J. Monnet: “Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν παρά μόνο λόγω αναγκαιότητας και η ανάγκη αυτή είναι προφανής μόνο σε καιρούς κρίσης”…

Παντελής Π. Ξανθίδης |> Σήμερα, 9 Μαΐου είναι η Ημέρα της Ευρώπης και συμπίπτει η 70ή επέτειος από τη Διακήρυξη Schuman, που έθεσε τα θεμέλια της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δρομολόγησε ένα μοναδικό και γνήσιο πολιτικό εγχείρημα με στόχο τη διασφάλιση της ειρήνης και της ευημερίας, καθώς και τη βελτίωση της ζωής όλων των Ευρωπαίων πολιτών. Και για την ιστορία, ο Jean Monnet, που ήταν συντάκτης της Διακήρυξης Schuman, είχε δηλώσει κάποτε ότι «οι άνθρωποι δεν αλλάζουν παρά μόνο λόγω αναγκαιότητας και η ανάγκη αυτή είναι προφανής μόνο σε καιρούς κρίσης». Πού νά ‘ξερε, πόσο μακριά από το όραμα για την ενοποίηση της Ευρώπης, βρίσκονται κάποιοι “κυρίαρχοι” της Γηραιάς Ηπείρου.

Η Ημέρα της Ευρώπης σήμερα και όλοι την θυμούνται, άσχετα εάν κάποιοι ηγεμόνες της, δεν θέλουν με τίποτα την πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης, επειδή γι’ αυτούς η ενοποίηση μπορεί να νοείται μόνον η οικονομική, με τον… άνθρακα και τον χάλυβα! Δηλαδή, εκεί όπου οι μεγάλοι ηττημένοι, καταβροχθίζουν τους μικρούς νικητές…

Σε διπλανό άρθρο φιλοξενείται η διακήρυξη του Προέδρου Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και των επικεφαλής των πολιτικών ομάδων για την Ημέρα της Ευρώπης, όπου με αρκετή… ευφράδεια αναφέρονται στους ΄πόθους και τις ελπίδες των Ευρωπαίων. Όμως απέχουμε πολύ από την πραγματικότητα, δηλαδή από την ημέρα που δεν θα λέμε “οι λαοί της Ευρώπης“, αλλά… “ο λαός της Ευρώπης“. Εδώ το συνονθύλευμα λαών ποικίλων εθνοτήτων που πήγε στην Αμερική κατάφερε να δημιουργήσει το “αμερικανικό έθνος” κι εμείς οι… προχωρημένοι, δεν καταφέραμε να δημιουργήσουμε έστω μία υποτυπώδη πολιτική ενοποίηση.

Είμαστε τόσο ανίκανοι ή κάπου δεν συμφέρει; Μακάρι να έχουμε ανάξιους ηγέτες, γιατί έτσι ίσως κάποτε να αλλάξει η ρότα. Κάποτε… Προς το παρόν, σε ποιά Ευρώπη να πούμε “χρόνια πολλά”; Αν πρόκειται η Ευρώπη να συνεχίσει με την παραγωγή της φιλοσοφίας του… άνθρακα και του χάλυβα, τότε ας την χαίρονται όσοι έχουν συμφέροντα κι εμείς οι άλλοι, ας βολευτούμε με ό,τι μας έχει απομείνει.

Η Ευρώπη των τόσων εθνοτήτων δεν είναι τόσο εύκολο να σμίξει. Η ιδέα που εξέφρασε το 1950 ο Robert  Schuman για να συνεργαστούν η Γαλλία και η Γερμανία με την παραγωγή χάλυβα και άνθρακα, ήταν θαυμάσια, προκειμένου μέσω της οικονομίας να διασφαλιστεί η ειρήνη. Η “συνταγή” συνεχίστηκε και με άλλα ευρωπαϊκά κράτη, ώσπου δημιουργήθηκε η ΕΟΚ, μετά η Ευρωπαϊκή Ένωση με το ενιαίο νόμισμα και ύστερα η… γερμανική Ευρώπη!

Πώς τα καταφέραμε έτσι; Μήπως η πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης ήταν και είναι ένα παραμύθι, προκειμένου να επιτευχθεί ένα σχέδιο “ανασυγκρότησης” και ανάκαμψης υψηλών συμφερόντων;

Τώρα με τον κορωνοϊό, ίσως εκείνο που είχε πει τότε ο Jean Monnet («οι άνθρωποι δεν αλλάζουν παρά μόνο λόγω αναγκαιότητας και η ανάγκη αυτή είναι προφανής μόνο σε καιρούς κρίσης»), μπορεί να αποτελεί ένα έναυσμα για τους “ενωτικούς” της Ευρώπης, προκειμένου να εντείνουν τον αγώνα τους για μία Ευρώπη των πολιτών. Διαφορετικά, εάν η Ευρωπαϊκή Ένωση, συνεχίσει να λειτουργεί για το συμφέρον των τραπεζών, τότε καληνύχτα “μας”!

Ας ελπίσουμε ότι αυτός ο κορωνοϊός, θα αποτελέσει έναν παράγοντα αφύπνισης, καθώς είναι… αντιρατσιστής, αφού δεν ξεχωρίζει φυλές, εθνότητες, μορφωτικά επίπεδα και οικονομικές επιφάνειες…

> Η 9η Μαΐου για τον γράφοντα είναι ιστορική ημέρα και για έναν προσωπικό λόγο. Τρίτη 9 Μαΐου του 1967, δύο μέρες μετά την Κυριακή του Θωμά, που είχαν ανοίξει τα σχολεία από τις πασχαλινές διακοπές. Ήταν γύρω στις 5 το πρωί, όταν δύο “λεβέντες” της Ασφάλειας μπουκάρουν στο σπίτι, τα κάνουν όλα μαντάρα και σαν “έπαθλο” συλλαμβάνουν ένα γυμνασιόπαιδο, λόγω των δημοκρατικών φρονημάτων του στρατιωτικού πατέρα του. Και σαν να ήταν ο… Νταβέλης τον σέρνουν στους δρόμους και τον πηγαίνουν στο Τμήμα. Εκεί μεταξύ… πουτίγκας και σουμάδας, ο μικρός τολμά να ειρωνευτεί λέγοντας ότι “σήμερα είναι η… Μέρα της Ευρώπης!” και τον αντάμειψαν με έναν… λούκουμο – μία φάπα παραπάνω!