Ο σταρ που δεν κράτησε κακία σε όσους “καρατόμησαν” την καριέρα του

Έκλεισε τα μάτια του σήμερα το μεσημέρι, ένας Πειραιώτης που με το ταλέντο του «μάγευε» επί σειρά δεκαετιών ολόκληρη την Ελλάδα. Και το «κορίτσια ο Μπάρκουλης» πέρασε μαζί του στην ιστορία…

Ο μεγάλος Έλληνας ηθοποιός και υπ’ αριθμόν “1” ζεν πρεμιέ του παλιού καλού ελληνικού κινηματογράφου, «έφυγε» στα 80 του και την τελευταία του πνοή άφησε σε ένα κρεβάτι του νοσοκομείου «Αγία Όλγα», όπου είχε διακομιστεί προ ημερών όταν επιδεινώθηκε η ταλαιπωρημένη υγεία του. Στο προσκέφαλό του ήταν η αγαπημένη σύζυγος Μαίρη με το καμάρι τους – τον γιό τους Νίκο.

Πολλά θα γραφτούν και περισσότερα θα ειπωθούν για τον Ανδρέα Μπάρκουλη, αλλά ίσως να μην γίνει αναφορά στο πόσο αντιστάρ και απλός ήταν αυτός ο άνθρωπος, ο οποίος δεν ξέχασε την αξιοπρέπειά του όταν κάποιοι «πονηροί» της εποχής τον «καθαιρούσαν» από σταρ και τον έστελναν φυγάδα στην Αμερική.

Ο Ανδρέας, η Μαίρη και ο Νίκος το καμάρι τους.

Εκεί παρά το ότι τον αγκάλιασε η ομογένεια και του ανοίγονταν κάποιες πόρτες, προτίμησε να πουλάει σουβλάκια στην  Αστόρια. Και όταν ήρθε η ώρα, άρχισε μία καριέρα σαν τραγουδιστής.

Σαν τραγουδιστής επέστρεψε μετά από χρόνια στην Ελλάδα και έπιασε δουλειά στον «Ζορμπά» της οδού Αμερικής. Έγιναν και κάτι απόπειρες για επιστροφή στο θέατρο…

Ο Ανδρέας Μπάρκουλης με την άλλη αξέχαστη την Γιούλα Γαβαλά, σε μία απόπειρα για επιστροφή στο θεατρικό σανίδι.

Κατά την επιστροφή του στην Ελλάδα ο Ανδρέας Μπάρκουλης, δεν γνώρισε τη θέρμη που ίσως περίμενε. Όμως κάποιοι φίλοι του άλλοτε δεν τον είχαν ξεχάσει, όπως ο Νάσος Μπότσης – ο εκδότης των εφημερίδων «Ακρόπολις» και «Απογευματινή»…

Νεαρός ρεπόρτερ τότε ο γράφων κι έχει να θυμηθεί τον αξέχαστο άρχοντα του Τύπου, να τον φωνάζει στο γραφείο του και να του λέει: «Πήγαινε για συνέντευξη στον Μπάρκουλη. Μια σελίδα τη θέλω!». Και συμπλήρωσε: «Έχε υπ΄όψιν σου, ότι άδικα τον είχαν κατηγορήσει!».

Πράγματι, γιατί ο Ανδρέας Μπάρκουλης, συνελήφθη ως κάτοχος “χόρτου”, που του είχε βάλει κάποια κρατούμενη (!) στο καμαρίνι, κατ’ εντολή κάποιων ανδρείκελων της επταετίας. Μεγάλη ιστορία…

Κάπως έτσι γνωριστήκαμε με τον Ανδρέα και η παρέα μας κράτησε για αρκετά χρόνια. Από το «Μύκονος» του Ξύδη στο Πασαλιμάνι, μέχρι τις «Μούσες» στη Βουλιαγμένη και κανένα «σκυλάδικο». Όμως, για τους πρωινούς και τους απογευματινούς καφέδες ήταν αποκλειστικά η «Σόνια» της λεωφόρου Αλεξάνδρας…

Ένα εύλογο ερώτημα θα ήταν «μα γιατί δεν ξαναφτιάχτηκε ο Μπάρκουλης;». Η απάντηση ας ειπωθεί από κάποιους «σταρς» της εποχής, που δεν ήθελαν τον κάθε Μπάρκουλη στα πόδια τους! Και μάλιστα κάποιους άντρες σαν τον Ανδρέα, που δεν ήξερε να παρακαλάει. Καταλαβαινόμαστε…

Άνθρωποι σαν τον Ανδρέα Μπάρκουλη, δεν πεθαίνουν. Πάντα υπάρχουν στις καρδιές όσων τους γνώρισαν ή τους χειροκρότησαν…
Π.Ξ.