Θλίψη στον κόσμο του ελληνικού Τραγουδιού, για τον ‘’γίγαντα’’ μουσικό δημιουργό, που ανέδειξε τόσους και τόσους τραγουδιστές

|> Μία εβδομάδα πριν γιορτάσει τα 100ά γενέθλιά του, έκλεισε τα μάτια του σήμερα (Σάββατο 5 Οκτωβρίου 2024) τα ξημερώματα ο Μίμης Πλέσσας – ο μεγάλος δημιουργός του ελληνικού Τραγουδιού και μοναδική παρουσία στον χώρο της Τέχνης και της κοινωνίας.

Η σύζυγός του Λουκίλα Καρρέρ, η οποία έγραψε στο ‘’Χ’’:

«Κι εσύ δεν θα’σαι πλαι μου Αστέρι της Ζωής μου…
.θά εισαι πάντα μέσα μου και θα με προστατεύεις μέχρι να ανταμώσουμε και παλι Ψυχή μου.
Το κοινό ταξίδι ΖΩΗΣ έφτασε στο τέλος του μέχρι να ανταμώσουμε.
Ευγνώμων για όλα…. Σε ευχαριστώ για όλα….
Σε λατρεύω για πάντα…».

Ο Μίμης Πλέσσας γεννήθηκε στην Αθήνα στις 12 Οκτωβρίου του 1924. Ήταν παντρεμένος με την Λουκίλα Καρρέρ, με την οποία απέκτησε το 1998 την Ελεάννα. Γιος του από προηγούμενο γάμο με την αγαπημένη του Τζέλα που τόσο πρόωρα έχασε, είναι ο διακεκριμένος μουσικοσυνθέτης Αντώνης Πλέσσας.

Φοίτησε στο Λεόντειο Λύκειο και στη συνέχεια σπούδασε Χημεία στη Φυσικομαθηματική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Πήγε στις ΗΠΑ για συνέχιση των σπουδών του. Σε μικρή ηλικία έγινε ο πρώτος σολίστ πιάνου στο Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας. Το 1952, σε ηλικία 28 ετών, τιμήθηκε με το πρώτο βραβείο μουσικής του Πανεπιστημίου της Μινεσότα και την επόμενη χρονιά κατετάγη πέμπτος πιανίστας στις ΗΠΑ. Το 1952 άρχισε την ενασχόληση του με τη σύνθεση και από το 1956 ως μαέστρος και συνθέτης. Αν και ήταν αυτοδίδακτος αφού δεν σπούδασε μουσική και δεν πήγε ποτέ σε ωδείο, κατάφερε να διευθύνει τις μεγαλύτερες ορχήστρες του κόσμου και να συνεργαστεί με τους μεγαλύτερους σολίστ του Πλανήτη.

Έχει γράψει μουσική για 104 ταινίες και 70 θεατρικές παραστάσεις, για τις οποίες έλαβε πολυάριθμες ελληνικές και διεθνείς διακρίσεις. Ο Μίμης Πλέσσας έχει τιμηθεί τόσο στην Ελλάδα, όσο και στο εξωτερικό. Συνολικά έχει λάβει έξι διακρίσεις στην Ελλάδα (Αθήνα και Θεσσαλονίκη 1959, 1963, 1964 και 1967) και επτά διεθνείς διακρίσεις (Βαρκελώνη το 1960, Βαρσοβία το 1962, Βέλγιο το 1963, Ιταλία (Άλτο Μόντε) 1964, ΗΠΑ το 1965, Παρίσι το 1968 και Τόκιο το 1970). Έχει λάβει, επίσης, τόσο χρυσούς όσο και πλατινένιους δίσκους.