Στη χώρα της υπερβολής, έχει υιοθετηθεί ένας κοινωνικός καθωσπρεπισμός που βρίθει υποκρισίας

Νίκος Σίμος |> Στην ελληνική ιστορία είχαμε τα Σεπτεμβριανά, τα Ιουλιανά, τα Δεκεμβριανά. Δεν θα ήταν δυνατόν -βάσει της γνωστής αρχής «δουλειά δεν είχε ο διάολος»- να μην έχουμε και τα Καραγατσικά. Δηλαδή όσα αναφέρονται στο έργο του Μ. Καραγάτση. Τον οποίο κάποιοι οψίμως τον θεώρησαν περίπου άχρηστο, ορμώμενοι κυρίως από το ότι από τα έργα του προκύπτει ότι είναι σεξιστής.

Δεν θα ασχοληθώ με την ποιότητα του έργου του Καραγάτση, όχι μόνο διότι είμαι φανατικός αναγνώστης του (μάλιστα έχει γράψει, και αρκετοί δεν το γνωρίζουν, μία εξαιρετική «Ιστορία των Ελλήνων»). Αλλά με την απόπειρα αποδόμησης ενός μεγάλου -«καθ’ ομολογίαν» του γράφοντος- συγγραφέα, με βάση ένα από τα αποκρουστικά στοιχεία του δικαιωματισμού της μόδας: τις αβασάνιστες καταγγελίες περί… σεξισμού.

Για να προλάβω καλοθελητές, η στήλη αυτή έχει καταφερθεί κατά κόρον εναντίον των παλληκαράδων που κακοποιούν γυναίκες. Scripta manent. Όμως, στη χώρα της υπερβολής, όπου μερίδα της κοινωνίας της καταπίνει αμάσητο ό,τι έρχεται απ’ έξω, έχει υιοθετηθεί ένας κοινωνικός καθωσπρεπισμός που βρίθει υποκρισίας. Σε αυτή την κατηγορία εμπίπτει και ο σεξισμός, ο ρατσισμός και κάθε άλλος «ισμός» (οι οποίοι όντως υπάρχουν), αλλά έχουμε φτάσει στο άλλο άκρο: να τσουβαλιάζει εκεί κάθε «ευαίσθητος» όποιον κρίνει ότι δήθεν υπερβαίνει τα όρια.

Επί σειράν ετών, και σε καλύτερες εποχές ηθικών αξιών από τις σημερινές -τις οποίες πάντως κάποιοι επιχειρούν να προστατεύσουν-, μία από τις γελοιογραφίες ήταν του Γάλλια, ο οποίος σε περιοδικό ποικίλης ύλης σκίτσαρε τη Χοντρή του Θησαυρού (διότι στο περιοδικό «Θησαυρός» φιλοξενούνταν τα σκίτσα του). Σύζυγός της ήταν ο, μικροκαμωμένος μπροστά στη θεόρατη γυναίκα του, Ζαχαρίας, που βεβαίως δεν τολμούσε να της αντιμιλήσει. Δεν κατηγορήθηκε ο γελοιογράφος τότε για σεξισμό, για ρατσισμό και για οποιαδήποτε άλλη σύγχρονη μ@@ία.

Ούτε είδα να ξεσηκώνεται κανένας για την πρόσφατη καταγγελία στην Αστυνομία ενός συζύγου ότι τον απειλούσε με μαχαίρι η γυναίκα του καθώς και ότι συχνά τον κακοποιούσε. Προφανώς δεν είναι ο μόνος που κακοποιείται. Απλώς η ανδρική ψευτοϋπερηφάνια δεν αφήνει πολλούς από τους κακοποιούμενους άνδρες να ομολογήσουν είτε ότι απειλούνται ή ότι τρώνε συχνά φάπες.

Να σταματήσει το παραμύθι λοιπόν κάθε δικαιωματισμού, διότι η κοινωνία βρίθει μεγαιρών. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να τις σαπίζουν τα αντράκια στο ξύλο, αλλά μη μας περνάνε και κορόιδα όσοι πιστεύουν ότι δεν μπορούμε να φανταστούμε τι γίνεται σε κάθε σπίτι. Διότι, σεβαστό το γυναικείο φύλο, αλλά συγχρόνως παρεξηγείται κάποιος αν, ακολουθώντας την παράδοση, το αποκαλέσει και αδύνατο. Κάθε άλλο, θα έλεγα, κρίνοντας από τις φάπες που ρίχνει. Όσο για τον αν ο Καραγάτσης ήταν σεξιστής, πως λέγεται άραγε αυτή που μας κολλάει; Ή η αντροχωρίστρα;

(*) Άρθρο του κ. Ν. Σίμου που δημοσιεύθηκε στην “Απογευματινή”