«Όλα σχεδόν τα ‘’εύκολα’’ και χαριτωμένα επεισόδια της ιατρικής ζωής μου έχουν σβηστεί από την πάνω στιβάδα της μνήμης»

Αλέξανδρος Αρδαβάνης* |> Με πήρε και με ρώτησε ο Στράτος για έναν φίλο του που είχα “δει” πρόσφατα.

Δεν τον θυμόμουν, μα όταν μου είπε τη διάγνωση τον θυμήθηκα αμέσως -ένας καρκίνος, σχεδόν μή καρκίνος.

Ξεχνάς, μου είπε γελώντας κι εγώ, πανικόβλητος, σάρωσα βιαστικά επαφές στο τηλέφωνο, στο μέσεντζερ και ύστερα όρμησα νοητά στο αρχείο μου στο νοσοκομείο -όπως άνθρωπος που πέφτει από μεγάλο ύψος και, όπως λένε, περνάει όλη η ζωή του μπροστά στα μάτια του.

Τι διαπίστωσα;

Έχω απομνημειώσει πλήθος συγκλονιστικές λεπτομέρειες ανθρώπων με βαριές αρρώστιες που είτε νικήσαμε είτε χάσαμε και άλλων με βαρύ ψυχοκοινωνικό αποτύπωμα. Όλα σχεδόν τα «εύκολα» και χαριτωμένα επεισόδια της ιατρικής ζωής μου έχουν σβηστεί από την πάνω στιβάδα της μνήμης.

Έτσι ησύχασα -μάλλον αντέχουν ακόμα οι ιππόκαμποι στο κρανίο μου!

Αυτά λοιπόν φίλε Στράτο.

Η Οδύνη οργώνει και σπέρνει βαθιά στη μνήμη και όχι η επιπόλαιη Χαρά. Στη Μνήμη του οικοσυστήματος επικρατεί ο αγώνας και η αγωνία του αγριολούλουδου να γαντζωθεί στο ελάχιστο χώμα και όχι το χωρίς κίνδυνο λουλούδι στο θερμοκήπιο.

Τελικά μάλλον αλγολάγνος είμαι – όχι αμνήμων.

(*) Ο λογοτέχνης κ. Αλ. Αρδαβάνης, είναι δρ ιατρός ογκολόγος – διευθυντής στο νοσοκομείο “Άγιος Σάββας”