Τη θέση του αστακού thermidor “κατέλαβε” η αμφιβόλου ευγενείας αστακομακαρονάδα

Γιώργος Μωραϊτίνης |> Όλοι μας έχουμε κάποιον αρκετά κοντινό χρονικά πρόγονο φουστανελοφόρο ή ντυμένο κάπως διαφορετικά αν είναι από την απέναντι πλευρά και συνεπώς δεν έχουμε ενσωματωμένα αντίστοιχα γαστριμαργικά βιώματα, βιώματα δηλαδή προσεγγίσεως του τραπεζιού με ποιοτικά κριτήρια και όχι αυτά της λαιμαργίας. Ποιοτικά κριτήρια που φρόντισε, η λεγόμενη πλέον  “εστίαση” να μας προσφέρει στις δεκαετίες ΄50, ΄60 και ΄70

Έτσι, κάποια από τα λεγόμενα “καλά” Restaurants της εποχής εκείνης, περιείχαν στους καταλόγους τους εδέσματα που σήμερα σπανίζουν. Ένας αστακός thermidor για παράδειγμα έχει αντικατασταθεί από μια αμφιβόλου ευγενείας αστακομακαρονάδα, που ο θεός να της δώσει έστω και μία κατά φαντασία προσέγγιση της γευστικής λεπτότητος ενός αστακού, ενώ, ακόμη και η μακαρονάδα, είναι τόσο κακομαγειρεμένη που θα έφερνε στα πρόθυρα εμφράγματος έναν Ναπολιτάνο. Και αφήνω βεβαίως απ΄έξω τα στρείδια, το κατ’ εξοχήν αφροδισιακό έδεσμα που προτιμούσε ο James Bond μαζί μ’ ένα ποτήρι σαμπάνια Bollinger, προκειμένου να κάμψει τις – ανύπαρκτες στην ουσία – αντιστάσεις κάποιου πλάσματος.

Στα αποσυρθέντα εδέσματα να αναφέρω ακόμη ένα Τournedos Rossini γαρνιρισμένο με φουά- γκρά περιχημένο με sause Madeira, εδέσματα που έχουν αντικατασταθεί και αυτά από κάποιο βιαστικού ψησίματος κοντοσούβλι ή από ένα κοκορέτσι υπόπτου περιεχομένου

Αναμφίβολα, οι αντικαταστάσεις αυτές, θα μπορούσαν μεν να είναι λαχταριστές, αλλά, όπως και να το κάνουμε, άλλο η όπερα και άλλο το ρεμπέτικο.