Πυλώνας ατσάλινος ποιότητας απέναντι σε κάθε βιτρίνα, χάδι απαλό σε μάγουλα γδαρμένα

Αλέξανδρος Αρδαβάνης* |> Εντάξει, οι αφορμές πολλές και η αποθάρρυνση από βαθιά αναβλύζει. Όμως τούτο το διαρκές μπάλωμα αγάπης, χτισμένο οχτώ δεκαετίες πριν, πάνω στον κρατήρα που αφήνει ο καρκίνος στο σώμα του ανθρώπου, κρατιέται ορθό και συμπαγές μέσα στο θανάσιμο καθοδικό σπιράλ του Κοβιντιώνα.

Παραπατώντας, τραυλίζοντας, δακρύζοντας, πικρά χαμογελώντας, μα ορθό. Πυλώνας ατσάλινος ποιότητας απέναντι σε κάθε βιτρίνα, χάδι απαλό σε μάγουλα γδαρμένα.

Εμείς οι συντελεστές και συντελούμενοι της καθημερινής καταιγίδας μέσα στα σπλάχνα του, εμείς όλοι, ιατρικό, νοσηλευτικό και διοικητικό προσωπικό, πάνω ως κάτω, δε θα το αφήσουμε να αποσαθρωθεί. Πώς μου ήρθε και τα λέω;

-Découragés, fatigués mais debouts.

(*) Ο λογοτέχνης κ. Αλ. Αρδαβάνης, είναι δρ. ιατρός ογκολόγος – διευθυντής στο νοσοκομείο “Άγιος Σάββας”