανάρτηση- η ομιλία στη Θεσσαλονίκη να μην είναι η πιο κατάλληλη για μια εφ’ όλης τής ύλης ανάλυση από τον πρωθυπουργό αλλά εμένα -προσωπικά- μού έλλειψε μια αναφορά στο Αναπηρικό Κίνημα (Στην Ελλάδα καταγράφονται ως ανάπηροι το 24% του πληθυσμού) και τους συνταξιούχους (με στοιχεία του Επαγγελματικού Επιμελητηρίου , ο αριθμός των συνταξιούχων ανέρχεται σε 2.654.198 άτομα). Κι αυτά για να μην αναφερθώ στα τεράστια νούμερα των φιλάθλων, των τηλεθεατών/αναγνωστών και θυμάτων βίας.

Βεβαίως, ΟΛΟΙ οι φίλαθλοι και ΟΛΟΙ οι τηλεθεατές/αναγνώστες δεν ανήκουν στην ίδια κατηγορία/ομάδα και πιθανώς ανήκουν σε δυο και τρεις «ομάδες πληθυσμού» τις οποίες παρέβλεψε η ομιλία του πρωθυπουργού, προφανώς από λανθασμένη αξιολόγηση ή έλλειψη χρόνου.

Είναι όμως όλες αυτές οι ομάδες ατόμων και οικογενειών πολύ ενεργές, πολύ μεγάλες, είναι πολίτες «εξειδικευμένων ομάδων» – και όχι λ.χ. επιβάτες ΜΜΜ ή καταναλωτές ρεύματος. Είναι άνθρωποι που διαμορφώνουν το κοινωνικό status της χώρας, διαμορφώνουν αντίληψη και θέση απ’ όσα διαβάζουν, ακούν , βλέπουν, αγωνίζονται για να βρουν ισότητα και δικαιοσύνη στη ζωή τους, παρασύρονται. Και ψηφίζουν. Ιδιαίτερα οι ανάπηροι και οι συνταξιούχοι είναι «ασθενέστερες τάξεις», απαιτούν και έχουν ανάγκη της προσοχής, της στοργής και τού ενδιαφέροντος της κυβέρνησής τους και θέλουν απτές αποδείξεις.

Το να τους αγνοήσεις – ενώ θα μπορούσες με δυο-τρείς φράσεις να τους συμπεριλάβεις στο ακροατήριό σου και να τους ικανοποιήσεις – θεωρώ ότι είναι λάθος. Τόσες εξαγγελίες έκανε – και σωστά – ο πρωθυπουργός στη Θεσσαλονίκη. Τρεις γραμμές δεν θα μπορούσε να τούς είχε αφιερώσει;