Θυμάμαι τη δασκάλου μου μ’ εκείνη τη μεταλλική σφυρίχτρα που τη φυσούσε σαν τον… Κατσαρό!

Δήμητρα Δάρδα |> Τέτοιες ημέρες ξεκινούσαμε στο σχολείο τις πρόβες για την παρέλαση της 25ης Μαρτίου! Μάλιστα, στην ΣΤ’ Δημοτικού η δασκάλα μου η κυρία Βούζα (έτσι την έλεγαν, αλήθεια) επέμενε να συμμετέχω γιατί της έλειπε μια κοντή στην τελευταία σειρά!

Τελειομανής και με έντονη επιθυμία να παρουσιάσει το τμήμα της μια εμφάνιση αλά ατραξιόν της Βρετανικής Φρουράς, θυμάμαι πως καθημερινά, επί μια εβδομάδα, κάναμε δεκαεφτά φορές το γύρο του ίδιου τετραγώνου για να μάθουμε βηματισμό με την εκνευριστική εντολή της «ένα στο δεξί, δύο στο αριστερό και μετά εν δυο, εν δυο» δίνοντας κατόπιν τον τόνο με μια μεταλλική σφυρίχτρα που την φυσούσε με όσο αέρα είχαν τα πνευμόνια της, νομίζοντας πως είναι ο… Γιώργος Κατσαρός και έδινε «κονσέρτο για πολυβόλα»!

Ανήμερα της παρέλασης ξύπνησα με λαχτάρα για τον καιρό. Έτρεξα στο παράθυρο και κοίταξα με αγωνία τον ουρανό. Μόλις είδα ψηλά τον ήλιο έγινε… Ανάσταση στο σπίτι!

Η στολή, μπλε φούστα, λευκό ζιβάγκο, ίδιο χρώμα κορδέλα και καλσόν ήταν από το βράδυ κρεμασμένη στο χερούλι της ντουλάπας σιδερωμένη από τη μαμά μου, με τσάκιση σαν χαρακιά και μοσχοβολούσε!

Τι πειράζει -σκεφτόμουν- που ήμουν ο «βολβός» της τάξης μου και θα ήμουν στην «ουρά»; Φτάνει να ήμουν όμορφη στις φωτογραφίες που τραβούσε ο πατέρας μου!

Σ’ εκείνη την επεισοδιακή παρέλαση είδα το «Χάρο» με τα μάτια, όταν φτάνοντας στους επισήμους ξεκόλλησε η σόλα από το τακούνι των ολοκαίνουργιων παπουτσιών μου και πήρα μια… γλίστρα στην κατηφόρα προσπερνώντας από δεξιά και με ταχύτητα το τμήμα μου για να σταματήσω ανάσκελα και ξεμαλλιασμένη στο κράσπεδο που στεκόταν ο Δήμαρχος! Ρεζίλι; Μεγάλο, αλλά ποιος να το θυμάται εκτός από μένα αυτό; Εγώ, κι αυτό είναι αρκετό!