Από: theseanation.gr

Η κρίση στην αγορά ξηρού φορτίου η οποία απειλεί τις μικρομεσαίες ναυτιλιακές επιχειρήσεις ή αλλιώς τη ραχοκοκαλιά της ελληνικής ναυτιλίας φέρεται να συνδέεται άμεσα με τη ρευστότητα των ελληνικών τραπεζών. Αυτό υποστηρίζεται σε σωρεία ρεπορτάζ και αναλύσεων από ξένα ειδησεογραφικά πρακτορεία τα οποία τονίζουν το γεγονός πως αργά ή γρήγορα οι Έλληνες πλοιοκτήτες που αντιμετωπίζουν δανειακά προβλήματα θα πρέπει να στραφούν σε άλλους τρόπους εναλλακτικής χρηματοδότησης.

Το πρόβλημα όμως φαίνεται να είναι περισσότερο σύνθετο σε σχέση με το πώς παρουσιάζεται. Αφενός υπάρχει όντως η κρίση η οποία είναι υπαρκτή. Υπολογίζεται ότι η μείωση ζήτησης προϊόντων απ’ την Κίνα θα ξεπεράσει το 20 % το επόμενο διάστημα – ήδη σημείωσε πτώση 19,1 % τον προηγούμενο Ιανουάριο. Αφετέρου υπάρχει υπερπροσφορά πλοίων μεταφοράς ξηρού φορτίου καθώς τα ναυπηγεία συνεχίζουν να εκτελούν νέες παραγγελίες με αποτέλεσμα την περαιτέρω πτώση των τιμών, γεγονός που οδηγεί σε οικονομική ασφυξία τις μικρομεσαίες ναυτιλιακές επιχειρήσεις οι οποίες δεν μπορούν ν’ ακολουθήσουν τους ρυθμούς της αγοράς.

Άρα; Μήπως οδηγούμαστε σ’ ένα ιδιότυπο μονοπωλιακό στάτους στη Ναυτιλία το οποίο θα διαχειρίζεται ένα τραστ εταιρειών εισηγμένων στα χρηματιστήρια μέσω των οποίων ελέγχονται από μεγάλα hedge funds και τον αφανισμό, σιγά, σιγά των μικρότερων ανεξάρτητων επιχειρήσεων;

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της αρνητικής εξέλιξης αποτελεί η πτώχευση τριών εταιρειών ξηρού φορτίου στις αρχές Φεβρουαρίου. Την αρχή την έκανε η Copenship από τη Δανία και ακολούθησαν η κινέζικη Winland Ocean Shipping Co. και η κορεάτικη Daebo International Shipping Co. Ltd.

Το ζητούμενο πλέον είναι τι θα πράξουν οι ελληνικές τράπεζες οι οποίες έχουν χρηματοδοτήσει ναυτιλιακές εταιρείες ξηρού φορτίου. Όπως γράφαμε σε χθεσινό δημοσίευμά μας το ποσό που έχουν διαθέσει έως σήμερα ανέρχεται περίπου στα 10 δισ. ευρώ και όπως πολύ σωστά τονίζουν εφοπλιστικοί κύκλοι εάν τα δάνεια των εταιρειών εξυπηρετούνται κανονικά δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Με την κρίση όμως να δείχνει τα δόντια της εγείρεται ένα θέμα όσον αφορά στην εξυπηρέτηση των δανείων αυτών.

Σε αυτή την περίπτωση οι τράπεζες θα πρέπει να κληθούν να βρουν μια φόρμουλα συνεργασίας με τις εταιρείες ώστε να ξεπεραστεί ο σκόπελος της κρίσης. Υπάρχει βέβαια πάντα η πιθανότητα όπως οι τράπεζες να καταφύγουν στην εύκολη λύση πώλησης των προβληματικών δανείων σε hedge funds ώστε ν’ άρουν την τοξικότητά τους απ’ τα χαρτοφυλάκιά τους.

Πόσο δίκαιο και ηθικό είναι αυτό, όταν μιλάμε για τη χρηματοδότηση της ελληνικής ναυτιλίας σε περίοδο βαθιάς κρίσης, ίσως θα έπρεπε ν’ απασχολήσει περισσότερο άπαντες. Σε κάθε περίπτωση όμως η αγορά κύκλους κάνει και αυτό καλό θα είναι να το θυμούνται όλοι οι εμπλεκόμενοι.