Παιδιά της ΣΤ’ Δημοτικού διάβασαν από μικροφώνου κείμενα τα οποία είχαν ξεκάθαρη κομματική θέση και γραμμένα με “ξύλινες” εκφράσεις

|> Από τα «κομματικά» μας και τα «μετεμφυλιακά» μας η Ελλάδα ακόμη δεν μπορεί να ξεφύγει. Οι όποιες προσπάθειες γίνονται για να παύσει να είναι διαιρεμένος αυτός ο λαός, φαίνεται ότι χαρακτηρίζονται «γραφικές». Η Ελλάδα, μια ζωή… Γκόλφω και διαθέσιμη για να βγάζει ο καθένας τα «ιδεολογικά» απωθημένα του και να… εκδίδει την κατά το δοκούν Ιστορία της χώρας. Τα «άκρα» ποτέ δεν έκαναν καλό στη χώρα μας και πάντα δημιούργησαν προβλήματα. Ένα πρόσφατο κρούσμα προέκυψε χθες σε σχολική γιορτή για την επέτειο του «ΟΧΙ» στην Άνδρο. Το σχετικό ρεπορτάζ αναφέρει:

Κατά τη διάρκεια του σχολικού εορτασμού για την επέτειο του «Όχι», στο λιμάνι της Άνδρου, το Γαύριο, ακριβώς πριν από την παρέλαση, μαθητές και μαθήτριες των σχολείων στάθηκαν μπροστά στο Ηρώο για να καταθέσουν στεφάνια και να εκφωνήσουν λόγους. Το μικρόφωνο πήραν δυο παιδιά της 6^ης Δημοτικού. Ήταν από την αρχή προφανές ότι τα κείμενα που ξεκίνησαν να διαβάζουν δεν είχαν συνταχθεί από τα ίδια, καθώς έλειπε εντελώς ο αυθορμητισμός και η νεανική σκέψη. Αντίθετα, αποτελούνταν από τις γνωστές, χιλιοειπωμένες ξύλινες εκφράσεις, που τόσο μας κουράζουν πια… Από το πρώτο λεπτό έγινε εξίσου προφανές ότι υπήρχε ξεκάθαρο κομματικό πρόσημο στα κείμενα. Αποδομήθηκε εντελώς ο ρόλος του Μεταξά για τον οποίον, οι περισσότεροι θα συμφωνήσουμε ότι υπήρξε ένοχος επιβολής δικτατορικού καθεστώτος, όμως, όπως γράφει και η μάλλον νεανική Wikipedia, «έμεινε στην ιστορία για την απόρριψη του ιταλικού τελεσιγράφου της 28ης Οκτωβρίου 1940, που του επιδόθηκε από τον Ιταλό πρεσβευτή Εμμανουέλε Γκράτσι. Η πράξη αυτή αποκρυσταλλώθηκε συμβολικά στον επίσημο κρατικό λόγο και στη δημόσια ιστορία, καθώς και εντυπώθηκε στη συλλογική μνήμη ως “ΟΧΙ”».

Τo κείμενο που είχε δοθεί στα παιδιά δεν είχε καμία τέτοια αναφορά. Αντίθετα, συνεχίστηκε με ύφος καθαρά υποκειμενικό (που θυμίζει το αμίμητο, my mind is made up, don’t confuse me with the facts ή, επί το ελληνικότερο, έχω ήδη διαμορφώσει άποψη, μη με ζαλίζετε με τα γεγονότα), αναφέροντας ότι αντίσταση κατά των Γερμανών έκανε μόνο το ΕΑΜ διότι η αστική τάξη δεν συμμετείχε. Στα διάφορα «πηγαδάκια» μετά την παρέλαση ακούστηκαν από πάρα πολλούς γονείς σχόλια, όπως ότι φέτος παράγινε το κακό με τα κομματικά και με τους “ινστρούχτορες” των παιδιών.

Επειδή όμως πρόκειται για επαρχία με εσωστρεφείς κοινωνικές δομές, κανένας από αυτούς δεν το έχει εύκολο να τα βάλει με τους εκπροσώπους της εκπαιδευτικής εξουσίας, που έχουν την ευθύνη για την ανατροφή των παιδιών τους. Κανένας δεν το έχει εύκολο να πει ότι τα παιδιά (καθώς και οι γονείς τους) δεν έχουν κανένα λόγο να γνωρίζουν ποια παράταξη ψηφίζουν οι δάσκαλοί τους. Κανένας δεν το έχει εύκολο να πει ότι είναι βαθιά αντιδημοκρατικό να «φοράς» διχαστικό λόγο στα στόματα των παιδιών. Κανένας δεν το έχει εύκολο, διότι όλοι φοβούνται τις πιθανές συνέπειες μιας τέτοιας διαμαρτυρίας στα παιδιά τους…

Κάποιοι δάσκαλοι οφείλουν να ευαισθητοποιηθούν και να θυμηθούν πως δουλειά τους είναι να μεταλαμπαδεύουν στα παιδικά και νεανικά μυαλά, μαζί με την αληθινή ιστορία του τόπου τους, τις αρχές της αληθινής δημοκρατίας και της ελευθερίας των επιλογών.