Επειδή οι δισταγμοί είναι ψίθυροι και μένουν πάντα πίσω στους άδειους σταθμούς

Αλέξανδρος Αρδαβάνης* |> Σπεύδουμε όλοι να επιβιβαστούμε στο τραίνο της καινοτομίας.
Κάθε τραίνο σε πόλεμο σε πάει.
Πόλεμοι άλλων κι εσύ πάντα κρέας στα πυροβόλα· υπόχρεος θητείας ή μισθοφόρος -και διαφορά δεν υπάρχει.
Επιβάτες, χωρίς περίσκεψη, χωρίς δισταγμό.
Χωρίς σύνεση στις αποσκευές.
Χωρίς δισταγμούς.

Και ποιος δισταγμός είναι ακουστός όταν αρχίζουν να περιστρέφονται τα σαγόνια του ντίζελ των προσδοκιών στην οχλαγωγία του σταθμού;
Επειδή οι δισταγμοί είναι ψίθυροι και μένουν πάντα πίσω στους άδειους σταθμούς.
Αλλά τι θα κάναμε χωρίς τα τραίνα και τα ταξίδια;
Χωρίς το καινόν που πάντα κάπου μακριά μας ανατέλλει;

Πάντα οι πολλοί θα ανεβαίνουν στο τραίνο και οι λίγοι θα μένουν στον ίδιο τόπο να μουρμουρίζουν.
Είναι κάτι μέρες που το δίκτυο με βομβαρδίζει για μιαν ακόμα επαναστατική θεραπεία του καρκίνου.
Επιβάτης διχασμένος και αδίστακτος μένω.
Καινοτομίες…

Αυτά σκεφτόμουν σήμερα μετά από δύο διαδοχικές επισκέψεις γυναικών με καρκίνο μαστού που παίρνουν από δέκα χρόνια το ίδιο φάρμακο με μεταστατική νόσο από τότε, σε πλήρη ύφεση από μια επταετία τουλάχιστον -ένα φάρμακο «επαναστατικό» προ δεκαπενταετίας και από καιρό παραμερισμένο λόγω «απώλειας ενδιαφέροντος» από την εταιρεία που το παράγει. Και μη ρωτήσεις λεπτομέρειες!

(*) Ο λογοτέχνης κ. Αλ. Αρδαβάνης, είναι δρ ιατρός ογκολόγος – διευθυντής στο νοσοκομείο “Άγιος Σάββας”