Ήθελα να μιμηθώ τον πατέρα μου και από παιδί προσπαθούσα να πάθω μυωπία διαβάζοντας μέσα στο μισοσκόταδο – και τα κατάφερα!

Αλέξανδρος Αρδαβάνης* |> Κάποιοι δίκαια παλεύουν για την αναγνώριση των τίτλων τους -μιλώ για επαγγέλματα που απαιτούν σπουδές και υψηλή κοινωνική προσφορά.

Εμένα πάλι, στην προσφώνηση «αδελφέ» πάντα σκιρτούσε δυνατά η ψυχή μου -είχα βέβαια δεδομένο το «γιατρέ».

Η αλήθεια είναι ότι η αρχική επιθυμία να γίνω γιατρός ξεπήδησε από μίμηση: ακούγοντας να προσφωνούν τον πατέρα μου «γιατρέ» έγινα γιατρός για να τ’ ακούω κι εγώ.

Η μίμηση όμως μπορεί να κάνει και μεγάλη ζημιά: ο πατέρας φορούσε γυαλιά μυωπίας κι εγώ, αγνοώντας την κληρονομική σιγουριά της μυωπίας, προσπαθούσα από παιδί να πάθω μυωπία διαβάζοντας μέσα στο μισοσκόταδο -και τα κατάφερα!

Χοντρά γυαλιά που μου στέρησαν την αυτοπεποίθηση ως έφηβο, ιατρική ειδικότητα στα πρότυπα του πατέρα που μου στέρησε νωρίς την ανεμελιά και την ευθυμία.

Γιατρός ίσον μύωψ, αδελφός ίσον γιατρός: οι παρανοήσεις… σύννεφο!

Σφάλμα! Δεν έχει καθοριστεί όνομα αρχείου.

(*) Ο λογοτέχνης κ. Αλ. Αρδαβάνης, είναι δρ ιατρός ογκολόγος – διευθυντής στο νοσοκομείο “Άγιος Σάββας”